15 กรกฎาคม 2552 13:15 น.
KIRATI
แลโลก..วิโยคจิต..
ระทมติด..อนิจจัง
ทุกข์ทาบ..ที่บาปชัง..
ระดมดั่ง..จะยังยล
ทนทาน..กบาลทุกข์..
ยังไกลสุข..เถลิงขน
กัดฟัน..ประหวั่นทน..
เพื่อชีพชนม์..ของตนตัว
ได้แล..แล้วผ่าน..
ทุกเรื่องการณ์..ที่ผ่านหัว
สังเวช..เป็นเหตุกลัว..
จนพันพัว..ด้วยหัวใจ
เช่นมอง..แล้วหมองหม่น..
ในทุกข์จน..จะทนไหว
หญิงชาย..ที่พ่ายวัย..
ชะแลไร้..แม้ใครมอง
เหมือนไม้..ที่ใกล้ฝั่ง..
ต้องนิ่งนั่ง..ภวังค์หมอง
บุตรบุญ..ก็ขุ่นข้อง..
จะคิดตรอง..ประคองชนม์
เดียวดาย..และหมายเมี่ยง..
จะอยู่เพียง..แค่เสี่ยงผล
หมดกรรม..ที่จำทน..
จะหลุดพ้น..จากผลกรรม
***************************
ลูกฉันน่ะ...เขาเป็นถึงเถ้าแก่ใหญ่เลยนะ...
ฉันน่ะ...ไม่เคยคิดว่าเขาทิ้งฉันหรอกน่ะ
ฉันคิดว่า...เขาคงไม่มีเวลามากกว่า...
ลูกน้องเขาเยอะ...เขาก็ต้องดูแล...ใช่มะ
ไหนจะครอบครัว...ลูกเต้าเขาอีกล่ะ...
นิ่งไปสักพัก...
ฉันน่ะ...โอ้ย....ไม่ต้องมาดูแลอะไรหรอก...
เดี๋ยวก็สบายแล้ว...เดี๋ยวพ่อเขาก็มารับฉันไป
อยู่ด้วยแล้ว....
นิ่ง....แล้วมองหน้าผม
พ่อหนุ่ม...อย่าเอาไปเล่าให้ใครฟังนะ...
เดี๋ยวลูกฉัน....เขาจะเสียหายนะ...พ่อหนุ่มนะ
14 กรกฎาคม 2552 15:26 น.
KIRATI
ดั่งดวงหทัย...ในอุ่นแห่งอก...ได้กกได้กอด
แลรักตลอด...เฝ้าพรอดรำพัน...ถึงวันที่หมาย
เปลือกค่อยกะเทาะ...เลาะรอยแตกพ้น...จนเต็มรูปกาย
ไข่น้อยค่อยคลาย...กลายเป็นลูกนก...วิหคออกมา
ดวงตาปรือโปน...โอนเอนโยกคลอน...อยู่นอนในรัง
ส่งเสียงร้องดัง...ดั่งว่าจะบอก...ให้ออกไปหา
เหยื่อเพื่อดับหิว...กิ่วท้องร้องสั่ง...ประทังชีวา
บิดรมารดา...หาเหยื่อมาป้อน...อาทรทุกวัน
เวลาล่วงผ่าน...นานจนเจ้าโต...เริ่มโผบินเก่ง
ขยับปีกเกร็ง...เร่งแกร่งกว่าเดิม...เหมือนเติมความฝัน
พ่อแม่ฟูมฟัก...รักมอบชีวิต...อุทิศเพื่อวัน
ได้ร่อนบินพลัน...มั่นคงกายตน...เริ่มต้นชะตา
วิหคกับเรา...เค้าโครงเริ่มต้น...ฝึกฝนฟันฝ่า
ดั่งดวงแก้วตา...ค่าหวังเพียงมอง...เพื่อปองเปรียบหมาย
จงเป็นวิหค...อกพ่อแม่รัก...ลูกปักใจกาย
อุ้มชูจิตหมาย...ได้แกร่งพลันพ้น...สู่หนทางรอน
ปีกกล้าขาแข็ง...แกร่งกายกลับบิน...ลืมสิ้นทุกอย่าง
หลงลมค้นทาง...สร้างหวังรังรอ...ลืมพ่อแม่สอน
เราเกิดเป็นคน...ค้นหาความฝัน...ถึงวันต้องจร
อย่าลืมอุทร...ร่อนลาดั่งนก...วิหคมันเป็น
รักลูก...เยี่ยงนก....
แต่อย่าเป็นอย่าง...ลูกนก...
เมื่อปีกกล้าขาแข็ง...แล้วบินหายไปเลย...{^_^}
10 กรกฎาคม 2552 16:06 น.
KIRATI
ร้อยจิตคอย หงอยเหงา เฝ้าลอยคอ
เพียงลอยรอ ขอเรือ เพื่อคลายเหงา
หลายเรือลอย คอยรับ ซับบรรเทา
เลือกขึ้นเอา เหงาเศร้า เพื่อเบาคลาย
หนึ่งคือเรือ เพื่อนกานต์ บ้านโคลงกลอน
แล่นแรมรอน เพื่อนกลอน ผ่อนจุดหมาย
จากหนักจิต ผ่อนพัก มาทักทาย
หนักสลาย คลายจิต ชิดไมตรี
จากหนาวน้ำ ฉ่ำแฉะ และเปียกชุ่ม
สิ่งแวดรุม สุมจิต คิดหลีกหนี
เหมือนคนเหงา เฝ้ารอ ขอวจี
เป็นวลี ที่เพิ่ม เติมเชื้อไฟ
ให้อุ่นอบ ซบแนบ แทบอิ่มอก
คลายวิตก สบสุข สุดไฉน
แม้หนึ่งเสียง เพียงยิน ยิ่งสุขใจ
สุขพอไหว ให้สู้ อยู่อีกวัน
2 กรกฎาคม 2552 15:30 น.
KIRATI
ต่างอุทร แลรอนทิศ สถิตพบ
มาเนานบ ประสบจุด พิสุทธิ์หมาย
ต่างวาระ ประสบการณ์ ผ่านเรื่อราย
มาฉาดฉาย เป็นสายใย หทัยเป็น
จนเป็นใจ ในชะตา เวลามี
หนึ่งฤดี ชีวีตน ระหนเห็น
เรียกว่ามิตร สถิตค่า ทุกท่าเป็น
ยื่นบำเพ็ญ ให้เห็นสุข แลปลุกปรน
บำเรอสุข มาคลุกครอบ เพื่อมอบผ่าน
ผดุงการณ์ ทุกข์ม่านพลอย รอยสับสน
สนองสุข คอยปลุกเร้า เคล้ากมล
เสนอตน มาดลสรร บันดาลมอง
รับวิญญาณ ผ่านอารมณ์ ไปถมจิต
เกินสนิท มิตรพึ่งพา ท่าสนอง
เกิดเป็นรัก ปักกมล จักยลปอง
แอบครอบครอง คล้องในจิต คิดรำพัน
แต่รักรมย์ ข่มหทัย ไม่กล้าบอก
อยู่เพียงหยอก นอกแสดง แฝงสุขสันต์
สุขเพียงรัก สลักค่า ว่าเพื่อนกัน
ยอมจาบัลย์ ฝันไกลเอื้อม กว่าเพื่อนเป็น
2 กรกฎาคม 2552 14:37 น.
KIRATI
ริ้วร่อง รอย รูปเร้น เรือนกาย
เรือนร่าง เริ่ม โรยราย หย่อนคล้อย
ลายเริ่ม เพิ่ม แต่งแต้ม แซมรอย
ผิวพ่าย เพียง เหี่ยวห้อย โรยรา
เรียกชรา ฤา เฒ่าแล้ว มองเป็น
ยามประสบ พบเห็น เหนื่อยล้า
กระจกเงา เช้าเย็น เห็นพา
นี่แหละหนา สาปฟ้า สั่งคน
ประมาณตน ประมาทไว้ ยามงาม
ประจักษ์หนัก พอยาม หนุ่มพ้น
ประวิง วัน ครั่นคร้าม ลามลน
ประจง จิต จึงค้น หยูกยา
ชะลอกายา เหี่ยวไร้ สุขมี
จากเอ็นข้อ บ่ ดี เมื่อยล้า
อีกเพียร เพ่ง เล็งที่ ตีนกา
เฒ่าชะแล แก่ช้า ลบรอย
จึงต้องคอย เดินซื้อ คิวเท็น
ลบร่องรอย กลับเป็น หนุ่มน้อย
อีกยาดอง ปองเน้น เอ็นห้อย
ชะรอย ลบ กลบด้อย โดยเร็ว
อีก ร่างเอว โอบได้ รอบตน
สักประมาณ สองคน โอบได้...อิอิ
~ ~ ~ ~ * * * * * *
หน้าส่วนตัว
1279
Calendar
Lovers
31 คน เลิฟKIRATI
