8 กันยายน 2549 04:48 น.
กวีปกรณ์
ความเยียบเย็นซึมผ่านซ่านสู่ผิว
ลมพัดพลิ้วริ้วเมฆเสกม่านฝน
ฟ้าแปลบปลาบเปลี่ยนกลางวันผันมืดมน
กอดกายตนทนหนาวร้าวดวงใจ
เพียงฟ้ามืดหม่นหมองละอองเมฆ
ใจร่ำร้องโหวกเหวกว่าหวั่นไหว
ยิ่งเสียงร้องก้องดังขึ้นครั้งใด
ย่ำครวญคิดถึงใครคนไกลกัน
เข้าปลายฝนคนหนาวในคราวนี้
ไร้ท่าทีผ่านพ้นความโศกศัลย์
น้ำตารินหลั่งไหลไม่เว้นวัน
เมื่อเธอนั้นจากไกลไปลิบตา
เคยเข้มแข็งกลับเกรงบทเพลงหนาว
สั่นทุกคราวร้าวลึกไม่นึกว่า
ยามเมฆครึ้มคล้อยต่ำพรำฝนมา
กลายทำนองแห่งฟ้า...ข้าปราชัย
4 กันยายน 2549 05:53 น.
กวีปกรณ์
ดอกราตรีสีขาวหนาวน้ำฝน
มิอาจต้านทานทนจึงหล่นร่วง
คงเพียงกลิ่นรินไว้ในลมลวง
คืนวันล่วงจากชูช่อกลับคลอดิน
น้ำตาตกปลกกลีบอันลีบช้ำ
ฝนกระหน่ำพรำใส่ไม่หยุดสิ้น
จากดอกขาวกลายดำคล้ำราคิน
ไม่เหลือกลิ่นหอมหวนรัญจวนใจ
บ้างถูกกวาดคราดไถให้ไกลพื้น
ผ่านเพียงคืนคุณค่ากลับหาไม่
มิเหลือคนค้นหาว่าแห่งใด
เจ้าดอกไหนโปรยกลิ่นประทิ่นปรุง
ดอกหนึ่งราโรยร่วงจากรวงช่อ
ดอกหนึ่งรอบานอวดประกวดทุ่ง
คงคอยขับความหอมกล่อมแควคุ้ง
รวยรสฟุ้งเย็นย่ำฉ่ำอารมณ์
ด้วยเพียงหวังวันใดใครเหนื่อยล้า
ลมพัดพาผ่อนคลายกลายสุขสม
แม้บางคราวหนาวน้ำฟ้าอุราระทม
คงโรยรินกลิ่นพรมข้าชมเชย
1 กันยายน 2549 15:57 น.
กวีปกรณ์
แว่วคำยินสิ้นเสียงเรียบเรียงได้
แสนเจ็บลึกลงไปในก้นบึ้ง
สุดอดทนทานให้ไม่คำนึง
เหตุใดจึงจ้องจิกหยิกด้วยคำ
ฟังสำเนียงเสียงหวานคมปานกริช
อันหมายมาดสาดพิษจิตระส่ำ
เตือนสติตั้งไว้ไม่จดจำ
อย่าหยิบนำคำถ่อยด้อยราคา
หากเพียงใช้ช่วยคิดข้อผิดพลาด
แต่ระวังคมบาดอาจพลาดท่า
หยุดอารมณ์ข่มไว้ทุกเวลา
ปล่อยถ้อยใดไร้ค่าให้ราแรง
ยิ้มขอบคุณคำสัตว์อันยัดเยียด
อย่าก่อเกลียดโกรธขึ้งขึ้นสาบแช่ง
ไม่นานทิศทางลมคงเปลี่ยนแปลง
รอยคำใดได้ทิ่มแทงคงแห้งลง
1 กันยายน 2549 14:21 น.
กวีปกรณ์
ค่ำคืนนั้นฉันซ่อนความอ่อนไหว
อันป่วนปั่นบั่นใจกลายเป็นสอง
เธอคือเพื่อนแสนดีที่เคียงคอง
แต่วันนี้มุมมองกลับเปลี่ยนแปลง
ดอกราตรีโรยกลิ่นเมื่อสิ้นวัน
ลอยรำพันตามลมทั่วหัวระแหง
เคยเงียบเหงาเปล่าไร้ใจดวงแดง
จากเหือดแห้งห่อหุ้มให้ชุ่มรัก
อยากบอกความรู้สึกที่ซุกซ่อน
ความเป็นจริงกลับย้อนย้ำน้ำหนัก
ที่อยากเอ่ยออกไปจำใจพัก
จึงทายทักอย่างเพื่อนเหมือนเคยเคียง
ได้เพียงแสร้งพร่ำเผลอเพ้อเจ้อบ้าง
เคยครั้งครางออกไปอย่างไร้เสียง
กระซิบบอกแบบขาดการเรียบเรียง
ช่างยากเพียงนี้หรือ คือ "บอกรัก"
หากเธอเป็นคนไกลคงไม่สน
แม้ว่าผลพลั้งให้ใจอ่วนอัก
แต่เธอคือมิ่งมิตรสนิทนัก
จึงจำหักฝืนทนผ่านพ้นคืน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
1469
