9 ธันวาคม 2549 04:08 น.
White roses
โปรดมายืน..ข้างข้าง..บ้างได้ไหม
เพราะฉันไม่..มีใครเสริม..เติมความฝัน
เหงาเหลือเกิน..กับราตรี..ที่ยาวนาน
นอนหนาวสั่น..อยู่เยี่ยงนี้..สักกี่คืน
ไม่มีไหล่..ให้พักพิง..อิงประกบ
นั่งพิงซบ..ห่วงใยกัน..วันขมขื่น
น้ำตาหลั่ง..ด้วยหัวใจ..ไร้จุดยืน
นอนสะอื้น..ปวดร้าว..เศร้าซมซาน
เหม่อมองหา..คนสนิท..มาชิดใกล้
แผลหัวใจ..ไร้เยียวยา..มาสมาน
ชีวิตฉัน..จะมีไหม..ใครต้องการ
แสนจาบัลย์..เจ็บหนัก..รักเปลี่ยนแปร
ขาดคนมี..เมตตา..มาสงสาร
ยามไหวหวั่น..หัวใจเหน็บ..เจ็บปวดแผล
รักเหินห่าง..ขาดคนใกล้..ไว้ดูแล
คอยเทคแคร์..ยามช้ำฟก..อกระทม
ยามเหนื่อยล้า..อ่อนแอ..หรือแพ้พ่าย
ต้องเดียวดาย..อ้างว้างนัก..ยากจักข่ม
เหมือนดอกไม้..ช้ำหมอง..ต้องแดดลม
ไร้เงาร่ม..บดบังแสง..แห่งตะวัน
ยามหัวใจ..เปลี่ยวเหงา..เศร้าเร้ารุก
ไร้คนปลุก..ปลอบปรับ..มารับขวัญ
มีปัญหา..ได้พูดจา..ปรึกษากัน
เล่านิทาน..ให้กันฟัง..ในบางคืน
ไม่มีอก..อุ่นอุ่น..ให้หนุนซบ
ไร้คนโอบ..ปลอบวิญญา..คราขมขื่น
ข่มตาหลับ..กลับฝันร้าย..แทบทุกคืน
สดุ้งตื่น..โหยหา..ใจอาวรณ์
โปรดมายืน..ข้างข้าง..บ้างได้ไหม
อยากมีใคร..พร่ำพลอด..มาออดอ้อน
ลบความเหงา..ก่อนเก่า..เคยร้าวรอน
อยากหนุนนอน..ในอ้อมแขน..แสนกำยำ..
8 ธันวาคม 2549 04:05 น.
White roses
เก้าถึงสิบ..ธันวา..เวียนมาครบ
น้อมประนบ..ครูอาจารย์..สานคุณค่า
ประเพณี..สืบต่อ..ก่อนานมา
ถึงเวลา..สักการะ..อภิวันต์
ประนมกร..ก้มลงกราบ..พระพุทธองค์
เหล่าพระสงฆ์..พระธรรม..พระอรหันต์
น้อมเคารพ..นบบูชา..ครูอาจารย์
พร้อมทวยเทพ..เทวัญ..ทุกชั้นฟ้า
คุณฤาษี..สิทธิเจ้า..ทั้งเก้าตน
ทั่วทุกหน..บันดาล..การศึกษา
ข้าแต่องค์..พระอิศวร..มหาเทวา
เสด็จมา..เพื่อมอบ..พระพรชัย...
************************************
มนุษย์นั้น..เกิดมา..ในหล้าโลก
ทั้งยาจก..หรือผู้ดี..มีเงินล้น
แต่แรกเกิด..ต้องมีครู..อยู่ทุกคน
ครูเริ่มต้น..คือแม่พ่อ..ผู้ก่อกาย
คอยดูแล..ปลูกฝัง..ตั้งใจสอน
เดิน.นั่ง.นอน...พูดจา..ท่าตั้งไข่
สอนให้รู้..ชั่วดี..เป็นอย่างไร
อบรมให้..ประพฤติธรรม..ก่อกรรมดี
ครู.สาม.สี่...ต่อไป..ในภายหน้า
จะมีมา..เพิ่มเท่าไหร่..ต่อไปนี้
เราควรกราบ..ระลึกซึ้ง..ถึงความดี
ไม่ควรที่..ลบหลู่..ครูอุปปัชฌาย์
***ตามตำรับ..เรึยนรู้..ไหว้ครูก่อน***
ขอยอกร..ประนม..ก้มเกษา
ต่างดอกไม้..ธูปเทียน..และมาลา
ที่เรียนมา..จนครบ..จบทางกลอน
ทั้งครูสอน..ครูหัด..ครูจัดสรรค์
เคารพท่าน..ทุกครั้ง..ที่สั่งสอน
ทั้งครูพัก..ลักจำ..กล่าวคำวร
ลูกขอพร..เพลี่ยงพล้ำ..จงอภัย
ตามแนวทาง..พากเพียร..ได้เรียนหัด
สารพัด..ศิษย์ยา..ได้อาศัย
อักขระ..เลขยันต์..ภาษาไทย
ขอกราบไหว้..น้อมนบ..ครบทุกองค์
ทั้งเวทมนต์..คาถา..ไสยศาสตร์
ที่สามารถ..เรียนตาม..ความประสงค์
ไหว้ทั่วไป..ไม่จำเพาะ..หรือเจาะจง
น้อมจำนงค์..ระลึกถึง..ซึ้งพระคุณ
ปล...สุดท้าย..ใจหมายมั่น
ขอกราบกราน..ครูอาจารย์..ที่เกื้อหนุน
อาจารย์ว. จีนประดิษย์..ผู้มีคุณ
ท่านเจือจุน..กลอนกานต์..การไหว้ครู
ทั้งหนังสือ..ตำรา..โหราศาสตร์
ท่านเปรื่องปราชฌ์..ชำนาญ..จารให้รู้
ทั้งตำนาน..มหาเทพ..บรมครู
ได้เรียนรู้..พระประวัติ..ชัดทุกองค์....
7 ธันวาคม 2549 15:19 น.
White roses
กาลเวลา..ผ่านไปแล้ว..ผ่านไปเล่า
ชีวิตยัง..ว่างเปล่า..ไร้เงาฝัน
หยาดน้ำตา..ยังเกลื่อนหน้า..ทุกคืนวัน
เพ้อรำพัน..เหน็บหนาว..อยู่เปล่าดาย
ดุจดั่งโลก..ทั้งโลกนี้..มีแต่ฉัน
ไร้สีสัน..ตระการตา..น่าใจหาย
สงัดเงียบ..เกินกล่าว..เล่าบรรยาย
สิ่งมุ่งหมาย..คล้ายเลือนลาง..ห่างไปพลัน
หัวใจหวิว..วังเวง..ดุจเพลงเศร้า
จิตวิญญาณ..แตกร้าว..มาเย้าฝัน
แสนทดท้อ..หนอชีวิต..จิตร้าวราญ
รอคืนวัน..เพื่อรอรับ..เธอกลับมา
จวบวันนั้น..ถึงวันนี้..หลายปีนัก
โอ้ความรัก..ยังติดดรึง..ซึ้งนักหนา
ไม่มีแม้..เพียงเงา..เขาสักครา
ลืมสัญญา..เคยให้ไว้..ใช่ไหมเธอ
ไม่เป็นไร..ถึงอย่างไร..ก็ยังรัก
จะฟูมฟัก..ความฝัน..มั่นเสมอ
คงต้องมี..สักวัน..ฉันและเธอ
ได้พบเจอ..เดินร่วมกัน..ร้องบรรเลง
รอและรอ..ต่อไป..ไม่เคยหวั่น
คนอย่างฉัน..พร้อมรอวัน..รักบานเบ่ง
ตราปฟ้าสิ้น..ดินสลาย..มิหวั่นเกรง
จวบเสียงเพลง..บทสุดท้าย..ลมหายใจ...
6 ธันวาคม 2549 04:59 น.
White roses
กาลเวลา..ความเศร้าใจ..ผ่านไปแล้ว
หัวใจแผ้ว..ผุดผ่อง..เลิกหมองไหม้
ทิ้งอดีต..ฝันร้าย..ไปจากใจ
ลุกขึ้นใหม่..ด้วยใจสู้..ดูสักครา
เคยผ่านความ..ปวดร้าว..นานเนาว์นัก
ใจกระอัก..หวั่นไหว..สิ้นไร้ค่า
ถูกมีดรัก..กรีดหัวใจ..ให้ทรมา
ดวงวิญญา..แทบสลาย..มลายลง
หมั่นประคอง..หัวใจ..ให้สำนึก
รักร้ายลึก..หนักหนา..อย่าลืมหลง
คำจากปาก..ออกจากใจ..ไม่ซื่อตรง
อย่างวยงง..กับคำชาย..ที่หลายใจ
จึงขออยู่..อย่างเดียวดาย..ไร้ความรัก
ไม่สมัคร..เคียงครอง..ให้หมองไหม้
ถึงไร้คู่..อยู่เอกา..ยังสุขใจ
ดีกว่าชาย..ใจร้าย..หมายย่ำยึ...
3 ธันวาคม 2549 15:34 น.
White roses
สองมือกร้านด่างดำพ่อตรำตราก
ทำงานหนักสักเพียงไรไม่พักบ่น
กลางแดดร้อนหยาดเหงื่อผุดสุดผ่อนปรน
จะหนาวฝนไม่สะท้านท่านทำงาน
เส้นเอ็นที่ผุดทั่วร่างช่างน่าคิด
ตราปชีวิตพ่อฟันฝ่าน่าสงสาร
เพื่อลูกรักจักเติบใหญ่ได้สำราญ
เสริมรากฐานอนาตดสู้หมดใจ
ตักของพ่อลูกหนุนซบช่างอบอุ่น
ลูกเคยคุ้นหนุนเล่นเป็นนิสัย
เล่านิทานก่อนนอนปลอบ"ลูกชอบใจ"
ไม่เหมือนใครแม้นานเนาว์เฝ้าจดจำ
อรุณรุ่งพ่อเคยปลุกให้ลุกตื่น
เช้าสดชื่น"ใส่บาตรพระ"อุราฉ่ำ
พ่อสั่งสอนจริยามีค่าล้ำ
คุณธรรมพ่อปลูกฝังยังไม่เลือน
หยาดเหงื่อหยดทั้งชีวิตดวงจิตพ่อ
เพื่อลูกรักสร้างต่อก่อให้เหมือน
ทุกความหมายมีค่าล้ำพ่อย้ำเตือน
จะกี่เดือนกี่ปีมีหลักการณ์
แต่วันนี้ลูกลุกตื่นสะอื้นไห้
ไม่มีใคร"ย้ำปลุกเตือน"เหมือนเคยผ่าน
พ่อจากลูกไปแล้วตลอดกาล
ทิ้งหลักการณ์ให้ลูกรัก..คอยถักทอ...
ลูกขอรำลึกถึงพระคุณของพ่อตลอดไป...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2395
