17 ธันวาคม 2554 05:20 น.
หญิงบ้า
องค์พ่อหลวงห่วงใยประชาราษฎร์
ทรราชย์กลับหมิ่นหยามห้ามได้ไหม
คิดแล้วเศร้ากับกฎหมายบ้านเมืองไทย
ปล่อยให้ใครทำกับพ่อเราได้ลง
อีกนานไหมพวกบ้าจะตระหนัก
ว่าความรักของพ่อนั้นสูงส่ง
เลิกเหยียบย่ำทำชั่วกับพระองค์
ไม่กลัวลงนรกหรืออย่างไร
ยามได้เห็นถ้อยคำทำร้ายพ่อ
วอนให้พอแค่นี้จะได้ไหม
หยุดเยี่ยมย่ำดูหมิ่นดวงใจไทย
พอได้ไหมพวกไร้จิตวิญญาณ
หากกลับตัววันนี้ยังไม่สาย
จักกลับกลายจากสัตว์เดรัจฉาน
สำนึกในกรุณา ธ ประธาน
ช่วยขับไล่พวกมารแห่งสังคม
16 ธันวาคม 2554 23:15 น.
หญิงบ้า
อารมณ์รักเป็นเช่นไรไม่รู้จัก
ยามอกหักเจ็บเพียงใดไม่รู้เห็น
ดวงตาบอดเพราะรักไม่เคยเป็น
หัวใจเต้นเมื่อเจอใครไม่พบพาน
แล้ววันหนึ่งกามเทพเล่นตลก
เล็งตรงอกแผลงศรจนอ่อนหวาน
ฉันมีเธอคู่คิดจิตสำราญ
ทอสายใยเบ่งบาน ณ ลานใจ
หารู้ไม่เธอแค่เหงาเข้ามาคบ
ไม่คิดสบสายตาให้หวั่นไหว
คุยกับฉันแต่มีเขาอยู่ทั้งใจ
เอ่ยคำรักทำไมหากไม่จริง
หรือเพราะเขาเผลอทำเธอช้ำชอก
คำที่บอกเพียงก่อกองไฟผิง
ฉันเป็นตัวแทนเขาเคล้าแอบอิง
ทำทุกสิ่งลงไปใยไม่ตรอง
รู้บ้างไหมใครคนหนึ่งคิดลึกซึ้ง
เมื่อวันลามาถึงจึงหม่นหมอง
หยาดความเศร้าเข้ามาน้ำตานอง
แก้มทั้งสองเปรอะเปื้อนคราบคำคน
จนเผลอตนทำไปดูไร้ค่า
ยังอุตส่าห์ห่วงใยแม้ไม่สน
รู้ทั้งรู้ใจเธอช่างวกวน
แค่หนึ่งคนหนึ่งใจไม่น่าจำ
ใยถึงยังอยากยืนอยู่เคียงข้าง
ในยามเธออ้างว้างชวนยิ้มขำ
ความรู้สึกปวดร้าวขอเก็บงำ
ไม่แสดงความช้ำจากภายใน
ความผูกพันวันนี้ยังมีอยู่
คอยเฝ้าดูทุกก้าวคราวเคลื่อนไหว
ภาวนาให้ลืมเธอได้เร็วไว
ให้หัวใจแรมร้างเหลือเพียงเงา
ขอส่งใจให้เธอมีแรงสู้
มีแรงอยู่แม้วันนี้อาจไร้เขา
เหมือนที่ฉันฝืนอยู่แม้ไร้เรา
ก็แค่เหงาเหมือนเดิมไม่เป็นไร
ฉัน : ^_^
เธอ : - -
ฉัน : ^_^
เธอ : - -
........................
.......................
........................
.......................
......................
( ฉัน : T_________T )
7 สิงหาคม 2554 22:24 น.
หญิงบ้า
เธอนั่งกลุ้มอยู่มุมห้องฤาปล่องเหว
ไฟนีออนแค่เทียนเปลวที่ส่องแสง
พระพายแผ่วมิแคล้วพายุแรง
แล้วจะแกร่งไปได้แค่ไหนกัน
พยายามกี่ครั้งยังหกล้ม
คอยบีบกลั้นความขื่นขมบ่มสุขสันต์
แต่ไปได้ไม่ไกลใจดื้อดัน
ขอสักวันปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
หลอกตัวเองว่าแกร่งแต่งเติมจิต
เนรมิตเกราะชุดแข็งดุจหิน
ปาดน้ำตาก่อนจะรดลงผืนดิน
ในเมื่อเธอตัดสินชีวิตเอง
ไม่โทษใครทำไปแม้นไม่รัก
คนเบื้องหลังเป็นแรงผลักให้กล้าเก่ง
เหนื่อยเพียงใดไม่ขอนึกถึงตัวเอง
จะขอเร่งฝีเท้าก้าวต่อไป....
3 ธันวาคม 2553 15:41 น.
หญิงบ้า
เพียงชายชาญท่านหนึ่งที่ตรึงจิต
เพียงผู้ให้ชีวิตที่คิดถึง
เพียงคอยยปลอบมอบใจให้คำนึง
เพียงคำซึ้งพร่ำบอกออกจากใจ
เพียงสองมือจูงจับไม่ลับหาย
เพียงคุ้มกายทายทักไม่ผลักใส
เพียงตรากตรำทำกิจด้วยจิตใจ
เพียงร้องไห้ยามลูกทุกข์อุรา
เพียงอดหลับขับกล่อมคอยน้อมกอด
เพียงส่องสอดตลอดกาลผ่านปัญหา
เพียงพิรุณโปรยฉ่ำกระหน่ำมา
เพียงเมตตาดุจแผ่นฟ้านภาลัย
เพียงเท่านี้ที่เพรียกเรียกว่าพ่อ
เพียงเท่านี้แหละหนอคุณพ่อฉัน
เพียงรักเราเฝ้าหวงดวงชีวัน
เพียงอยากปั้นดาวลำค่ามาแทนคุณ
12 พฤศจิกายน 2553 00:52 น.
หญิงบ้า
ดวงดาวดารดาษกลาดเกลื่อนเลื่อนลอย
ช่างน่าสอยมาเก็บไว้ให้เต็มขวดโหล
หากแต่ขวดใบกระจิ๊ดริดนิดหน่อยไม่ค่อยโต
โธ่ ๆๆๆ ! จะเก็บดาราได้สักกี่ดวง?
แต่ยังอยากได้ดาวจริงๆน่ะ
รัตติกาลจ๊ะ .. ขอดาวสักเก้าดวงจะได้ไหม
น่าจะใส่ในขวดโหลได้เต็มหนึ่งใบ
แล้วเก็บไว้หัวเตียง.....
แค่เพียงเป็นเพื่อนกัน ยามฉันนอน
รัตติกาลและราตรีชี้ไปที่ดวงดาว
เธอต้องก้าวไปคว้ามาถ้าอยากได้
แต่ดวงดาวอยู่ไกลกว่าที่เธอคิด
เธอต้องสอยด้วยมือจับให้ติด
ระหว่างทางอย่าหยุดฝัน อย่าพลันหยุดคิด
เขย่งเท้าให้สูงที่สุด
แต่จำไว้น่ะ อย่าเหยียบสรรพชีวิตใดๆเพื่อไปให้ถึงดาว
ฉันเชื่อรัตติกาล และราตรี
ฉันทำตาม
ฉันเริ่มก้าวไป
ฉันก้าวมาไกลมากแล้ว....ยังไม่ถึงดาว
ฉันเอื้อมมือไปให้ยาวที่สุด...ดาวอยู่ใกล้มือฉันแล้ว
ฉันยังไม่หยุดคิดถึงดาว
ฉันเขย่งเท้าทั้งคู่.....ทำไมยังไม่ถึงดาว
ฉันเหนื่อย...
อีกนิดเดียวเท่านั้น ฉันคิด
ฉันอาจต้องเหยียบบางชีวิต เพื่อไปพิชิตดาว
แต่...รัตติกาลห้ามไว้นี่นา
รัตติกาล....รัตติกาล...ได้ยินฉันไหม
ราตรี.....ราตรี....ได้ยินฉันบ้างไหม
ฉันไปไม่ถึงดาว
ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี
รัตติกาลประสานเสียงกับราตรี
เป็นวจีที่ตราตรึง ซึ่งฉันตั้งใจสดับรับฟัง
"ความลับแห่งดวงดาว มีอยู่ว่า...
ดวงดาวมีค่าน้อยกว่าสรรพชีวิตที่เธอไม่คิดจะเหยียบมัน"
หน้าส่วนตัว
2785
