9 มีนาคม 2551 01:54 น.
กวีปกรณ์
หมดแรงแล้วกวี !!!
งานอิสระเสรีอย่างนั้นหรือ
ปณิธานเหลวไหลในกำมือ
กระดาษขาวที่ถือไร้ถ้อยคำ
เราจะสร้างสังคมดี !!!
ด้วยน้ำหมึกพิมพ์สีวจีพร่ำ
กระดาษถนอมสายตาเอามาทำ
ร้านหนังสือชั้นนำ ไร้บทกวี
สิ้นสถานที่หายใจ !!!
วรรณศิลป์วรรคไว้ไร้พื้นที่
งานคือเงินเงินคือสุขทุกนาที
เอาเวลาไหนมีประดอยคำ
หมดแรงแล้วกวี !!!
เทอดศักดิ์ศรีสวมหัวให้ตัวช้ำ
สิ้นแล้วงานสิ้นแล้วเงินเผชิญกรรม
พื้นที่งานงามล้ำคือโลกเสรี
เหลือเพียงโลกไซเบอร์ !!!
ไวรัสร้าย-เออเร่อ-ลอกก๊อบปี้
อุตส่าห์ประณีตคิดเขียนอย่างดี
หมดสิ้นแรงแล้วกวียุคเอชทีเอ็มแอล
8 มีนาคม 2551 04:31 น.
กวีปกรณ์
ลืมตาตื่น-กริ่งลั่นสนั่นก้อง
นาฬิกาปลุกร้องราวไก่ขัน
เริ่มตีกรอบชีวิตทุกวี่วัน
ตามตารางชีวิตฉันชีวิตเธอ
เส้นทางเดินย่ำเหยียบอย่างเบียดแน่น
ใช่สัมผัสแน่นแฟ้นอยู่เสมอ
เดินสวนกันทุกทีที่พบเจอ
กลับมองเหม่อไม่สน-ด้วยกลใด
คล้ายคล้ายยืนอยู่กันคนละโลก
ภาวนาเพียงโชคเชื่อมโยงให้
ทั้งจริงแท้-ทุกวารมองผ่านไป
มิสนใครให้เสียเบี้ยเวลา
เช้า กลางวัน ต้องกินอย่างเร่งรีบ
จังหวะชีพเต้นตุบห้ามบุบค่า
ทั้งที่ใจอยากพักเพียงสักครา
นาฬิกากับจำกัดทุกนาที
คิดแต่งานหาแต่เงินเพลินแต่คิด
คล้ายอากาศแห่งชีวิตต้องเสพถี่
การงานกลับแบ่งแผนกแยกนั้นนี้
คำติดปากเกิดมี "ไม่มีเวลา"
ทั้งที่เราเคยทำ-ช่างลำบาก
กลายเรื่องยากหลีกเร้นเป็นปัญหา
สามัคคีเพียงคำ "กริยา"
บรรจุในพจนานุกรมคำ
นาฬิกา นาฬิกา นาฬิกา
ชีวิตคนแข่งเวลาช่างน่าขำ
ทั้งกลไกกระดิกได้ด้วยตนทำ
เข็มกลับนำทางคนสร้างผลงาน
นาฬิกา เหง่งหง่าง บ้างกริ๊งกริ้งงงง.....
นี่คือข้อเท็จจริงทุกสิ่งสานส์
อุตสาหกรรมกำหนดเกณฑ์กฏกาล
สร้างสินค้ามหาศาลผลาญแรงใคร
5 มีนาคม 2551 02:22 น.
กวีปกรณ์
คลี่กระดาษคลายลงความสงสัย
ชีวิตคนชีวิตใครค่อยเปิดเผย
ออกมาโลดแล่นฝันปันสุขเชย
สนิทสนมคุ้นเคยเฉลยปม
ชื่อเรื่องหลาน่าสนฉงนฉงาย
มีเจ้าหญิงเจ้าชายหมายอุ้มสม
ใครคนหนึ่งคอยเล่าเขาน่าชม
สรรคารมคมคายพรายมนตรา
วางไม่ลงแล้วเล่าเจ้าหนังสือ
การหยิบถือกางอ่านกลายงานข้า
ฟังสำเนียงเสียงเล่าเย้าจินตนา
ภาพภาษาสร้างเสร็จก่อนเจ็ดวัน
ประสบการณ์แสนเศร้าเร้าร้องไห้
เหตุการณ์ร้ายใดใดให้หวาดหวั่น
พอรู้เหตุห้ามใจไหวตัวทัน
มิกระทำกรรมนั้นจะตามตัว
ช่างชื่นชมคนเขียนคอยเพียรคิด
เสกอักษรให้ชีวิตสถิตทั่ว
ม้าหนังสือเล่มหนาจะพาทัวร์
แค่เปิดอ่านสนุกชั่วเพียงพริบตา
อย่าลังเลอยู่นานเสียกาลเปล่า
มีเรื่องเล่าหลากนิยายหลายภาษา
มาผ่อนคลายเสริมความรู้คู่ปัญญา
เพียงครุ่นคิดตีค่าถ้อยงามงำ
14 กุมภาพันธ์ 2551 07:06 น.
กวีปกรณ์
หลากความหมายล้นหลามนิยามรัก
ตามประจักษ์แจ้งจินต์ถวิลหา
จึงกลั่นถ้อยกรองคำพร่ำพรรณนา
หลายหลากคนค้นหามาเติมใจ
เกิดคำถามกลายปัญหาเกินกว่าตอบ
บ้างอาจชมบ้างอาจชอบบ้างอาจใช่
บางคำตอบเติมตามความเป็นไป
ที่หวั่นไหวเหว่ว้าตามอารมณ์
ยากจับต้องมองหาด้วยตาเห็น
เช้าจรดเย็นอุ่นใจคล้ายหุ้มห่ม
แม้คืนหนาวน้ำค้างคลายระทม
ได้ชื่นชมด้วยจินต์อีกวิญญาณ์
แม้ไม่รู้นิยามรักอย่างเที่ยงแท้
กลับงดงามแก่ใจใคร่เสน่หา
หนึ่งชีวิตหากได้รักเพียงสักครา
ช่างมากค่าควรร้อยสร้อยสัมพันธ์
ในนามแห่งความรักหากเรียนรู้
ความรักรายรอบอยู่อย่าปิดกั้น
รักใช่ยากเรียนเล่าให้เท่าทัน
รักใช่เคยหลอกกันอย่าพรั่นกลัว
หากนิยามความรัก-รักคือรัก
จึงประจักษ์แจ้งจินต์สิ้นสลัว
รักนั้นไร้รูปร่างร้างหมองมัว
เฉกคนรักมองตัว? ใช่มองใจ
หากเกิดดับนั้นถือคือชีวิต
จงพินิจความรักยากวรรคได้
ชีพแห่งรักใช่เส้นทางที่ห่างไกล
คือความห่างแห่งใครในสัมพันธ์
หลากความหมายล้นหลามนิยามรัก
เกิดประจักษ์แจ้งจินต์จึงสร้างสรรค์
จึงสร้างสร้อยอักษรศิลป์สุวรรณ
จักเลิศรสหรือไม่นั้นเชิญพิจารณ์
8 กุมภาพันธ์ 2551 21:00 น.
กวีปกรณ์
ประมวลถ้อยร้อยพจน์รจนา
เทอดคุณครูบา
เฉกฉบังฉบับประดับมาลย์
ศิรวาทศิรคณาจารย์
คณาคุณูปการ
เสมอเสมือนบุพการี
ศิษย์น้อมรำลึกคุณความดี
กรุณาปรานี
สั่งสอนสั่งสมบ่มปัญญา
ฝึกฝนทักษะหลักภาษา
สุนทรวาจา
วิจักษ์ห์วิจารณ์วรรณกรรม
ร้อยกรองร้อยแก้วร้อยคำ
ร้อยความงามงำ
ฉันทรสฉันทลักษณ์ประจักษ์จินต์
สรรพสารสรรพศาสตร์สรรพศิลป์
มากมายไม่สิ้น
ส่งเสริมสืบหาคว้าเติม
จารีตจริยาแทรกเพิ่ม
ศีลธรรมนำเจิม
ขัดเกลาดวงจินต์และวิญญาณ์
กาลนี้ศิษย์กรานกราบลา
ผิดพลั้งขอขมา
ขอพรพร้อมนำกระทำตาม
แสงประทีปท่านให้ช่างงดงาม
รองเรืองอร่าม
ประยุกต์หยิบใช้ในชีวี
ขอเดชกตัญญูกตเวที
ให้ศิษย์สวัสดี
สำเร็จเป็นบัณฑิตเทอญ
หน้าส่วนตัว
1921
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
