29 กันยายน 2553 17:37 น.
หญิงบ้า
ท่ามกลางมุมมืดมิดจิตหดหู่
ไร้ประตูทางออกตรอกความฝัน
ทำได้เพียงกล้ำกลืนนับคืนวัน
แล้วบากบั่นหันหน้าเข้าหาเงา
หลายเรื่องราวซ่องสุมรุมเข้าสู่
ความหดหู่ครอบงำทำฉันเหงา
จงเลิกคิดเรื่องอื่นตื่นเถิดเรา
ทิ้งความเศร้าเดียวดายให้คลายคลา
สิ่งที่รอข้างหน้าอนาคต
ควรจ่อจดปัจจุบันอย่างหรรษา
แล้ววันคืนรื่นฤดีจะกลับมา
จงหาญกล้าฝ่าฝืนคลื่นประดัง
สายฝนพรำย้ำเตือนเหมือนสะกิด
ให้ชีวิตไต่ตรองทำนองหวัง
พอฝนซาฟ้าเปิดเกิดพลัง
เลิกคลุ้มคลั่งสั่งใจให้สู้ตาย
27 กันยายน 2553 18:52 น.
หญิงบ้า
น้อมอาเศียรวาทเกล้าองค์เจ้าฟ้า
ทรงเมตตาประชาบาลประทานผล
องค์สมเด็จเจ้าฟ้ามหิดล
ประชาชนไพร่ฟ้าแสนอาลัย
ธ ทรงธรรมนำไทยให้ก้าวหน้า
พระบิดาแห่งการแพทย์แสนยิ่งใหญ่
ทรงบำเพ็ญกิจจาเพื่อฟ้าไทย
สำนึกในพระการุณทรงจุนเจือ
ขอน้อมนำพระปณิธานสืบสานต่อ
ไม่ย่อท้อแนวทางกระจ่างเหลือ
ถือประโยชน์เพื่อนมนุษย์มิคลุมเครือ
ให้แผ่เผื่อเพื่องานการประชา
สดุดีแด่องค์อดุลยเดช
ทั่วคามเขตแซ่ซ้องร้องร่ำหา
แสนอาลัยใฝ่ถึงองค์พระบิดา
นักวิวัฒน์พัฒนาประชาไทย
แม้นเจ้าฟ้าลาไกลหทัยสถิต
ณ ดวงจิตผองชนระคนใฝ่
ขอ ธ ทรงเสด็จสู่สวรรคาลัย
เหล่าชาวไทยร่วมใจสดุดี
24 กันยายน 2553
25 กันยายน 2553 21:22 น.
หญิงบ้า
โอ้เพื่อนเอ๋ยเคยรวมร่วมเสพสุข
เคยฝ่าทุกข์ลำเค็ญเป็นความหลัง
เคยได้ร่วมสำแดงแรงพลัง
เคยร่วมฝันวาดหวังนั่งมองดาว
แม้นวันนี้มีอันพลันพลัดพราก
ต้องลาจากร้างไกลไม่ได้ข่าว
ยังคิดถึงคำนึงทุกเรื่องราว
แสนเหน็บหนาวหัวใจยามไกลกัน
หลับตาลงคงเห็นเป็นวันเก่า
สุดเงียบเหงาเปล่าใจไม่สุขสันต์
ต่างก้าวย่างเส้นทางใครทางมัน
แต่รู้ไว้สักวันคงพบเจอ
23 กันยายน 2553 05:58 น.
หญิงบ้า
กี่ราตรีมาแล้วที่แคล้วผ่าน
ยังร้าวรานทรวงในดวงใจสูญ
ใครบางคนยังเหว่ว้าแลอาดูร
ทวีคูณความหนาวดาวจากลา
จนมาถึงหนึ่งดาวสกาวสุก
คล้ายจะปลุกเธอตื่นคืนโหยหา
ดาวดวงน้อยทายทักเธอกลับมา
ณ มุมหนึ่งห้วงฟ้าเวหาไกล
เธอยิ้มรับกับแสงดาวหายหนาวจิต
ต่อจากนี้ชีวิตคงสดใส
แต่ความสุขแสนสั้นจากทันใจ
เมฆก้อนใหญ่ทะมึนยืนบังดาว
พลันเสียงหนึ่งแว่วดังสั่งประสาท
จงตัดขาดความความคิดพินิจหนาว
อย่าเพ้อเจ้อฝันเฟื่องเรื่องดวงดาว
แสงสกาวนั้นซึ่งพึงทำใจ
แสงที่เห็นเป็นแค่ภาพอดีต
แทบอยากกรีดร้องลั่นสั่นหวั่นไหว
ดาวดวงน้อยคล้อยดับลับแสงไป
แสงนั้นไซร้แค่อดีตแห่งดวงดาว
หรือที่จริงดวงดาวไม่มีอยู่
ดับสลายเข้าสู่ในห้วงหาว
เมื่อเราเห็นลำแสงเปล่งสกาว
นั่นคือแสงแห่งดาวยังเดินทาง
แล้วไฉนแสงดาวพราวจรัส
จึ่งแจ่มจัดชัดจ้าไม่สาบสาง
หากมันแค่แสงอดีตที่เดินทาง
จากแดนใดไกลห่างร้างผู้คน
แม้นว่าดาวไม่มีอยู่ก็ตามแต่
ขอเพียงแค่เห็นแสงแห่งพวงผล
เธอยังเฝ้ารอคอยพลอยอดทน
แสนสับสนกังวลใจในเรื่องดาว
23 กันยายน 2553 04:56 น.
หญิงบ้า
ใครคนหนึ่งโปรดปรานการมองดาว
ในคืนหนาวแสงดาวพราวอบอุ่น
แม้นคืนล้าน้ำตาคอยทารุณ
เพียงไอกรุ่นกลิ่นดาวคลายเศร้าใจ
หากแต่วันเวลายิ่งลาลับ
คล้ายดาวดับอับแสงอยู่แห่งไหน
เธอเฝ้ามองแสงดาวที่หายไป
ใครหนอใครผลักใสไล่ดวงดาว
เธอเว้าวอนอ้อนฟ้าเมตตาเถิด
ขอแสงดาวจ้าเจิดเปิดคลายหนาว
หวังสักวันดาวน้อยสุกสกาว
มาพรากความปวดร้าวออกจากใจ
หน้าส่วนตัว
2148
