12 พฤศจิกายน 2553 00:52 น.

สิ่งสำคัญ

ดวงดาวดารดาษกลาดเกลื่อนเลื่อนลอย
ช่างน่าสอยมาเก็บไว้ให้เต็มขวดโหล
หากแต่ขวดใบกระจิ๊ดริดนิดหน่อยไม่ค่อยโต
โธ่ ๆๆๆ ! จะเก็บดาราได้สักกี่ดวง?

แต่ยังอยากได้ดาวจริงๆน่ะ
รัตติกาลจ๊ะ .. ขอดาวสักเก้าดวงจะได้ไหม
น่าจะใส่ในขวดโหลได้เต็มหนึ่งใบ
แล้วเก็บไว้หัวเตียง.....
แค่เพียงเป็นเพื่อนกัน ยามฉันนอน

รัตติกาลและราตรีชี้ไปที่ดวงดาว
เธอต้องก้าวไปคว้ามาถ้าอยากได้
แต่ดวงดาวอยู่ไกลกว่าที่เธอคิด
เธอต้องสอยด้วยมือจับให้ติด
ระหว่างทางอย่าหยุดฝัน อย่าพลันหยุดคิด
เขย่งเท้าให้สูงที่สุด
แต่จำไว้น่ะ อย่าเหยียบสรรพชีวิตใดๆเพื่อไปให้ถึงดาว

ฉันเชื่อรัตติกาล และราตรี
ฉันทำตาม
ฉันเริ่มก้าวไป
ฉันก้าวมาไกลมากแล้ว....ยังไม่ถึงดาว
ฉันเอื้อมมือไปให้ยาวที่สุด...ดาวอยู่ใกล้มือฉันแล้ว
ฉันยังไม่หยุดคิดถึงดาว
ฉันเขย่งเท้าทั้งคู่.....ทำไมยังไม่ถึงดาว
ฉันเหนื่อย...
อีกนิดเดียวเท่านั้น ฉันคิด
ฉันอาจต้องเหยียบบางชีวิต เพื่อไปพิชิตดาว
แต่...รัตติกาลห้ามไว้นี่นา

รัตติกาล....รัตติกาล...ได้ยินฉันไหม
ราตรี.....ราตรี....ได้ยินฉันบ้างไหม
ฉันไปไม่ถึงดาว
ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี

รัตติกาลประสานเสียงกับราตรี
เป็นวจีที่ตราตรึง ซึ่งฉันตั้งใจสดับรับฟัง
"ความลับแห่งดวงดาว มีอยู่ว่า...
ดวงดาวมีค่าน้อยกว่าสรรพชีวิตที่เธอไม่คิดจะเหยียบมัน"