13 มีนาคม 2550 15:58 น.
White roses
ทำงานเสร็จ..ขึ้นมา..มองหาพี่
พี่นั่นสิ..ไปอยู่ไหน..ใจห่วงหา
ตามหาพี่..รอบบ้าน..จนปัญญา
แสนเหว่ว้า..หงอยเหงา..เศร้าโศกตรม
ไม่เห็นพี่..แม้เงา..เฝ้าคอยหา
จนเวลา..ล่วงเลยไป..ให้ขื่นขม
คอยจนท้อ..ฝ่อใจ..ให้ระทม
จึงซานซม..หม่นหมอง..นองน้ำตา
เหตุใดพี่..ไม่เอ่ย..เฉลยถ้อย
บอกสักหน่อย..ให้รู้บ้าง..นะพี่จ๋า
ปล่อยให้คอย..น้อยใจ..ใยไม่มา
รู้ไหมว่า..น้องหงอยเหงา..เศร้าเพียงใด
เดินขึ้นห้อง..ด้วยหัวใจ..อันหดหู่
เปิดประตู..มองเห็นพี่..นี้หลับไหล
อยู่นี่เอง..นึกว่าพี่..หลีกลี้ไกล
ตื่นเร็วไว..ตื่นเถิดหนา..อย่ารอรี
มาแอบนอน..ในห้อง..น้องเรียกหา
ไม่ได้ยิน..เสียงตอบมา..นี่หนาพี่
หลับจนเพลิน..สินะ..พี่คนดี
ปล่อยน้องนี้..เดินตามหา..จนตาลาย
ทั้งหน้าบ้าน..หลังบ้าน..น้องขานเรียก
จนเหงื่อเปียก..ชุ่มทั่วร่าง..พรางใจหาย
ไม่เห็นเงา..ของพี่..ทุกที่ไป
จึงเสียใจ..หม่นหมอง..นองน้ำตา
คราวหลังพี่..ห้ามหนีนอน..ตอนเย็นย่ำ
เดี๋ยวพลบค่ำ..นอนไม่หลับ..หรอกพี่จ๋า
ขอเข้าบ้าน..ไปอาบน้ำ..ฉ่ำอุรา
เปลี่ยนเสื้อผ้า..ที่เปียกเหงื่อ..เพื่อผ่อนคลาย
ทานข้าวแล้ว..หรือยัง..มานั่งยิ้ม
ตากรุ้มกริ่ม..จ้องมอง..น้องอยู่ได้
หยิบจานมา..เถิดหนา..อย่าร่ำไร
ทานผัดไท..ฝีมือน้อง..นะคนดี
เข้ามานั่ง..ใกล้ใกล้..ทำไมนะ
ถอยออกไป..ซีจ๊ะ..อย่าทู่ซี้
น้ำไม่อาบ..มานั่งใกล้..ไปเสียที
รีบไปซี..ไปอาบน้ำ..ชำระกาย..
นึกว่าพี่หนีไปซะอีก..น่ะซี..
12 มีนาคม 2550 19:34 น.
White roses
ม่านสายรุ้ง..ทอแสง..แห่งความเศร้า
ส่องประกาย..ความหงอยเหงา..เศร้านักหนา
ปลายฟากรุ้ง..ที่พุ่งไกล..สุดสายตา
ไร้เงาของ..พี่ยา..แสนอาลัย
สายลมพัด..สะบัดต้อง..น้องเหน็บหนาว
ระรวดร้าว..สุดทน..จนหวั่นไหว
เย็นยะเยียบ..ถึงขั้ว..ของหัวใจ
รักสลาย..จากไป..ให้ตรอมตรม
มีแต่ความ..เงียบเหงา..มาเร้าจิต
ความมืดมิด..สยายม่าน..พาลขื่นขม
สงัดเงียบ..วังเวงเศร้า..ร้าวอารมณ์
จึงตรอมตรม..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา
อยู่แห่งใด..ไม่มาเยือน..กลับเลือนร้าง
ต้องอ้างว้าง..เดียวดาย..ใจห่วงหา
หนาวเหลือเกิน..ค่ำคืนนี้..ทรมา
ไร้พี่ยา..มาปลอบขวัญ..เช่นวันวาน
11 มีนาคม 2550 18:56 น.
White roses
ค่ำคืนนี้..ไร้แสงดาว..สกาวส่อง
น้องเหม่อมอง..ออกไป..แล้วใจหาย
ม่านราตรี..สยายกว้าง..แสนยาวไกล
ปวดหัวใจ..แสนเหว่ว้า..ทุกราตรี
พลิ้วสายลม..พรมพัด..สบัดต้อง
หัวใจน้อง..ยิ่งเหน็บหนาว..เศร้าโศกศรี
เย็นยะเยียบ..จับหัวใจ..ไร้ปราณี
ค่ำคืนนี้..เปลี่ยวเหงา..ร้าวระบม
เสียงหรีดหริ่ง..บรรเลง..ดุจเพลงเศร้า
ยิ่งเร่งเร้า..วิญญา..พาขื่นขม
อยู่เดียวดาย..ว่างเปล่า..เหงาตรอมตรม
ไร้คู่ชม..ต้องอ้างว้าง..ห่างคนแล
ไม่มีแม้..แสงจันทร์นวล..ล้วนมืดมิด
ในดวงจิต..คล้ายมอดดับ..อาบรอยแผล
ยิ่งนานวัน..หัวใจนั้น..พลันอ่อนแอ
รอยเรียวแผล..ยิ่งลึกร้าย..ไร้เยียวยา
อยากมีใคร..มาเคียงข้าง..ห่างความเหงา
ปลุกเร่งเร้า..หัวใจ..ได้หรรษา
แผลลึกร้าย..สมานคืน..ฟื้นกายา
ได้เริงร่า..สุขสันต์..เช่นวันวาน..
9 มีนาคม 2550 14:48 น.
White roses
เสียงโทรศัพท์..บรรเลง..เพลงเรียกเข้า
ไม่ต้องเดา..น้องจำได้..ใช่ของพี่
น้องตั้งเพลง.."โอ้ละหนอ"..คลอคนตรี
จึงเร็วรี่..รับสาย..หัวใจรัว
แว่ววาจา..สำเนียงอ้อน..เสียงอ่อนหวาน
ชวนน้องนั้น..ไปดูหนัง..สั่งจองตั๋ว
นั่งแถวกลาง..พรุ่งนี้เช้า..มารับชัวร์
น้องแต่งตัว..รอพี่นะ..อย่ารอรี
หัวใจเต้น..นอนไม่หลับ..กระสับกระส่าย
น้องตื่นเต้น..ดีใจ..รู้ไหมพี่
เดี๋ยวพลิกซ้าย..เดี๋ยวพลิกขวา..ทั้งราตรี
ทำอย่างไร..ล่ะคราวนี้..มิได้นอน
อรุณรุ่ง..ลุกขึ้นมา..ตาละห้อย
กลัวพี่คอย..รีบอาบน้ำ..เตรียมตัวก่อน
สวมเสื้อยืด..กางเกงยีนส์..ยังง่วงนอน
นั่งรอพี่..นี้ก่อน..เก้าโมงมา
ยินเสียงแตร..เป็นสัณญาณ..พี่ขานเรียก
จึงพร่ำเพรียก..ตอบรับ..ทราบแล้วหนา
รีบปิดไฟ..สวมรองเท้า..ก้าวออกมา
สองดวงตา..ยังงัวเงีย..เพลียง่วงนอน
ถึงโรงหนัง..สองเท้า..ก้าวลงรถ
เพื่อดูหนัง..เรื่องโปรด.."ตามพี่อ้อน"
หนังฟอร์มใหญ่..พระนเรศวร..ทั้งสองตอน
ซื้อข้าวโพด..เป๊ปซี่ก่อน..ก่อนเข้าโรง
เหลือบมองเห็น..สายตา..คนกว่าครึ่ง
เหตุใดจึง..มองมา..พาใจโหวง
กระซิบกระซาบ..หัวเราะกัน..ลั่นหน้าโรง
น้องยืนงง..แปลกใจ..เหตุใดกัน
จึงสำรวจ..ตรวจตรา..ข้อบกพร่อง
น้องนั้นต้อง..ขวยอาย.."ตายแล้วนั่น"
มองที่เท้า..ดูสิพี่..ผิดสีกัน
หน้าแตกเลย..ตัวฉัน..อายเหลือดี..
ก็คนง่วงนอนนี่นา..ตาเลยลายน่ะ..
8 มีนาคม 2550 10:02 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ที่รู้จัก
ได้เอ่ยทัก..กันบ้าง..ยามเหว่ว้า
แม้มิเคย..ได้พบ..สบแววตา
ก็สุขใจ..นักหนา..ครายลยิน
ทุกถ้วนคำ..เรียงร้อย..ถ้อยอักษร
ช่างออดอ้อน..ครวญใคร่..ให้ถวิล
ทุกคำเอ่ย..ลำนำถ้อย..ร้อยดวงจินต์
อยากโบยบิน..ข้ามฟ้า.ไปหาเธอ
เก็บดวงใจ..ดวงเหงา..นานเนาว์นัก
ตอนนี้จัก..ปลดปล่อยไป..ตามใจเพ้อ
ยินดีมอบ..หัวใจ..ให้กับเธอ
แต่กลัวเก้อ..หม่นหมอง..ต้องระทม
เหม่อมองฟ้า..ปลายฝัน..ในวันนี้
ดวงฤดี..หวั่นไหว..ให้ขื่นขม
กลัวความรัก..สิ้นสลาย..กลายเป็นลม
ที่พร่างพรม..ผ่านผิวกาย..พลิ้วหายไป
จะช้ำรัก..อีกไหมหนอ..รออีกหน
รักเปี่ยมล้น..รอเพียงเธอ..เธอรู้ไหม
ใจตรงกัน..พร้อมตกลง..และปลงใจ
แนบชิดใกล้..เคียงคู่เธอ..เสมอนิรันดร์..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1017
