8 เมษายน 2551 05:11 น.
กวีปกรณ์
หาได้มีสิ่งพิเศษชวนสรรหา
ฉันเพียงดาวธรรมดาหว่างเวหน
ที่พราวพริบระยิบแจ้งแสดงตน
นั่นเพราะใครบางคนสะท้อนมา
จนหลงลืมตัวเองบ้างในบางครั้ง
หากใครล้อมหน้าหลังเรืองแสงกว่า
ยามส่วนลึกมืดมิดสนิทตา
ฉันจึงง่ายค้นหากว่ายามใด
หากใครอาจเอื้อมคว้ามาที่ฉัน
เขาจักรู้ระยะนั้นห่างเพียงใกล้
เพราะมิอาจเจิดจ้าเกินกว่าใคร
ให้เขาพบดวงสุดท้ายยังไกลเกิน
แต่หากใครไตร่ตรองลองสังเกต
ใช่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งมองผิวเผิน
ช่วยเพ่งพิศนานนานอย่าผ่านเมิน
ไม่นานเกินจักพบฉันในทันที
แม้ก่อนนั้นพยายามสักเท่าไหร่
วันนี้ยังห่างไกลจนริบหรี่
เพื่อให้โดดเด่นตากว่าวันนี้
หนทางใดไหมมีมาต่อเติม
ที่วางแผนกระทำการณ์เพื่อสานฝัน
จักถูกผิดช่างมันฉันฮึกเหิม
แต่ก็กลับไม่ใช่ฉันคนเดิม
ละอายใจหากเริ่มคงร้ายแรง
"พยายาม ฉันคงยังพยายาม
ฝันงดงามหวังจินต์เจ้าเจิดแจ้ง
แม้จักมีอุปสรรคใดทิ่มแทง
ยังปันยิ้มแสดงแบ่งใครใคร
ไม่ว่าจะเร็วหรือช้ากว่าใครเห็น
ฉันพบสิ่งซ่อนเร้นหนึ่งนั้นได้
คำตอบคือมุ่งมั่นอีกมั่นใจ
แสงเรืองรองนั้นไซร้สว่างงาม"
7 เมษายน 2551 04:02 น.
กวีปกรณ์
ตะวันออกตกแล้วร่วงราวฝน
ทุกแห่งหนหับมืดเหมือนคืนค่ำ
ลมหายใจถูกกลืนหายไปประจำ
ตราบเวลายังกระทำกับชีวิต
ทุกชีวิตยังพูดฝันถึงวันหน้า
เพื่อค้นหาใครเล่าเฝ้าลิขิต
แล้วขอผลบนบานไร้การคิด
คล้ายสำเร็จนั้นผลิตด้วยฤทธิ์พร
บ้างบางใครอารมณ์คล้ายห่มเหงา
กำแพงกั้นเขตเขา-เรา ยากผ่อน
ทั้งที่เคยอยู่สบายคลายรุ่มร้อน
ไร้รั้วขอนขวางกั้นสัมพันธ์ใด
เดินถนนเนืองแน่นแผ่นคอนกรีต
เสียงหัวใจกลับหวีดวังเวงไหว
ยังเหว่ว้าทั้งท่ามหมื่นบางใคร
ทั้งยืนใกล้กลับห่างร้างสัมพันธ์
ตะวันออกบอกกาลตามกำหนด
แล้วชีวิตทั้งหมดยาวหรือสั้น
ก็แล้วแต่พอใจก็แล้วกัน
เห็นล้วนแต่ตามใจฉันไม่สนใคร
4 เมษายน 2551 05:20 น.
กวีปกรณ์
เดิมอดีตดึกดำบรรพชาติ
กว่าเป็นปราชญ์เปรื่องคิดวิจิตรศรี
สานสังคมลดอำนาจวาดเสรี
ทุกกรรมมีกฏกรอบกติกา
ว่าด้วยเรื่อง "ควรพูด-ไม่ควรพูด"
เรื่องที่ลับเอามารูดไว้เบื้องหน้า
กลายเรื่องใหม่น่าสังสรรค์จำนรรจา
ด้วยเรื่อง "เพศ" มากค่าหรือน่าอาย
การจำแนก ชายหญิง อิงความหยาบ
จากรูปลักษณ์จึงทราบสื่อความหมาย
เห็นมี "จู๋" ยื่นหน้าเขาว่าชาย
หากหดหายให้เรียก "จิ๋ม" จัดหญิงเป็น
ด้วยจำแนกแยกหยาบมาตราบช้า
เพราะความรู้มีมาแค่เพียงเห็น
อีกถูกจัดให้ลี้ลับหลีกวรรคเว้น
เรื่องสังคมจึงเด่นด้วยเพศชาย
คงเป็นเพราะเห็นได้ด้วยรูปลักษณ์
ยื่นหน้านำหน้านักกลายมักง่าย
จัดจำแนกกรอบอำนาจวาดวางกาย
ด้วยกำยำจึงข่มขายขึ้นควบคุม
หญิงจึงจัดเป็นหญิงเพียงสิ่งของ
ใช้สนอง จงเสนอ เผยอหลุม
ให้ขึ้นขี่ปี้เล่นจำกัดกุม
ภรรยา-สินค้าคุ้มค่าเงิน
โลกหมุนเร็วกว่าที่เห็นและเป็นอยู่
กรอบความรู้ใช่ดูด้วยผิวเผิน
ลองเหลียวมองเรื่องเพศอย่าผ่านเมิน
'โลกหลากเพศ' เหลือเกินจงเชิญชม
เพราะทุกคนต่างจำแนกตนแตกต่าง
อัตลักษณ์จัดวางไว้สร้างสม
ฉันเลือกเพศเองได้ไร้ระทม
ตามแต่รสนิยมไม่ข่มใคร
โลกยิ่งใหญ่กว้างกว่าดวงตาเห็น
เรื่องเพศยิ่งลับเล้นเกินเห็นได้
อีกความคิดคนกว้างเกินเข้าใจ
เขาเธอนั้นจักเป็นใครให้เขาเป็น
เกย์กะเทยทอมดี้มีอีกมาก
โลกหลายหลากเพศสภาพตราบมองเห็น
ใช่โรคร้ายเลวริยำสุดลำเค็ญ
หากมิได้คร่าเข่น-เขาเป็นคน
เพราะโลกกว้างแต่ใจนั้นกว้างกว่า
อคติคือโรคาที่พร่าหม่น
ปิดบอดบังดวงตาพามืดมน
บีบหัวใจแคบจนจางน้ำใจ
19 มีนาคม 2551 00:42 น.
กวีปกรณ์
มาเถิด...แล้วจงเงียบ...
เงี่ยหูฟังนกไร้ระเบียบบรรเลงฝัน
ตะวันเพิ่งตื่น อย่าหาวหาแต่จันทร์
ท่ามกลางเสียงนกนั้นฉันเงียบ
รถตะเบ็งกราดกล่อมท้องถนน
มากผู้คนวุ่นวายไร้ระเบียบ
ฉันมองนกมองคนลองเทียบ
หากเร่งรีบกลายเร่งเรียบคงเรียบร้อย
เปล่าปลีกกายหมายรบเร้นสังคมรุ่ย
แล้วหายใจเข้าออกถุยทิ้งอย่างหิ่งห้อย
เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวดับดึกล่องลอย
แต่หัวใจสงบค่อยทะยอยทะยาน
ฉันก้าวแต่ละก้าวอย่างสงบ
ไร้กฏเกฎฑ์ระบบเร้ารบร่าน
ก้าวด้วยเห็นสมเหมาะจำเพาะกาล
แล้วจึงจารจนสำเร็จเสร็จอุดมฯ
มาเถิด...แล้วจงเงียบ...
กลีบบัวบานบางเฉียบเชิญกลิ่นฉม
อ่อนน้อยน้อยเอนบ้างตามทางลม
คลื่นกระเพื่อมเพียงพรมพลอยสดชื่น
17 มีนาคม 2551 02:52 น.
กวีปกรณ์
กี่หมื่นพันทางไกลก็ไม่รู้
ลองก้าวดูกลับใกล้ชวนใจหาย
แม้หม่นหมองยามมองเหลียวรอบกาย
แต่จุดหมายไม่หมองลองเผชิญ
ใครว่าฝันฝากไว้ในผืนฝ้า
จนหลายคนไขว่คว้าเกินกว่าเหิน
ทั้งที่แท้เพียงเท้าลองก้าวเดิน
กลับช่างใกล้เหลือเกินใจเดินทาง
จริงอยู่มากอุปสรรคปักขวางไว้
เป็นของเราหรือไรทิ้งให้ห่าง
บ้างอาจเก็บสอนใจไปพลางพลาง
ฝันของใครทิ้งขว้างอย่าหมางไป
เราสวนทางหว่างคน-ทนเบียดแน่น
กลับร้างไร้อ้อมแขน,คนเคียงไหล่
เถิดอย่าท้อ อย่าถอย ทนน้อยใจ
ยิ้มเถิดยิ้มพิมพ์ไว้สร้างไมตรี
รอยเหงื่อชุ่มเหนื่อยเพียงประเดี๋ยวชื่น
ยังแสงจันทร์ส่องคืนทุกผืนที่
โลกกว้างใหญ่หัวใจกว้างกว่านี้
หลักกิโลบ่งชี้เพียงประสบการณ์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
1449
