31 กรกฎาคม 2549 20:53 น.

คืนฝนโปรย

กวีปกรณ์

สายฝนหล่นล่วงเลยเหมือนเคยผ่าน
ตลอดวานม่านเมฆเสกฟ้าหม่น
จากชุ่มฉ่ำกลายชื้นแฉะและมืดมน
หนาวเกินทนสะท้านกายคล้ายแกล้งกัน

ตลอดคืนคร่ำครวญใจป่วนแปลก
เหงาซึมแทรกแหวกจิตคิดไหวหวั่น
ต้องทนเหน็บหนาวหนักสักกี่วัน
สายฝนครั้นค่อยซาเหว่ว้าคลาย

คลี่ผ้าหุ้มคลุมร่างพลางกอดหมอน
เพิ่งผ่านค่อนคืนช้ำย้ำใจหาย
ทุกนาทีที่พ้นทนวุ่นวาย
แต่สุดท้ายสายฝนยังหล่นริน

อุ่นเพียงกายหมายใจได้อุ่นด้วย
ใครจักช่วยคลี่คลายหายโศกสิ้น
หมุนเวลาพาผ่านพ้นฝนเมฆิน
คลายครึ้มจินต์ครึ้มใจไกลกังวล

ข่มตาหลับกลับยิ่งได้ยินเสียง
ครืนครืนเปรี้ยงกระหน่ำซ้ำแทรกฝน
กายก็สั่นจิตยิ่งหวั่นพรั่นในอนธ์
โปรดเถิดฟ้าพาพ้นคืนหม่นใจ

1959

love

comment

29 กรกฎาคม 2549 23:18 น.

เงียบ ที่ได้ยิน

กวีปกรณ์

สงบ พบว่าข้าสะอื้น สงบ ข้าจึงรู้ใจข้า
เงียบ ยามคืนค่ำข้าหวั่นไหว เงียบ แม้เหว่ว้าทนได้
มิรู้ว่า น้ำตาข้านั้นสะท้อนอะไร หลั่งน้ำตา หลั่งมาล้างใจ
ข้าจึงอ่อนไหว หรือเพราะข้าอ่อนแอ อย่าอ่อนไหว จนใครว่าอ่อนแอ

เงียบ เฉียบ คมดั่งมีด เงียบ เฉียบ คมความคิด
ทิ่ม แทง กรีดจนใจเกิดแผล คง มั่น จิตตั้งชีวิตแน่วแน่
เสียงเอยเสียง ได้โปรด กลับมาดูแล เสียงเอยเสียง อย่าเสี่ยง รังแก
ข้าคืนคน คนแพ้ ข้าคือคน คนไม่แพ้
ผู้พ่ายแพ้เสียงที่ไม่ได้ยิน ไม่แพ้เสียงที่ไม่ได้ยิน