20 ธันวาคม 2549 10:29 น.
กวีปกรณ์
ลมหนาวแห่งเหมันต์ผันมาแล้ว
พัดโพยแผ่วพลิ้วพรมอารมณ์เหงา
อยากมีใครเคียงคู่อยู่เพียงเงา
คอยทุเลาลมหนาวคราร้าวใจ
ถึงคนไกลมหา'ลัยแม่ฟ้าหลวง
มีคนห่วงอยู่ห่างห่างรู้บ้างไหม
หากหนาวหนักรอก่อนอย่ากอดใคร
แล้วจะส่งหมีน้อยไปกู้ภัยแทน
ซื้อตั๋วด่วนพิเศษสั่งไปรย์ษณีย์
หวังน้องหมีนั่งสบายไม่เบียดแน่น
เพื่อทรงรูปร่างลักษณ์ไม่ลีบแบน
เกรงเสียแผนฑูตน้อยร้อยสัมพันธ์
สอดสาส์นใส่อ้อมใจเจ้าหมีน้อย
ถึงคนคอยคงชอบพี่ปลอบขวัญ
เนื้อความเรียงเพียงห่วงใช่ลวงกัน
เพื่อคลายหนาวคราวเหมันต์เดือนธันวาฯ
เมื่อส่งกล่องของฝากจาก(ม.)เชียงใหม่
นั่งนับวารวันใกล้จึงโทรหา
สองสามวันตามประมาณกาลเวลา
เพื่อยินเสียงปรีดาจากดวงใจ
19 ธันวาคม 2549 21:27 น.
กวีปกรณ์
ความเดิมตอนที่ 1
"ตะวันจะลับขอบฟ้า มาทักคะ"
เอ...ใครนะ ตรองตรึกนึกคนไหน
"ผมกวีปกรณ์ครับ คุณคือใคร"
อ๋อ...มือใหม่เขียนงานที่บ้านกลอน
ตอนที่ 2
เจ้าตะวันฯวุ่นวายหมายถกเถียง
ไม่อาจเลี่ยงเวทีจนยากถอน
ทะเลาะกันวุ่นวายไม่ได้นอน
จบด้วยงอนไม่ง้อ...จึงขอลา
ประเด็นเรื่อง คมคำ นำมาถก
ช่างตลกโต้คารม...หนูคิดว่า
"คำคนเขามีประโยชน์ก็มีนา" (ตะวันฯ)
"ก็เห็นด้วยนี่หว่าเถียงทำไม" (กวีปกรณ์)
"ก็พี่เขียนเหมือนไม่สนคำคนอื่น" (ตะวันฯ)
"โธ่...น้องตื่น ดูในกลอนสิมีไหม?" (กวีปกรณ์)
อ่านกี่รอบก็ไม่เห็นมีอะไร (ตะวันฯ คิด)
โอ๊ย...เหนื่อยใจน้องเล็กเด็กวุ่นวาย (กวีปกรณ์ คิด)
คืนผ่านไปไม่นานกลายสนุก
สนทนาพาสุข...เรื่องงอนหาย
มัวแต่คุยคุ้ยเรื่องมามากมาย
เรื่องงอนจึงคลี่คลายไม่โกรธกัน
18 ธันวาคม 2549 23:16 น.
กวีปกรณ์
"หากต้องการใครสักคนมารักเพราะเหงา
นั่นจะทำให้เธอยิ่งเหงามากขึ้น"
จากคำพูดหนึ่งในเรื่อง Pourquoi ของ จิมมี่ เลี่ยว
ข้อความนี้ จากนิตยาสาร a day
เหงา...เหงา...เหงา
เธอพร่ำบอกตัวเองเบาเบาว่าเหว่ว้า
ยิ่งยามลมหนาวพรมพริ้วละลิ่วมา
หยดน้ำตาเธอหลั่งไหลทุกวันคืน
เธอกอดหมอนใบเก่า
เปิดเพลงคอยคลอเคล้าเสียงสะอื้น
น้ำตาไหลเปียกปอนจนหมอนชื้น
แม้ยามหลับหรือยามตื่น...เธอคงเหงา
เกินทน...
แม้มีคนข้างกายมิหายเศร้า
คล้ายคำสาปตามติดชิดดังเงา
แล้วใครเล่าแบ่งเบาให้เหงาคลาย
กี่ครั้งกี่หน...
เหงายังคงเวียนวนไม่ห่างหาย
อยากจักพรากความเปล่าร้างให้่ห่างกาย
ขอเถิดรักช่วยคลายคำสาปเสียที
16 ธันวาคม 2549 22:14 น.
กวีปกรณ์
แสงไสวสว่างระหว่างค่ำ
เปลวเพลิงนำอุ่นกายค่อยคลายหนาว
ช่วยผ่านพ้นราตรีที่ยืดยาว
อาบแสงดาวอุ่นแสงจันทร์ยันทิวา
มองแมลงร่อนร่ายสยายปีก
ลี้หลบหลีกคืนหนาวเหนื่อยหนักหนา
อยากหยุดหย่อนผ่อนพักเพียงสักครา
พิศเพลิงพาพำนักที่พักกาย
ยิ่งใกล้เปลวเปล่งแสงเร่งแรงร้อน
คล้ายอาภรณ์พันร่างหนาวห่างหาย
ใจจึงคิดปลิดภัยให้หนาวคลาย
ขยับปีกสยายใกล้เปลวเพลิง
จึงโบยบินเข้าไปเข้าใกล้แสง
ที่ร้อนแรงแผดร้อน...เจ้าร่อนเหลิง
เพลิงค่อยผลาญรานร่างหลงระเริง
กายกระเจิงมอดไหม้ไม่เหลือดี
จึงหันกลับมองใจที่ไหวหวั่น
รักป่วนปั่นใจปวดปร่าเลือดสาดสี
เจ็บจนช้ำรักร้าวรานย่ำยี
ยากถนอมใจนี้ดีดังเดิม
ไม่ต่างเลยแมลงเจ้าเล่นไฟ
เฉกเช่นใจเล่นรักช่างฮึกเหิม
เพลิงร้อนแรงรักเร่าร้อนท่อนฟืนเติม
คล้ายเพียงใจพลีเพิ่มเชื้อฟอนไฟ
15 ธันวาคม 2549 21:51 น.
กวีปกรณ์
มีนิทานเล่าขานครั้งเก่าก่อน
ตะวันรอนเลื่อนลับกับขอบฝัน
ยังมีแสงสว่างกระจ่างจันทร์
ทอทาบฟ้าครานั้นขึ้นทันที
ชายชาวดินดึกดื่นยังฝืนหาว
เพียงพบดาวดวงห่างสว่างสี
จึงวาดแขนเอื้อมคว้าฟ้าราตรี
แต่แขนข้าที่มีกลับสั้นไป
แม้กระโดดสุดแรงแห่งกายา
หวังสัมผัสสักคราข้าขว้าไขว่
แต่ลานดินแดนฟ้าห่างแสนไกล
ดาวไสวสว่างพร่างพรมจินต์
กำลังเจ้าไม่ท้อขอเก็บฝัน
หวังสักวันจักเอื้อมคว้านภาสิน
จึงขอพรเมฆาหลั่งฝนริน
เสกบันไดให้ชาวดินได้ก้าวเดิน
จากยอดเขาเฝ้ามองดาวส่องแสง
หวังปีกใสไกวแกว่งกายเหาะเหิน
ดาวคงจุดไฟฝันพาใจเพลิน
ไม่หวั่นไหวแม้เผชิญผจญภัย
มวลเมฆเสกม่านหมอกหลอกชายฝัน
ก่อนตะวันสว่างกระจ่างใส
ชายชาวดินดุ่มเดินด้วยเพลินใจ
หวังบันไดส่งคว้าดาราพราว
กลับตกผาคว้าได้เพียงไอหมอก
ที่ลวงหลอกล่อใจบันไดขาว
ชีพจึงสิ้นกลางไพรยิ่งไกลดาว
สร้างเรื่องราวกำสรดสลดใจ
ครั้นหมู่ดาวเฝ้าเฟ้นเร้นหาเพื่อน
ผู้เป็นเหมือนมิ่งมิตรเคยชิดใกล้
แม้อากาศวาดแบ่ง "ปีแสง" ไกล
แต่คืนนี้กลับไร้ชายชาวดิน
เมื่อรู้เรื่องเล่าขานตำนานโลก
จึงเศร้าโศกเสียใจไม่หยุดสิ้น
หยดหนึ่งน้ำในตาดาราริน
หลั่งจากจินต์สู่ฟ้ายามราตรี
ฝนดาราพราวพร่างกระจ่างฟ้า
แด่วิญญาณ์ชายชาวดินทุกถิ่นที่
ทุกสถานสถิตย์ใดในวารี
ธรณีแห่งไหนอาลัยรัก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
1064
