25 พฤษภาคม 2553 12:01 น.
KIRATI
ไม่ได้เมา...เราไม่นอน...กลอนไม่แตะ
จะยืนแกะ...แคะกระปุก...กระตุกขา
ก่อนจะนอน...อ้อนจะกิน...รินสุรา
กะโซดา...กระเพราผัด...จัดมากิน
แม้พรุ่งนี้...มีงานเข้า...เรา บ่ ยั่น
ยังยืนยัน...มั่นจะเมา...เฝ้าถวิล
สองวันแล้ว...แก้วสุรา...ล้าเหล้าริน
อยากผิดศีล...ยินเสียงกลอน...ก่อนนิทรา
อยากร่ายโคลง...โยงเยื่อใย...ในวันเก่า
อ่านกลอนเศร้า...เมาหัวทิ่ม...ปริ่มโหยหา
อยากคิดถึง...ดึงความคิด...ติดแก้วตา
ร่ำสุรา...ว่ากลอนออก...บอกกับ "จันทร์"
เหล้าเข้าปาก...อยากสิ่งแรก...แยกเธอเขา
พอเริ่มเมา...เขาทิ้งเธอ...เพ้อถึงฉัน
พอฟิวส์ขาด...ปราศเรื่องเศร้า...เรารักกัน
ต่อด้วยฝัน...วันทั้งวัน...ฉันกับเธอ
สองวันแล้ว...แก้วไร้กลิ่น...กินไม่ลง
แม้ยืนตรง...หลงทิศมอง...หมองเสมอ
อยากเดินเป๋...เซไปทรุด...ผุดภาพเธอ
เมาได้เจอ...เธอในฝัน...ฉันจะเมา
ไม่ได้เมา...เราไม่นอน...กลอนไม่เขียน
เพราะไม่เพี้ยน...เขียนอะไร...ใจก็เหงา
ในโลกจริง...ทิ้งกันไป...ไร้แม้เงา
ในโลกเมา...เราเคียงข้าง...สร่างก็เติม
20 พฤษภาคม 2553 11:52 น.
KIRATI
ฟ้าหม่น คนหมอง มองหน้าต่าง
ยืนห่าง เห็นฝน ระคนฝืน
ห่าฝน หล่นไหล ได้แต่ยืน
ห่าปืน ปลอมป่น กับฝนริน
กระจก แตกอยู่ เป็นรูรั่ว
ยืนกลัว ลูกปืน กับลูกหิน
จะอุด สุดฝืน สะอื้นยิน
บ้าบิ่น แน่จริง ยังนิ่งคอย
มองฟ้า ราตรี ที่ มืดมิด
ฟ้าปิด ควันยาง สร้างเมฆคล้อย
เคลื่อนครอบ รอบตึก ตอนดึกพลอย
ควันลอย ลอดช่อง มาห้องเรา
อยากปิด หน้าต่าง ใจจะขาด
เห็นชาติ ถูกยาง มาวางเผา
เป็นสุข หรือทุกข์ กันหนอเรา
มองดาว แล้วเศร้า กับเสียงปืน
พลันเห็น เป็นสาย คล้ายดาวตก
ตลก "ดาวตก" ไยพุ่งขึ้น
เปิดไว้ ให้หวั่น ใจพรั่นพรึน
"ดาวตื่น" พุงขึ้น ทมึนใจ
หน้าต่าง บานนี้ เคยมีสุข
เคยลุก ขึ้นมอง ท้องฟ้าใส
เคยอาบ ภาพฝัน ยามหวั่นใจ
แล้วไย มาพัง หน้าต่างเรา T_T
เพื่อนๆ ที่ได้รับควันยางเผา เข้าไป
ดูแลสุขภาพมากๆ นะ ขอรับ....
สงสาร ท้องฟ้า....แกนโลก เอียงไป ๘ เซนฯ แล้ว
ยังเผากันอยู่ได้....
ความสะใจมัน สั่นคลอนโลกเลย...
จะพูดว่า "ยิงทิ้งก็รุนแรงไป" แต่ .......
ยิงทิ้งเถอะ....
ถ้ายังไม่หยุดเผา....ก็เท่ากับ ฆ่าคนทั้งโลก...
เฮ้อ.......ขอระบาย...นิดนึง..จร้า....
20 พฤษภาคม 2553 10:03 น.
KIRATI
เกิดอะไรในใจ ไทยบางผอง
ที่มานอง เลือดริน ทาถิ่นฐาน
เรียกร้องสิทธิ์ คิดไหม ใครแหลกราญ
ทุบพังบ้าน เมืองตน จนวอดวาย
ยกตัวเอง เป็นใหญ่ นัยสิ่งคิด
ปัดความผิด ก่อกรรม กระทำหมาย
ตนเองถูก ปลูกจิต คิดทำลาย
ก่อการร้าย คุ้มไหม ใครฟังตน
อยากเพียงชี้ ที่เห็น ประเด็นสิทธิ์
คนที่คิด รุนแรง มันแฝงผล
ประโยชน์มัน มันฉวย อำนวยตน
ท่านกับยล มันช่วย อำนวยชัย
ช่วยมันสร้าง ควันพราง ยางเร่งเผา
ช่วยเป็นเป้า ลวงตา พาเคลื่อนไหว
ช่วยมันยิง สิ่งคุ้น กระสุนไฟ
ช่วยด้วยใจ ที่คิด เป็นมิตรจริง
มันคือกลุ่ม นักฆ่า มารับจ้าง
หน้าที่สร้าง รุนแรง แฝงมาสิง
แน่ใจหรือ ถือใช่ "เป็นไทยจริง"
จบเรื่องนิ่ง มันทิ้ง ท่านแน่นอน
จบเรื่องลง ท่านคง ต้องถูกจับ
มันจะกลับ หายไป ไร้ร่างหลอน
ท่านเรียกหา ค่าถูก ปลูกสาทร
เผานคร รุนแรง แฝงอะไร
ใจไม่ชอบ กรอบผิด จิตนำต้าน
กลับปล่อยด้าน มารจิต ผิดมาใช้
จะเรียกร้อง กรอบถูก ปลูกสิ่งใด
แค่"สะใจ" กับซาก เพราะ"ยากจน"
จับไอ้พวกที่เผาบ้าน เผาเมือง มาถาม
ว่า ประชาธิปไตย คือ สิ่งใด
ตอบกันไม่ได้สักคน.........
โทษสูงสุด วางเพลิง คือ ประหารชีวิต
19 พฤษภาคม 2553 21:04 น.
KIRATI
๑. ตบหนึ่งครั้ง...ฝังผูก... ทั้งถูกผิด
ใจผูกเก็บ... เจ็บจิต... สถิตหมาง
เกิดรอยแผล... แผ่ใจ... มิใคร่วาง
ตบคืนบ้าง... ตอบโต้... ด้วยโกรธา
ตบแรงกว่า... สาใจ... ที่ได้ตบ
เลยไม่จบ... ถูกโต้... ด้วยโทษา
มีพี่น้อง... ร้องเพรียก... เรียกกันมา
กร่างศักดา... ยกพวก... กระซวกกอง
กลายมารุม... ทุ่มตี... ทวีบาน
ประหัตหาญ... ราวี... มีเจ็บหมอง
แค้นฝั่งหุ่น...วุ่นวาย...ที่ตายกอง
เกิดซุ่มจ้อง... อาฆาต... ที่วาดจำ
เพลิงความแค้น... แทนที่... "ที่ว่างเปล่า"
เพิ่มเรื่องราว... ลึกโลม... โถมถลำ
ผลัดกันฆ่า... ล่าตี... ที่ต้องทำ
ก่อกฎกรรม... เขาฆ่า... เราฆ่าคืน
๒.ความบานปลาย... รายลาม... นิยามนี้
มี "ทีวี"... แพร่หม่น... ที่ทนฝืน
บอกแต่การ... รานเรา... เศร้ากล้ำกลืน
เราทำคืน... ไม่พูด... พิสูจน์ความ
คนดูคิด... จิตเอียง... เพราะเพียงเห็น
คลาดประเด็น... เป็นพวก... ก็จวกถาม
ทำไมชั่ว... มัวกร่าง... อย่างเลวทราม
ใจมองข้าม... เข้าข้าง... ทุกอย่างไป
เอาล่ะซิ... ทีนี้... มีแบ่งข้าง
อย่างกว้างขวาง... ในชน... จนหม่นไข
ยกเรื่องกร่าง... สร้างค่า... ด่ากันไป
เป็นเรื่องใหญ่... เกินใจ... ใครจะฟัง
ลามแม้"จาน"... พาลแตก... กระแทกปาก
ลามลง"ราก"... เกลียดต้น... จนหม่นหวัง
สารพัด... วัฒน์ผิด... พินิจชัง
ประโคมฝั่ง... ตรงข้าม... ที่หยามตัว
๓. เพราะเต็มแก้ว... แล้วกร่าง... ทางความคิด
ไปเห็นผิด... "ถูกชอบ"... ตอบในหัว
ประณามความ... ตามจิต... พินิจมัว
จนลืมตัว... เคยรัก... และทักทาย
๔. มันเต็มแล้ว... แก้วความ... ที่ลามล้น
จักเจ็บทน... เติมใจ... ทำไมหมาย
อยากเห็นแท้... แค่คว่ำ... ทิ้งน้ำ"ราย"
สู่ต้นสาย... รายเรื่อง... ที่เคืองกัน
จักพบสิ่ง... จริงซึ่ง... เพียง"หนึ่งตบ"
แต่ตอนจบ... หยุดตรง... สงครามสัน-
-ติภาพพ่าย... รายจิต... พิชิตกัน
ด้วย"เวร"วัน... วางเห็น... เป็น"เวร"เวียน
6 พฤษภาคม 2553 15:51 น.
KIRATI
ใครเคยนอน...กอดหมอน...แล้วร้องไห้
คงทิ้งลาย...น้ำตา...เป็นคราบฝัง
รอยน้ำตา...น้อยน้อย...เป็นรอยชัง
ยามสิ้นหวัง...รอยนั้น...มันฝังใจ
เพราะอะไร...ไยจึง...ต้องกอดหมอน
ยามร้าวรอน...ฟูมฟาย...สบายไหม
พอกอดหมอน...ตอนนั้น...คิดอะไร
คิดถึงใคร...ในหมอน...ตอนกอดมัน
ตอนขึ้นเตียง...โดดสวย...ด้วยรึเปล่า
หรือเดินก้าว...คว่ำไป...ไม่หุนหัน
สะอื้นหลับ...นับไหม...ว่ากี่วัน
หรือสั้นๆ...สะอื้น...แค่คืนเดียว
แค่สงสัย...เพราะดู...ในทีวี
เสียใจที...ก็หมอน...นอนเฉลียว
ทำไมหนอ...พอโศก...มีบทเดียว
หมอนทุกเที่ยว...รองรับ...กับน้ำตา
ในเรื่องจริง...หญิงไทย...เวลาโศก
นึกในโลก...เห็นหมอน...ก่อนไหมหนา
หรืองดงาม...ยามเศร้า...มันเข้าตา
เอาหมอนมา...แทนโลก...ตอนโกรธคน
Calendar
Lovers
31 คน เลิฟKIRATI
หน้าส่วนตัว
8249
