5 ธันวาคม 2550 00:58 น.
Salukphin
อย่ารักฉันเพียงลมปากฝากยามเหงา
อย่าพึงเหมาคือคำตอบชอบชาเฉย
แท้ที่ใจใฝ่ละเมอเผลอละเลย
มิกล้าเอ่ยจริงจังทั้งหลบตา
อย่าเขียนคำว่ารักถักล้อเล่น
เดี๋ยวต้องเซ่นชีวิตปิดเสน่หา
อย่าเอ่ยปากฝากลมเชยรำเพยพา
แล้วก้มหน้าเคอะเขินเมินเมียงมอง
หากจะเขียนคำรักจักต้องกล้า
พร้อมฟันฝ่ารุกโรมโหมจับต้อง
ใช่นิ่งอึ้งตะลึงไปไม่กล้าลอง
แล้วเร่ร้องลับหลังกันมันไม่ดี
รักแลกรักถักใจใช่เพราะรัก
อย่าหาญหักทำร้ายกันมันบัดสี
รักประคองเคียงกันมั่นไมตรี
ยากไหมนี่เอ่ยคำรักภักดิ์ต่อกัน.
5 ธันวาคม 2550 00:30 น.
Salukphin
เพราะเธอคือหัวใจไฟความฝัน
พลัดพรากกันฉันสะอื้นรับขื่นขม
หนาวสายใจใยรักฟักระทม
ต้องห่อห่มพิษสวาทอนาถใจ
ต้องรานร้าวหนาวใจในคืนเหงา
ซับซึมเศร้าโศกร้างคว้างหวั่นไหว
พรหมลิขิตขีดชะตาพาเปลี่ยนไป
สร้างรักให้แล้วพรากจากลับลา
ร่างเธอห่มไตรรงค์ธงนอนหนาว
ฉันเจ็บร้าวร่ำไห้อาลัยหา
กับของขวัญโบทองคล้องน้ำตา
นี่หรือค่าของรักถักรางวัล
เพลงบุพเพเห่นิราศอนาถนัก
แด่คู่รักคู่ร้างอย่างเธอฉัน
ลิขิตกรรมนำชะตามาผูกพัน
สาปสวรรค์ทัณฑ์โทษไร้โปรดปราน.
4 ธันวาคม 2550 07:03 น.
Salukphin
เก็บความรักถักทอมาห่อห่ม
ด้วยชื่นชมใยรักถักห่วงหา
ร้อยหวังดีมีมอบตอบให้มา
กอปรคุณค่าจารสลักความภักดี
ให้หัวใจใสซื่อถือคงมั่น
เป็นของขวัญค่าเลอล้ำคำศักดิ์ศรี
จุดประทีปเทียนทองคล้องไมตรี
ระบายสีเรือนรักถักชมพู.
4 ธันวาคม 2550 06:32 น.
Salukphin
รักฉันนานนานแค่ไหนใจเธอรู้
ไม่อยากตู่ให้ขัดเคืองเรื่องเผลอปล่อย
ด้วยอดีตกรีดใจใช่เลื่อนลอย
เหตุเกิดบ่อยเธอเผลอใจให้รายทาง
ฉันขอไกลไม่เก็บเหน็บรักษา
ยอมรับว่าจากไกลใช่ทิ้งขว้าง
แต่ใจจำคำรักลวงบ่วงอำพราง
ขอแรมร้างห่างเธอก่อนเผลอใจ
หมดนิยามความรักภักดิ์เพื่อฉัน
แท้กำนัลยามใจเธอพลั้งเผลอไผล
รักฉันนานนานยากเปลี่ยนเขียนแปรไป
น่าขันไหมใจรักเธอที่เผลอลืม
ฉันจึงเก็บเหน็บใจไว้ให้ห่าง
มอบสรรค์สร้างแด่คนดีที่ปลาบปลื้ม
ไม่มีใจให้ใครพักรักหยิบยืม
ลบด่ำดื่มความหลังฝังทิ้งไป.
3 ธันวาคม 2550 17:40 น.
Salukphin
ใจของฉันหวั่นไหวให้ประหลาด
ใช่เขลาขลาดแต่หวาดกลัวตัวอ่อนไหว
ทั้งพรึงพรั่นสั่นเสียวแสบแปลบปลาบไป
เกิดอะไรใช่อาเพศเหตุหรือลาง
เธอเปลี่ยนใจไปมีใหม่ใช่หรือเปล่า
แอบมีเขาเป็นเงาใจไม่เหินห่าง
ฉันอยู่ไกลใยรักจักอับปาง
ต้องแรมร้างลาไกลใช่เลิกรา
จึงเกิดเหตุให้ใจไหวคลอนสั่น
คว้างเคว้งขวัญหวั่นไหวไห้โหยหา
ไร้เรี่ยวแรงแต่งยิ้มหวานขานน้ำตา
จึงก้มหน้าเมินหลบพบผู้คน
อยากแข็งขืนยืนยิ้มกริ่มเต็มหน้า
แต่ใจล้าครอบครองใยหมองหม่น
ข่าวคราวเธอเงียบไปใช่แสนกล
ยากจะค้นคำตอบปลอบไม่จริง.