7 พฤศจิกายน 2553 23:45 น.
หญิงบ้า
มีบ้างไหมมีใครอยู่แถวนี้
ฟังฉันทีฉันเหงาฉันสับสน
ฉันเหน็ดเหนื่อยฉันล้าฉันทุกข์ทน
ฉันหมองหม่นฉันเศร้าฉันเปล่าใจ
มีวันไหนไหมหนอขอฉันยิ้ม
ได้กระหยิ่มอิ่มเอมเปรมสดใส
ขอสักวันเถิดนะจะขอบใจ
ขอได้ไหมแค่นี้เองแค่เบ่งบาน
ไม่คิดหวังคลายเหงาบรรเทาจิต
ไม่บังอาจสักนิดไม่กล้าหาญ
แค่ให้เหงาห่างไปในวันวาน
ขอก้าวผ่านวันนี้ได้สักที
อีกนานไหมราตรีจะเคลื่อนคล้อย
อีกกี่ร้อยเวลาจะพาหนี
ไม่ขอทดเวลาสักนาที
ขอแค่มีสุขบ้างระหว่างวัน
ไม่ต้องการพานพบประสบโศก
ไม่ขอโลกใบเก่าเฝ้าเย้ยหยัน
ไม่อยากอยู่เยี่ยงคนโดนลงทันต์
ช่วยพรากฉันจากฝันอันร้ายแรง
4 พฤศจิกายน 2553 13:55 น.
หญิงบ้า
วันเวลานาทีเดือนปีผ่าน
ได้พบพานสารสุขทุกข์หลากหลาย
ต่างเรื่องราวก้าวพ้นทนวุ่นวาย
บ้างง่ายดายสับสนระคนกัน
บนโลกกว้างทางไกลเดินไปเถิด
อย่าเตลิดเปิดออกนอกปลายฝัน
อุปสรรคหนักหนาสารพัน
ใช่ทางตันนั่นเพียงเสียงย้ำเตือน
แม้นว่าเคยผิดหวังนั่งอ่อนล้า
ปล่อยน้ำตาเอ่อไหลไปเป็นเพื่อน
รอให้วันคลายเศร้าเข้ามาเยือน
แล้วลืมเลือนภาพโศกโบกมือลา
นับจากนี้มีเพียงเสียงแห่งสุข
คำว่าทุกข์แค่วานวันไม่สรรหา
จะต้องเจออีกกี่ด่านผ่านเข้ามา
ขอตั้งหน้ารับมือถือจิตใจ
12 ตุลาคม 2553 02:21 น.
หญิงบ้า
รัตติกาลนานเนิ่นเกินทนอยู่
ใจสลดหดหู่เพราะความเหงา
มีบางสิ่งดิ่งลึกเป็นผลึกเงา
เมื่อสีเทาครอบงำช้ำเหลือทน
ความเปล่าเปลี่ยวเดียวดายมาทายทัก
แสนหน่วงหนักผลักใสให้สับสน
คืนเหน็บหนาวกลับร้าวใจดั่งไฟลน
ดาวดูหม่นจนดับอับแสงไป
วอนพระพายสายลมมาห่มรัก
ช่วยทอถักราตรีสีสดใส
มาลูบไล้ไล่เหงาเป่าปัดใจ
อย่าปล่อยให้ฉันเหงาเศร้าลำพัง
2 ตุลาคม 2553 01:21 น.
หญิงบ้า
สวัสดีดวงตะวันที่จันทร์รัก
แกะสลักถักกลอนอาวรณ์หา
เราไม่ได้เจอกันเลยสักครา
แม้นว่าอยู่นภาผืนเดียวกัน
อยากให้รู้ตัวฉันดวงจันทร์แจ่ม
กลางคืนแรมแย้มแสงแห่งสุขสันต์
แต่ภายในใจหม่นค้นตะวัน
คิดถึงกันบ้างไหมสุริยา
กาลเวลาภาระมากีดกั้น
บังเกิดอันพลัดพรากจากห่วงหา
ยังรอคอยตะวันหันมองมา
แม้นฟากฟ้ามินำพาเราพบพาน
ขอตะวันรับรู้ว่าจันทร์ห่วง
ใจทั้งดวงส่งถึงพึงขับขาน
ให้ตะวันทอแสงแห่งวันวาน
นานแสนนานต่อไปในโลกา
2 ตุลาคม 2553 00:13 น.
หญิงบ้า
หยิบปากการ่ายกลอนอวยพรท่าน
จงสุขสันต์วันใหม่ใจประสงค์
เมื่ออายุราชการแผ้วผ่านลง
แต่ครูยังยืนยงตรงกลางใจ
คุณความดีประจักษ์เป็นหลักฐาน
ตรากตรำงานซื่อสัตย์มิหวั่นไหว
พัฒนาม่วงขาวให้ก้าวไกล
เกียรติดำรงคงไว้มิวางวาย
เป็นแม่พิมพ์แท่นแรกแห่งสถาน
เมื่อถึงกาลจากไกลพลันใจหาย
แสนคำนึงตรึงตราอย่ารู้คลาย
ไม่เสียดายสายใยรักถักทอมา
ขอพรดีดลแด่ครูผู้สามารถ
ช่วยประสาทความสุขทุกทิศา
ให้มีโชคไร้โศกไร้โรคา
ทุกเวลาบุญรักษาผาสุขเทอญ
หน้าส่วนตัว
1731
