2 พฤศจิกายน 2555 01:42 น.
กวีปกรณ์
โลกเราหมุนรอบตัวเองช้าช้า
วงโคจรนาฬิกาคำนวณให้
ยี่สิบสี่ชั่วโมงตามกลไก
เข็มสั้นยาวหมุนไปในนาที
ตะวันตื่นปลุกเราแต่เช้าตรู่
โลกยังคงหลับอยู่ในบางที่
กลางวันอาจมืดบ้างก็มี
สิ่งเหล่านี้ชอบกลฉงนฉงาย
ในจักรวาลแห่งความไม่รู้
กาลเวลาที่มีอยู่ไร้ความหมาย
วงโคจรแห่งการเกิดและตาย
ใช่จุดเริ่มหรือสุดท้ายของชีวิต
เมฆเคลื่อนคล้อยลอยปลิวลมพลิ้วพัด
แสงอาจส่องโลกงามชัดชวนวิจิตร
แต่ท่ามกลางหมอกควันอันมืดมิด
แม้ว่าจะรู้ทิศกลับไร้ทาง
นาฬิกาเครื่องชี้วัดเวลาโลก
ปฏิทินอุปโลกตามแต่สร้าง
วันนี้ ปัจจุบัน ฉันเดินทาง
โลกยังคงกว้างอย่างที่เป็น
อนาคตใช่บอกได้ด้วยปฏิทิน
อย่าเชื่อแม้ได้ยินหรือเพียงเห็น
เช้าอาจมืด และสว่างในบางเย็น
นาฬิกาเพียงของเล่นของเวลา
1 พฤศจิกายน 2555 04:46 น.
กวีปกรณ์
กิ่งก้านกอดเกี่ยวกระหวัดร้อย
ใบน้อยผลิแซมแย้มดอกหอม
รากลึกลงดินโดยยินยอม
สองต้นต่างถนอมไม่ยอมตาย
ต้นหนึ่งใบงามอร่ามเหลือง
แสงต้องมะลังมะเลืองในยามสาย
ต้นหนึ่งดอกหอมยามลมชาย
กลีบดอกเด่นประกายในสายทอง
โลกเคลื่อนคล้อยบ่ายจนบ่ายคล้อย
เปลี่ยนไปเล็กน้อยต้นทั้งสอง
หลากใบร่วงบ้าง ดอกกรูกอง
คล้ายเวลาจับจ้องจะรานไป
สองต้นยังคงกระหวัดเกี่ยว
ยืนเป็นต้นเดียวรอวันใหม่
แดดร่มลมตกตามกลไก
พรุ่งนี้จะผลิใบพร้อมดอกบาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
1436
