14 ตุลาคม 2549 21:47 น.
White roses
หยาดฝนโปรย..ลงมา..คราฟ้าหม่น
หลั่งรดบน..กลางฤทัย..ให้เหน็บหนาว
ฟ้าร้องไห้..สะอื้นครวญ..ป่วนใจเรา
ฟ้าซึมเศร้า..พร่ำเพรียก..เรียกหาใคร
สายลมเอื่อย..พัดไหว..ใบไม้ร่วง
ดั่งรักลวง..เธอมอบให้..น่าใจหาย
ลมพายุ.."แพ้ลมปาก"..จากใจชาย
พัดทำลาย..รักแท้หล่น..ร่วงบนดิน
เธอจูงมือ..เขาไป..ในวันนั้น
ชีวิตฉัน..แทบสลาย..มลายสิ้น
ท่ามกลางสาย..ฝนพรำ..น้ำตาริน
เธอหมดสิ้น..เยื่อใย..หมดไมตรี
ฟ้าสะอื้น..ฉันร้องไห้..ใจแทบขาด
ฉันผิดพลาด..สิ่งใด..จึงหน่ายหนี
ชีวิตฉัน..ถูกทำลาย..ไม่เหลือดี
จะไม่มี..เธอและฉัน..เช่นวันวาน
หยาดฝนโปรย..ลงมา..คราฟ้าหม่น
เหมือนดั่งคน..จากไป..ไม่สงสาร
เหม่อมองฟ้า..ร้องไห้..ทรมาน
ดั่งใจฉัน..ครวญคร่ำ..ร่ำหาเธอ....
13 ตุลาคม 2549 22:22 น.
White roses
ขอลาก่อน คนดี สุดที่รัก
จำใจพราก จากไป แสนไกลห่าง
แต่ดวงจิต ยังห่วงใย ไม่จืดจาง
ไม่เคยร้าง จางรัก สักนาที
ยังคิดถึง เธอเสมอ นะเธอจ๋า
ไม่อยากเอ่ย คำร่ำลา ให้หมองศรี
รู้ไหมว่า ฉันปวดร้าว เศร้าฤดี
ใจดวงนี้ เจียนจะขาด พินาศลง
ด้วยความรัก สองเรา " รักต้องห้าม "
ไม่สามารถ บรรเจิดตาม ความประสงค์
ตราปชีวิต ของฉัน ยังดำรง
ขอมั่นคง รักจริงแท้ มอบแด่เธอ
ฟ้ากำหนด ให้ฉัน ได้พานพบ
เพียงแค่สพ แววตา พาใจเหม่อ
จนกลายเป็น รักแท้ ฉันและเธอ
พร้อมเสนอ มอบหัวใจ ให้แก่กัน
แต่แล้วใย ฟ้านั้น พลันเปลี่ยนสี
กำหนดชี้ ชะตา พาโศกศัลย์
แยกฉันเธอ ให้แรมร้าง ห่างจากกัน
ทั้งเธอฉัน ต้องทนท้อ ทรมาน
ไม่อาจเอ่ย กล่าวคำ มาย้ำตอบ
มีเพียงปลอบ หัวใจ อย่าไหวหวั่น
ขอขอบคุณ ในความรัก ความผูกพัน
ไม่มีวัน ที่ฉัน จักเลือนลา
ขอให้เธอ ประสพ พบความสุข
หมดสิ้นทุกข์ สมหวัง ดังปรารถนา
ความเศร้าโศก โรคภัย อย่ากรายมา
คงต้องลา เพียงเท่านี้ ค่ะที่รัก...
12 ตุลาคม 2549 21:14 น.
White roses
เธอจ๋าเธอ..คนดี..สุดที่รัก
สุดห้ามหัก..อาลัย..ใจห่วงหา
ฟ้าลิขิต..กำหนด..กฏชะตา
ให้เรามา..พบกัน..ในวันนี้
เพียงเห็นรอย..อักษรา..พาใจหวั่น
หัวใจฉัน..ยังตราตรึง..ถึงเพียงนี้
ยินคำหวาน..ร้อยรส..บทกวี
ดวงฤดี..ยิ่งครวญคร่ำ..ร่ำอาวรณ์
คร่ำครวญคิด..คราใด..หัวใจสั่น
ยิ่งนานวัน..ยิ่งจมปลัก..ยากไถ่ถอน
จำสำนวน..สุนทรพจน์..ทุกบทตอน
ให้สะท้อน..ในวิญญา..ทุกคราไป
แต่ทว่า..ชีวิตฉัน..ในวันนี้
แม้นจะมี..ความรัก..อันยิ่งใหญ่
ก็เป็นแค่..เพื่อนคู่คิด..มิตรทางใจ
คงไม่ได้..เคียงคู่..อยู่กับเธอ
จึงขอเก็บ..สิ่งดีดี..ที่เธอมอบ
ทุกคำปลอบ..ทุกถ้อยคำ..นำเสนอ
ขอจดจำ..สิ่งล้ำค่า..คราพบเจอ
เธอจ๋าเธอ..อย่าโศกเศร้า..เหงาเดียวดาย
ชีวิตฉัน..ถูกกำหนด..กฏลิขิต
ให้ชีวิต..เกิดมา..หาความหมาย
ไม่สามารถ..ครองคู่..กับผู้ใด
แม้หัวใจ..พร่ำเพรียก..เรียกหาเธอ
ฉันถูกเลือก..ให้กระทำ..ตามหน้าที่
แต่ฉันนี้..ครวญคะนึง..ถึงเสมอ
ชาตินี้สุข..ยิ่งนัก.." ได้รักเธอ "
เพียงพบเจอ..แม้คราครั้ง..ยังภูมิใจ
หากภพหน้า..มีจริง..ฉันอธิษฐาน
สองเรานั้น..เคียงคู่กัน..ไม่หวั่นไหว
เป็นคู่ขวัญ..ร่วมชีวัน..กันตลอดไป
แม้ชาติไหน..อย่าแรมร้าง..ห่างจากกัน
ขอเธออย่า..โศกตรม..ระทมเศร้า
แม้สองเรา..ต่างแนวทาง..ต่างความฝัน
แต่หัวใจ..แนบสนิท..ใกล้ชิดกัน
เธอมีฉัน..ฉันมีเธอ..เสมอนิรันดร์....
11 ตุลาคม 2549 21:46 น.
White roses
รัตติกาล..สยายม่าน..ผ่านฟ้ากว้าง
แสงเลือนลาง..แห่งตะวัน..พลันลับหาย
เหล่าวิหค..บินกลับรัง..หวังผ่อนคลาย
หลังจากได้..เหนื่อยล้า..มาทั้งวัน
เรากลับบ้าน..กันเถอะ..นะที่รัก
พร้อมทายทัก..ธรรมชาติ..วาดความฝัน
มือสองเรา..ได้สัมผัส..กันและกัน
ดั่งสายธาร..รินสู่ร่าง..ทั่วทั้งกาย
ค่อยค่อยซึม..หลั่งไหล..สู่สายเลือด
พล่านพุ่งเดือด..ไหลเวียนวน..จนหวั่นไหว
ความอบอุ่น..ไหลท่วมท้น..ล้นหัวใจ
เธอยิ้มให้..หัวใจฉัน..สั่นระรัว
ความปิติ..อันใด..ไหนจะเท่า
เรามีเรา..คลอเคล้า..หยอกเย้าหัว
เสียงเธอนั้น..ดับทุกข์ใจ..หายขุ่นมัว
ความหวาดกลัว..ต่อสิ่งใด..คล้ายไม่มี
เรากลับบ้าน..กันเถอะ..นะที่รัก
กลับมาพัก..ผ่อนกาย..ให้สุขศรี
นอนหนุนซบ..อกอุ่นไอ..ด้วยภักดิ์ดี
ให้ดนตรี..แห่งหัวใจ..ได้บรรเลง
ฟังซิฟัง..เสียงหัวใจ..กระซิบถ้อย
เอ่ยคำร้อย..สัญญากัน..รักบานเบ่ง
แม้นเหนื่อยยาก..เพียงไร..ไม่หวั่นเกรง
เป็นบทเพลง..สองหัวใจ..มอบให้กัน
รัตติกาล..สยายม่าน..ผ่านฟ้ากว้าง
ไม่เคยสร่าง..ร้างไกล..แม้ในฝัน
เรามีเรา..ใจมีใจ..สายสัมพันธ์
ตลอดรัต..ติกาล..ที่นานเนาว์
10 ตุลาคม 2549 22:55 น.
White roses
เหมือนหมอกควัน..ลอยคว้าง..กลางอากาศ
มองเด่นชัด..เต็มตา..น่าสงสัย
แต่พอเอื้อม..มือคว้า..สัมผัสไป
กลับเลือนหาย..ลอยพลิ้ว..ปลิวตามลม
เราพบกัน..ทุกวัน..ผ่านให้เห็น
ความรักเร้น..แฝงฤทัย..ให้ขื่นขม
เธอก็รัก..ฉันนั้นรู้..จึงอกตรม
ความรักขม..ไร้เยียวยา..มาบรรเทา
คล้ายกับฉัน..นั้นชิดใกล้..ได้เพียงนิด
ดุจควันพิษ..แตะต้อง..คงหมองเศร้า
ใจทั้งคู่..มีเจ้าของ..ทั้งสองเรา
รักจึงร้าว..ปวดลึก..ลองนึกดู
ได้แต่เพียง..ยิ้มทักทาย..ยามพบเห็น
แต่ว่าเป็น..ไปไม่ได้..ใจทั้งคู่
เราต่างพบ..กันสายไป..ใจเธอรู้
เพราะทั้งคู่..มีเจ้าของ..ทั้งสองใจ..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1602
