13 กันยายน 2553 20:00 น.
หญิงบ้า
สนธยาฟ้าลั่นตะวันลับ
แสงมืดดับกลับกลายไม่หายเหงา
ค่ำคืนนี้คู่เคียงมีเพียงเงา
พาความเศร้าขับกล่อมล้อมดวงใจ
พิรุณโรยโปรยสาดฟาดกระหน่ำ
เหมือนตอกย้ำดำดิ่งยิ่งหวั่นไหว
ราตรีนี้มีกาลนานยาวไกล
จักผ่านพ้นทนไหวได้ฤๅเรา
13 กันยายน 2553 14:19 น.
หญิงบ้า
เหม่อมองดาวพราวฟ้ากลางป่ากว้าง
แม้อ้างว้างเพียงใดใจคลายเหงา
แสงของดาวส่องสว่างกลางลำเนา
ดาวดวงเก่าไม่เคยท้อต่อแสงใด
แต่ถึงวันฉันมองดาวจากมุมหนึ่ง
มุมที่ซึ่งตัวฉันไม่ฝันใฝ่
ดาวของฉันพ่ายแพ้แก่แสงไฟ
ในเมืองใหญ่ฟ้าสว่างพรางแสงดาว
แสงสกาวดาวน้อยค่อยจางจืด
ไร้ความมืดให้ดาราพาคลายหนาว
ฟ้าผืนเดียวแต่ไม่เหมือนกันสักคราว
อยากมองดาวจากมุมเดิมเติมชีวัน
ดาวดวงน้อยด้อยแสงแห่งความสุข
รอวันปลุกประกายหมายเฉิดฉัน
จงหยัดยืนฝืนสู้กู้คืนวัน
เพื่อส่องแสงแห่งฝันกันต่อไป
หน้าส่วนตัว
1804
