จารุบุตร

หญิงบ้า

พระอาทิตย์คิดน้อยใจไร้คนรัก 
ทำงานหนักส่องแสงทุกแห่งหน
มองท้องฟ้ารอบกายเหงาเกินทน
สุริยาจึงหม่นปนเศร้าใจ

นึกอิจฉาพระจันทร์พลันหดหู่
ใยมีดาวเคียงคู่ดูสดใส
รัตติกาลผันผ่านมาคราใด
จำต้องไปให้พ้นบนนภา

บางเวลามีเมฆาล่องลอยผ่าน
มิเบิกบานพาลพบไม่คบหา
ลมใจร้ายรีบมาพรากเมฆจากลา
ข้าเหว่ว้ารู้บ้างไหมใยผ่านเลย

แต่ความลับแห่งนภายังมีอยู่
พระอาทิตย์มิใคร่รู้ยังอยู่เฉย
ดาวดวงน้อยแอบรักอยู่อย่างเคย
แสงน้อยไม่อาจเผยมาเคียงกาย

ดาวยังอยู่ที่เดิมมิไปไหน
สุริยาไม่สนใจไร้ความหมาย
ความห่วงใยของดาวพริบพราวพราย
แสงสูรย์ปรายสาดกลบแสงดารา

โปรดรับรู้เถิดนะพระอาทิตย์
ดาวดวงนิดคิดถึงจึงโหยหา
กำลังใจมีให้ทุกเวลา
บนนภาไม่อ้างว้างอย่างเจ้าเป็น

มิเคยหวังให้เธอต้องเพ้อหา
ขอแค่มุมหนึ่งนภาสายตาเห็น
แอบมองแสงแจ่มจ้ากว่าเดือนเพ็ญ
แม้นทุกข์เข็ญขอเป็นกำลังใจ