สงบนิ่งดิ่งดับราวหลับใหล ลาล่วงคนอาลัยไม่กลับหลัง ทิ้งห่วงหวงบ่วงใจไม่จีรัง ประดุจดังไม้ขอนและท่อนฟืน ญาติพี่น้องน้ำตารินแทบสิ้นใจ หวังยึดยื้อรั้งไว้ไม่อาจฝืน สังขารสู่ครรลองต้องหวนคืน สู่ภาคพื้นแผ่นดินไร้วิญญาณ ประดุจแขกมาเยือนเพื่อนคือโลก แล้วต้องโยกย้ายกลับคืนถิ่นฐาน มิอาจอยู่ยืนยงคงยาวนาน ต้องถึงกาลแตกดับกลับคืนไป ชีพนี้น้อยร้อยปีไม่มีเกิน เที่ยวเผชิญความสุขทุกข์หวั่นไหว บุญหรือบาปชั่วหรือดีเลือกสิ่งใด ฝากโลกไว้ยามตายไม่อายดินฯ
หน้าส่วนตัว
1104
