24 กันยายน 2549 18:15 น.
White roses
วันที่เราโกรธกันฉันร้องไห้
รู้สึกเหมือนแพ้ใจไปทุกอย่าง
ผ้าเช็ดหน้าที่ถือดูแสนบาง
โชกเกินพรางน้ำตาหล่นลงบนดิน
เธอมีสิทธิ์ฆ่าคนที่ตนรัก
หยิ่งตามศักดิ์ศรีชายอย่างใจหิน
ฉันมีสิทธิ์เสียใจในราคิน
ที่ถูกหมิ่นถูกหยามสิ้นความดี
เจ้าอารมย์ทั้งคู่ดูเอาเถิด
ปล่อยหัวใจรักบรรเจิดเตลิดหนี
ใช้ถ้อยคำเฉือนใจเชือดไมตรี
คงถึงทีแล้วด้นคนละทิศ
ฉันเคยยอมแพ้เสมอเธอก็รู้
เข่าพร้อมคู้เมื่อพ่ายอายดวงจิต
เพราะเธอเป็น"ความหวัง"ทั้งชีวิต
ทำถูกผิด..ฉันก็พร้อม..ยอมง้อเธอ
แต่ครั้งนี้เจ็บกมลเกินทนได้
เธอมีเขาอยู่ในใจเสมอ
หยามน้ำหน้าเช่นนี้ดีหรือเออ
แกล้งไก๋เก้อโทษว่า..ฉันหน้างอ
อยู่ใกล้ฉันพูดบ่นถึงคนอื่น
จะให้ฝืนชื่นใจแค่ไหนหนอ
ความอดทนทั้งมวลจึงควรพอ
"รักบ้าบอ"ควรถึงจุดสุดของมัน
วันที่เราโกรธกันฉันร้องไห้
เสียหนำใจอย่างคนบ้านึกน่าขัน
สมที่เคยโง่เง่ามิเท่าทัน
และเพื่อวัน..เดียวดาย..ต่อไปนี้...
23 กันยายน 2549 23:43 น.
White roses
นั่งดูฝนจากฟ้าริมหน้าต่าง
ความอ้างว้างความเหงาเข้ามาถึง
ภาพอดีตกรีดใจให้คำนึง
ยังคิดถึงวันนั้นฉันมีเธอ
หากฉันย้อนเวลากลับมาได้
ฉันอยากให้วันนี้มีเธอเสมอ
แต่เป็นได้แค่ฝันฉันละเมอ
รู้ว่าเธอไม่มีวันหันกลับมา
รู้ทั้งรู้ว่ารักแล้วต้องช้ำ
ยังถลำรักหวงบ่วงเสน่ห์หา
รู้ทั้งรู้ภาพที่เห็นนั้นลวงตา
รู้ทั้งรู้อีกไม่ช้าเธอจากไป
รู้ยังรั้นหวั่นไหวไม่เข้าเรื่อง
ใจไม่เชื่องดื้อดึงจึงร้องไห้
สมน้ำหน้าตัวเองอย่างสะใจ
เอาชนะใครใครแพ้ใจตน
เป็นดังฝนพรั่งพรูลงสู่หล้า
เหมือนน้ำตาหลั่งไหลไร้เหตุผล
จะให้น้ำไหลกลับก็อับจน
เหมือนกับคนจากไปไม่หวนคืน...
23 กันยายน 2549 14:18 น.
White roses
คำรักใช่พูดเล่น
หรือว่าเห็นเป็นของง่าย
ที่เธอพูดออกไป
โปรดจำไว้ให้จงดี
คำรักนั้นมีค่า
ทุกเวลาทุกนาที
รักแล้วอย่าหน่ายหนี
รักต้องมีสัตย์วาจา
ความรักนั้นยิ่งใหญ่
อาจทลายทั้งภูผา
บุพเพชักนำพา
คงได้มาแนบชิดใกล้
มหาสมุทรสุดขอบฟ้า
แม้นขวางหน้าจะฝ่าไป
ติดปีกให้หัวใจ
โบยบินไปใกล้ชิดเธอ
ไม่ว่าอยู่แห่งไหน
นำหัวใจไปเสนอ
มอบรักเพียงแต่เธอ
"รักเสมอ"จนวันตาย...
22 กันยายน 2549 22:41 น.
White roses
ดอกรักที่เบ่งบาน
ต้องประสานด้วยสองใจ
หมั่นออมถนอมไว้
ด้วยสายใยแห่งศรัทธา
เหลื่อมล้ำหรือต่ำสูง
ค่อยพยุงกันขึ้นมา
พร้อมคู่อยู่เคียงบ่า
ก็นำพาสู่เส้นชัย
ดูแลกันและกัน
ไม่เคยหวั่นต่อสิ่งใด
พร้อมก้าวเดินต่อไป
กำลังใจเป็นสำคัญ
เข้าใจนะเข้าใจ
หากวันใดใจห่างกัน
มีบ้างคงสะท้าน
แต่ไม่หวั่น"เพราะมีเธอ"
22 กันยายน 2549 21:57 น.
White roses
คนประนามหยามฉันวันฉันเกิด
คิดดูเถิดเขาหัวเราะเย้ยเยาะฉัน
เขาสาปแช่งดูถูกอยู่ทุกวัน
เขาเรียกฉัน"มารหัวขน"ผลงานใคร
เกิดมาแสนตกอับอาภัพยิ่ง
ลูกค้นพบความจริงรับไม่ได้
แม่คบชู้สู่ชายไม่อายใคร
เขาเป็นชายมีเจ้าของลองคิดดู
แม่สร้างบาปให้ลูกผูกใจเจ็บ
ถูกแนมเหน็บ"ว่าแม่ชั่ว"มั่วสมสู่
แม่ทำได้หรืออย่างไรทั้งใจรู้
แม่"แกล้งหนู"ให้หนาวเหน็บเจ็บอุรา
สร้างลูกเกิดมาทำไมให้ปวดหัว
ลูกทั้งกลัวทั้งแค้นใจในปัญหา
หยุดเสียเถิดบาปกรรมจะตามมา
ดุจดั่งตราบาปย้ำให้ช้ำทรวง
มีชีวิต"เหมือนไม่มี"ดีตรงไหน
บาปทางใจสร้างรอยแค้นแสนใหญ่หลวง
ทุกสิ่งที่มองเห็นเช่นภาพลวง
แม่ไม่ห่วงจิตใจของใครเลย
แม่มีสุขบนความทุกข์ของใครอื่น
มีจุดยืน ณ.แห่งใดใคร่เฉลย
ได้ชื่อว่า"มารหัวขน"จนคุ้นเคย
ไม่กล้าเอ่ยเมื่อใครถาม"นามบิดา".....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1538
