15 ธันวาคม 2549 16:18 น.
White roses
โอ้อกเอ๋ย อนิจจา ว่าความรัก
เหมือนไม้หลัก ปักเลน โอนเอนไหว
ไม่มั่นคง ดั่งคำ ที่พร่ำไป
รอวันไม้ ปักล้ม จมใต้โคลน
สู้อุตส่าห์ ปลูกถนอม ออมต้นรัก
ใช้ปุ๋ยจาก หัวใจ ยังไร้ผล
หมั่นพรวนดิน รดน้ำ ช้ำเหลือทน
ดอกรักหล่น ต้นเหี่ยวเฉา น่าเศร้าจริง
ดั่งชีวิต หม่นหมอง ต้องคำสาป
เป็นกุหลาบ มัทนา ไร้ค่ายิ่ง
แม้สวยสด โสภา น่าแอบอิง
แต่ก้านกิ่ง ล้วนหนามพิษ ริดรอนใจ
ไร้สีสัน หนามแหลมคม ตรมดวงจิต
จับเพียงนิด หนามเกี่ยว เฉี่ยวเลือดไหล
ต่างมองเมิน เดินหนี หลีกลี้ไกล
ไร้ความหมาย ยืนต้นเหี่ยว อยู่เดียวดาย
จึงต้องปลูก ต้นลั่นทม มาข่มเศร้า
บัวบกเจ้า แก้ฟกช้ำ ยามหวั่นไหว
ปลูกต้นโศก ไว้พำนัก พักพิงใจ
เตรียมเหล็กดาม หัวใจ ให้แข็งแรง
เตรียมซื้อยา พารา เซ็ทตาม่อน
เผื่อไว้ตอน ปวดหัวใจ รักหน่ายแหนง
ปลูกระกำ เขียนป้าย ไว้ชี้แจง
"คนใจแล้ง หลายใจ ห้ามกรายมา "
14 ธันวาคม 2549 20:22 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ที่สัมผัส
ใจทราบชัด..ถึงอีกใจ..ให้ไหวหวั่น
บนเส้นทาง..ของหัวใจ..ที่ผูกพัน
จึงได้คิด..ถึงกัน..ทุกวันมา
ด้วยความรัก..ความอาวรณ์..ตอนเหินห่าง
ไม่เคยร้าง..ความอาลัย..ใจเสน่ห์หา
รับรู้ได้..ด้วยแรงใจ..ไม่โรยรา
ได้เห็นค่า..ของรักแท้..มอบแก่กัน
ปรารถนา..แห่งหัวใจ..ไม่หยุดนิ่ง
แม้นมีสิ่ง..อื่นใด..มาขวางกั้น
ขอฟันฝ่า..ทายท้า..กล้าประจัญ
พร้อมด้นดั้น..พิชิตไป..เพื่อได้มา
เธอมาปลุก..มาปลอบเหงา..มาเร้าจิต
ให้ชีวิต..สว่างไสว..ได้เริงร่า
จึงมีภาพ..กันและกัน..ทุกวันมา
เสริมคุณค่า..ให้หัวใจ..ในรายวัน
ปวารณา..หัวใจ..เอาไว้ก่อน
แม้หนาวร้อน..ขอเคียงเธอ..เสมอมั่น
คอยเยียวยา..หัวใจ..กันและกัน
แผลสมาน..ด้วยความรัก..จากสองเรา
โลกกำหนด..ให้เกิดมา..ศรัทธารัก
ผูกสมัคร..ใจชิดใจ..ไม่มีเหงา
จิตวิญญาณ..อิงแอบ..แนบนานเนาว์
รักเร่งเร้า..ซึมซาบ..อิ่มอาบใจ
คำว่าได้..ได้รัก..มักฝันถึง
หัวใจจึง..ไขว่คว้า..รักมาไว้
คำว่าให้..ให้รัก..มักลืมไป
จึงทำให้..รักนั้น..พลันระทม
เปิดแววตา..ซึมซับ..ดับความอ้าว
กุหลาบขาว..ซึ้งฤทัย..ใจสุขสม
มอบความรัก..ความห่วงใย..ฝากสายลม
ไล่ขื่นขม..ออกไป..จากใจเรา....
12 ธันวาคม 2549 20:24 น.
White roses
หมู่ดารา..แวววาววับ..สลับสี
ค่ำคืนนี้..แสงจันทร์นวล..ชวนหลงใหล
สีเหลืองทอง..ส่องสว่าง..หว่างฟ้าไกล
อยากมีใคร..เคียงข้าง..นั่งชมจันทร์
เอ่ยคำหวาน..หยอกเย้า..ใต้เงาฟ้า
นับดารา..อิงซบ..ประกบขวัญ
อิงแอบกาย..เคียงข้าง..ไม่ห่างกัน
เธอมีฉัน..อยู่แนบชิด..ติดตรึงใจ
พลิ้วสายลม..พัดมา..อุราหวิว
จิตลอยลิ่ว..เหม่อมอง..ท้องฟ้าใส
ไร้เมฆเคลื่อน..บดบัง..ช่างสุขใจ
หอมละมัย..กลิ่นบุปผา..นานาพันธุ์
เสียงหรีดหริ่ง..บรรเลง..เพลงแห่งรัก
ร้องทายทัก..หาคู่..ดูสุขสันต์
ชี้ชวนดื่ม..น้ำค้าง..กลางแสงจันทร์
"ดูซินั่น"..ยอดหญ้าไหว..แกว่งไปมา
ราตรีนี้..แสนงดงาม..ดั่งความฝัน
ดุจสวรรค์..บนดิน..ถวิลหา
แต่ทำไม..ฉันโดดเดี่ยว..เปลี่ยววิญญา
ได้แต่มอง..จันทรา..น้ำตานอง..
11 ธันวาคม 2549 19:01 น.
White roses
บายสีรูปครุฑจับพญานาค..
td height="25" style="word-wrap:break-word;widht:500px;left:0">
รูปเศียรบรมครู...
9 ธันวาคม 2549 15:27 น.
White roses
น้อมกราบกราน..พระองค์..ผู้ทรงศักดิ์
กรมหลวงประจักษ์..ศิลปาคม..สมศักดิ์ศรี
พระองค์ทรง..มากล้น..พระบารมี
สาเหตุที่..มีผู้นำ..ทองคำมา
วันประสูติ..ของพระองค์.."ทรงแน่ชัด"
ประชาชน..นำสมบัติ..มากมีค่า
เป็นทองคำ..ก้อนใหญ่..ในนัครา
นำเข้ามา..ถวายองค์..พระทรงธรรม
จึงได้ชื่อ.."พระองค์เจ้า..ทองก้อนใหญ่"
ซึ่งมากมาย..พระบารมี..เป็นศรีสยาม
ศัตรูพ่าย..อริแพ้..แก่สงคราม
พวก"ฮ่อ"คร้าม..ศึกสงบ..จบสงคราม
ทรงเริ่มสร้าง..บ้านหมากแข้ง..แหล่งชนบท
ให้รุ่งโรจน์..ในแดนดิน..ถิ่นสยาม
ประชาชน..ปราศจาก..ภัยคุกคาม
ตั้งพระนาม.."อุดรธานี"..ศรีอมร
พระองค์ทรง..สถิตย์ภาย..ในใจราษฎร์
ทรงสามารถ..ปราบศึก..มิพักผ่อน
ทุกวันนี้..จึงเกิดมี..เมืองอุดร
ประชากร..น้อมสักการะ..อภิวันต์
สิบแปดมกรา..ของทุกปี..เวียนบรรจบ
เป็นวันครบ..ก่อตั้ง..ถิ่นสถาน
"ชาวอุดร"..น้อมใจ..ขอกราบกราน
รำลึกถึง..พระคุณท่าน..นิรันดร....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1259
