17 มกราคม 2550 14:46 น.
White roses
ยินรำพัน..อ่อนหวาน..ซ่านซึ้งจิต
คร่ำครวญคิด..คราใด..ให้หวิวหวั่น
สุรเสียง..ดั่งการเวก..ก้องกังวาล
ส่งประสาน..ฝากสายลม..พร่างพรมมา
ทุกถ้วนถ้อย..สำนวน..รัญจวนจิต
อยากแนบชิด..เคียงใกล้..ใจเสน่หา
หวานน้ำคำ..อรรถรส..บทวาจา
ให้ตรึงตรา..ซึ้งอยู่..มิรู้คลาย
เฝ้ารำพึง..ห่วงหา..แววตาเหม่อ
คิดถึงเพียง..แต่เธอ..เธอรู้ไหม
นั่งนอนเพ้อ..ครวญคร่ำ..อยู่ร่ำไป
ใจนะใจ..ใยเหน็บหนาว..จนร้าวราน
แอบออมรัก..สลักไว้..ในดวงจิต
จะมีสิทธิ์..ครอบครองใจ..เธอไหมนั่น
อยากบอกเธอ..กลัวเธอขัด..ตัดสัมพันธ์
กลัวรักนั้น..พลันสลาย..ใจตรอมตรม
โอ้ความรัก..นั่นหนา..คราได้รัก
อยากสมัคร..เคียงอยู่..เป็นคู่สม
พร่ำเพรียกหา..อาลัย..จนงายงม
ยากจักข่ม..มิให้รัก..เลยสักครา
เธอจะรู้..บ้างไหม..ใครเพ้อพร่ำ
ทุกบทคำ..อยากออดอ้อน..วอนเถิดหนา
อยากมีรัก..พักหัวใจ..ดูสักครา
หวั่นเกรงว่า..ต้องเจ็บช้ำ..น้ำตาคลอ
ปรารถนา..แห่งหัวใจ..ไม่หยุดนิ่ง
สับสนจริง..เมื่อไร..จะหายหนอ
ต้องคอยข่ม..หัวใจ..บอกให้รอ
นั่นแหละหนอ..รออะไร..ไม่รู้เลย...
16 มกราคม 2550 14:25 น.
White roses
แสนเหนื่อยล้า..เต็มที..กับชีวิต
จึงหยุดคิด..พิจารณา..หาทางแก้
เสี้ยวชีวิต..บางครั้ง..ยังอ่อนแอ
เธอยังแคร์..ปลอบใจ..ในรายวัน
ช่างอบอุ่น..ยิ่งนัก..ได้พักร้อน
เสียงเธอวอน..ผ่านมา..อย่าไหวหวั่น
ความเหนื่อยล้า..เลือนหาย..มลายพลัน
เธอปลอบขวัญ..ให้สดชื่น..รื่นหัวใจ
กุหลาบขาว..ในวันนี้..โชคดีนัก
ได้ประจักษ์..ถึงคุณค่า..อันยิ่งใหญ่
เหมือนชีวิต..ไม่เดียวดาย..อีกต่อไป
พลังใจ..เปี่ยมล้น..ท้นทวี
ขอขอบคุณ..ในน้ำใจ..อันใสสด
ที่รินหยด..รดหัวใจ..ให้สุขศรี
พร้อมลุกขึ้น..ต่อสู้..ดูสักที
ด้วยไมตรี..ด้วยแรงใจ..เธอให้มา
ในตอนนี้..ดั่งวิญญาณ..ได้รับรู้
จึงฟื้นฟู..ความหวัง..ตั้งปรารถนา
จะฝ่าฟัน..มรสุม..กลุ้มอุรา
เผชิญหน้า..ไม่ยอมแพ้..แด่ฝันร้าย
ขอขอบคุณ..พลังใจ..และความหวัง
ทุกทุกครั้ง..เธอคอยเติม..เสริมมาให้
ความหนาวเหน็บ..เหนื่อยล้า..ค่อยคลี่คลาย
เพราะดวงใจ..ถูกสมาน..ประสานเติม
จึงขอรวม..ความหวัง..ตั้งจิตใหม่
รับห่วงใย..ไมตรี..ที่เธอเสริม
แผลในใจ..คล้ายสนิท..เกือบเหมือนเดิม
เธอก่อเติม..สร้างฝัน..ทุกวันมา
จะรับรัก..และคิดถึง..ซึ่งเธอฝาก
แม้ลำบาก..เพียงใด..ใคร่ฟันฝ่า
ทางชีวิต..ยาวไกล..สุดสายตา
รวมพลัง..ทายท้า..กล้าประจัญ..
15 มกราคม 2550 18:05 น.
White roses
มนต์เสียงกลอน..เกี่ยวกระหวัด..รัดรึงจิต
ใครพิชิต..หัวใจพี่..นี้กันหนอ
มองลูบไล้..อ่านบทกวี..ที่หน้าจอ
ระวังหนอ..แสงแกรมม่า..ทำตาลาย
ชมว่าแสน..ไพเราะ..เสนาะพริ้ง
เป็นยอดหญิง..มือเซียน..พี่เขียนไว้
เธอกระชาก..หัวใจพี่..จากอกไป
หวามฤทัย..ใคร่อิงแอบ..แนบนวลนาง
ไม่ได้อ่าน..กลอนเธอ..ละเมอฝัน
ผีร้ายนั้น..กระชากปลุก..มาลุกนั่ง
กระส่ายกระสับ..เอกา..พะว้าพะวัง
ดุจมนต์สั่ง..ให้เตลิด..มาเปิดคอมพ์
เฝ้าถนอม..ตอมอ่าน..ไม่ทานข้าว
ทำตาวาว..นั่งสับสน..จนผ่ายผอม
มองทะลุ..ผ่านเครื่องมา..หาเจ้าจอม
หวังดมดอม..กลิ่นกลอนกานต์..ซ่านหัวใจ
ไม่ยอมบอก..ชื่อน้องนาง..อยู่กลางจิต
พี่ปกปิด..เก็บถนอม..ออมแอบไว้
แล้วนั่งยิ้ม..อย่างเจ้าเล่ห์..เอ๊ะ..แปลกใจ
ใครนะใคร..ที่พี่เห็น..เด่นในทรวง..
14 มกราคม 2550 23:13 น.
White roses
น้องหนาวใจ..มีกายพี่..นี้เคียงข้าง
พี่อย่าร้าง..หนีไป..เช่นใคร"ก่อน"
เข้ามาใกล้..อีกนิดนะ..อย่าคลายคลอน
อยากออดอ้อน..เย้ยหนาว..ให้เบาบาง
ยามลมหนาว..พัดโชยต้อง..น้องยิ่งหนาว
ระรวดร้าว..เพียงไร..ใครรู้บ้าง
ขอพี่กอด..เพื่อไล่หนาว..ให้เบาบาง
จนรุ่งสาง..อย่าห่างรัก..สักนาที
ขออิงซบ..ประกบบ่า..คราหวั่นไหว
อกข้างซ้าย..สี่ห้องใจ..ได้ไหมพี่
ใจแนบใจ..กายแนบกาย..อุ่นเหลือดี
ขอพี่นี้..อย่าปันใจ..ให้ใครครอง
กอดน้องให้..แน่นกว่านี้..เถิดพี่จ๋า
ให้หนาวลา..จากไปไกล..ใจเราสอง
หนาวหัวใจ..ห่มด้วยใจ..ได้สมปอง
หนาวรักต้อง..ห่มด้วยรัก..หนาวจักคลาย.
อ้อมกอดพี่..อุ่นยิ่งนัก..ประจักษ์แล้ว
พ่อยอดแก้ว..ยอดขวัญ..อย่าหวั่นไหว
กอดให้แน่น..อีกหน่อยนะ..อย่าร้างไกล
เพื่อพัดพา..ให้หนาวไกล..จากใจเรา
หน้าหนาวนี้..น้องหายหนาว..ไม่ร้าวรวด
ไม่เจ็บปวด..เพราะมีพี่..นี้คลอเคล้า
ได้อิงแอบ..แนบอก..ซบนานเนาว์
ช่วยเร่งเร้า..ไล่หนาวเหน็บ..ที่เจ็บทรวง
เสื้อกันหนาว..สวมใส่..ไม่หายหนาว
ไม่เหมือนคราว..ซบอกอุ่น..อุ่นใหญ่หลวง
มีพี่นั้น..อิงแอบ..แนบชิดทรวง
หนาวทั้งปวง..ไม่กล้ำกราย..ใกล้สองเรา..
14 มกราคม 2550 03:09 น.
White roses
ยามสายัณห์..ดวงตะวัน..พลันอ่อนแสง
สีส้มแดง..สวยสด..งดงามยิ่ง
กำลังเคลื่อน..ไคลคลา..น่าแปลกจริง
ตะวันดิ่ง..จมหาย..ไปที่ใด
พลิ้วสายลม..เหน็บหนาว..น้องเศร้านัก
สุดห้ามหัก..ตรองตรึก..นึกหวั่นไหว
ตะวันรอน..น้องยิ่งเศร้า..หงอยเหงาใจ
น้องหวั่นไหว..เดียวดาย..ใจอาวรณ์
ถึงแม้สวย..แต่อาภัพ..อับวาสนา
ช่างไร้ค่า..ยามคิดไป..ให้ไถ่ถอน
พี่อยู่ไกล..หัวใจ..ย่อมร้าวรอน
อย่าอาทร..ห่วงใย..ให้ใจตรม
น้องก็คน..บ้านนอก..ขอบอกพี่
ใช่เด่นดี..กว่าใคร..ใจขื่นขม
ขาดทั้งพ่อ..และแม่..แสนระทม
คู่ชื่นชม..ก็ร้างไกล..ใจภินท์พัง
ตะวันคล้อย..ลอยต่ำ..ค่ำแล้วหนา
โอ้พี่ยา..อย่าหวั่นไหว..ใจหมองหมาง
ฝากสายตา..มาเยือน..ใช่เลือนลาง
ไม่เหินห่าง..เพราะหัวใจ..อยู่ใกล้กัน
ยามมีพี่..เคียงใกล้..ใจเป็นสุข
ไร้ความทุกข์..ได้เคียงใกล้..ใจสุขสันต์
แม้นกายห่าง..แต่หัวใจ..ใกล้ชิดกัน
ทุกคืนวัน..ยังห่วงหา..อย่าร้าวรอน..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1012
