โมงยาม ชีวิตฉันคล้อยตามเท่าไหร่แล้ว ห้วงมหรรณพ์หาฝั่งยังไร้แวว ลอยคว้างยากแคล้วทุกคน กี่ย่างก้าวเท้าเจ็บจนยากฝืน กี่วันคืนไม่เห็นเลยสักหน ฤา โมงยามเย้าเล่นกับชีพชนม์ มรณานั้นคนยากนิยาม เพราะไม่รู้วันใดจึงใกล้ฝั่ง แม้บางครั้งเคลิ้มไปลืมไถ่ถาม สลับแสงส่องสวรรค์สรรค์เสียงาม พอค่ำลงครั่นคร้ามความอาลัย โมงยาม ชีวิตฉันยากสุดสิ้นสงสัย ห้วงมหรรณพ์หาฝั่งยังอีกไกล ฤๅ สิ้นลมหายใจใกล้เพียงนั้น