มองใหม่ ถึงใจฉัน

กวีปกรณ์

ฉันอาจดูดื้อรั้นไม่อ่อนหวาน
นิสัยเด็กวันเมื่อวานผ่านมาสอง
แต่งตัวตามสมัยไม่ชวนมอง
ยามจับจ้องไม่จับจินต์เพียงชินตา

โลกทั้งใบใหญ่กว้างกว่าที่เห็น
โลกของฉันที่เป็นให้เร้นหา
ลองแวะเวียน ขุดค้น สนทนา
จักพบความเหว่ว้าเป็นวังวน

ทำแข็งขืนยืนเท่ให้เก๋ไก๋
เขาชักชวนก็ไปในทุกหน
ทั้งที่จริงไม่ทันหรอกหลากเล่ห์กล
หวังเพียงพบสักคนมาค้นใจ

ยืนแออัดยัดเยียดจนเบียดแน่น
โยกย้ายตามจังหวะแดนซ์แทนร้องไห้
กระดกดื่ม-สูบนิด ผิดอะไร
โลกหมุนไวเวียนหัวกว่ามัวเมา

เคยไขว่คว้าความอบอุ่นอยู่ที่ไหน
โลกกว้างใหญ่จนใจมันเงียบเหงา
ทำแต่งานมองแต่เงินจนเมินเรา
โลกของฉันหม่นเทา-เศร้าเพราะใคร

ที่แท้จริงตัวฉันนั้นอ่อนหวาน
ทรมานกับอารมณ์ด้วยอ่อนไหว
เพราะโลกกว้างกว่ากว้างเกินเข้าใจ
ฉันจักก้าวทางใดได้เท่าทัน