1 มีนาคม 2550 13:37 น.

ทางแยกหน้าร้านกาแฟ

เวลานี้ผมกำลังรับบทบาทเป็นพระเจ้า หน้าที่ที่ผมได้รับและปฎิบัติอยู่นั้นคือการเฝ้ามองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เบื้องหน้า บุคคลทั้งสามสนทนากัน เพื่อสืบสาวหาสาเหตุแห่งเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไป จากคำบอกเล่าของเธอ ชวนพิศ หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในวงสนทนาพยายามวิเคราะห์ภาพที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในกรอบของหน้าจอโทรทัศน์

ฉันคาดไว้ไม่มีผิด การกระทำของเขาต้องก่อประโยชน์ให้แก่ตัวเอง
ผมไม่คิดอย่างนั้น มันสมเหตุสมผลแล้วหรือกับการตัดสินสิ่งที่คุณเห็น ด้วยสิ่งที่คุณคิด ว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น เหตุผลของการกระทำของเขานั้น - ณัฐวุฒิ หนุ่มวัยรุ่นในเครื่องแบบนักศึกษาชาย มหาลับชื่อดัง แสดงความคิดเห็นโต้ตอบ พร้อมจับจ้องภาพเคลื่อนไหวในหน้าจอโทรทัศน์อย่างไม่ละสายตา

นี่นะหรือ ความผิดพลาด ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ตอนผมกำลังดื่ม กาแฟตรงร้านหัวมุมถนน ภาพนั้นยังติดตา รถคันนั้นไม่เห็นมีทีท่าว่าจะชลอความเร็วแม้แต่ น้อย เขากลับเร่งความเร็วให้รถเคลื่อนตัวหลีกหนีเวลาที่กำลังกำหนดให้เขาจำต้องหยุดหากไฟ แดงนั้นปรากฎ - ปรัชญา ผู้ชอบใช้เวลาว่างในการอ่านหนังสือ ผ่อนคลายอารมณ์ในร้านกาแฟ เอ่ยถึงเหตุการณ์ทั้งหมด ซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเหตุการณ์ที่เขาได้พบเห็นก่อนภาพเหล่านั้นจะถูกถ่ายทอดผ่านทางหน้าจอโทรทัศน์ โดยมีผู้ประกาศข่าวกำลังบอกเล่าเหตุการณ์ แสดงความคิดเห็นอย่างออกรสออกชาติเกี่ยวกับอุบัติเหตุครั้งนั้น ตัดสินก่อนว่าใครถูกผิด คล้ายกับว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเขาคือผู้เห็น และทราบทั้งหมดว่าเกิดจากอะไร

ภาพตำรวจกำลังสอบสวน คนเจ็บที่นอนจมกองเลือดด้วยท่าทางที่ไม่ปกติ แขนข้างหนึ่งไพล่ไปทางด้านหลัง ขาหักพับมาทางด้านหน้า

ผู้สื่อข่าวกำลังสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ตำรวจ และวิเคราะห์คำให้การของผู้พบเห็นอุบัตินั้น อย่างลืมหน้าที่ไปว่าเขาเป็นเพียงผู้ส่งสารมิใช่ศาลที่มีหน้าที่ตัดสิน

ช่างชวนขนลุกเสียนี่กระไร ฉันไม่ชอบภาพนี้ที่สื่อพยายามนำเสนอเลย มันน่ากลัวเกิน ไป ฉันก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าเขาจะเร่งรีบอะไรนักหนา ถึงขนาดต้องเหยียบคันเร่งให้รถ ทะยาน เพื่อแข่งกับเวลาที่จำกัดนั้น ถึงจะมีธุระเร่งด่วนขนาดนั้นก็ไม่น่าลืมระมัดระวังไป
เธอกำลังฟังความเห็นข้างเดียวที่ผ่านจากการวิเคราะห์ของผู้สื่อข่าวนั้นเกินไป ชวน พิศ ปรัชญา ยกแก้วกาแฟขึ้นประกบริมฝีปากอีกครั้ง

ภาพที่เธอได้เห็นมิใช่เหตุการณ์ทั้งหมดชวนพิศ แล้วจะเล่าเรื่องที่แท้จริงให้เราได้ฟังกัน ได้หรือยัง ปรัชญา สายตาของณัฐวุฒิจับจ้องไปที่ใบหน้าของเพื่อนชาย พร้อมแสดงท่าทีเร่งเร้าให้บอกเล่าความจริงที่เขาได้เห็น

มันไม่มีอะไรมากไปกว่า คนขับรถยนต์ป้ายแดง แซงซ้ายบริเวณไฟแดง แล้วเบรค ไม่ทัน เพราะอยู่ดี ๆ คนที่นอนจมกองเลือดนั้นก็วิ่งข้ามถนนอย่างกระชั้นชิด เราก็ไม่รู้หรอกว่า ชายคนที่จมกองเลือดนั้นมีเรื่องอะไรเร่งรีบขนาดขึ้นสะพานลอยที่ห่างไปเพียงไม่ถึง 20 เมตร ได้...
เธอกำลังบอกว่า คนที่นอนสงบนิ่งอยู่บนท้องถนนนั้นก็ผิดหรือยังไง ชวนพิศ ถามขัดขึ้้นมา
ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันเพียงอยากรู้ว่าเหตุอะไรที่ทำให้เขาต้องเอาชีวิตตัวเองเข้าไปเสี่ยง ขนาดน้ัน ปรัชญาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ

แต่หลังจากที่ชายผู้นั้นจะกลายจะเป็นเพียงร่างที่สงบนิ่งไม่ไหวติง ฉันเห็นแววตาแห่ง ความเจ็บปวดนั้น ราวกับกล่าวโทษพร้อมสำนึกในความผิดพลาดของตัวเองในนาทีเดียวกัน

ก็แหงอยู่แล้ว... สะพานลอยมีดันไม่ข้าม ช้าไปไม่กี่นาที รีบก็แค่เร่งฝีเท้า ณัฐวุฒิเอ่ยคำพูดเหล่านั้นคล้ายตำหนิ

ต่อสิ เล่าต่อสิ... ชวนพิศซักไซ้ให้เพื่อนชายผู้เห็นเหตุการณ์เล่าที่มาที่ไปให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
ฉันไม่รู้นะว่า อะไรที่มันสำคัญไปมากกว่าชีวิตเขาหรือเปล่า แต่ท่าทีที่เร่งร้อนนั้น น่าจะ แสดงชัดเจนว่าธุระที่เขารู้นั้นต้องสำคัญ สำคัญมากแน่ ๆ
มันก็แน่อยู่แล้ว ใคร ๆ ก็เห็นว่าเรื่องของตัวเองต้องสำคัญไปเสียหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง เล็กน้อยแค่ไหน หากมันเป็นความต้องการ หรือเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขที่เกิดขึ้นกับใครสักคน แล้ว เรื่องคนอื่นก็คงเป็นเรื่องเล็กน้อยไปในทันที เมื่อความคิดเห็นสุดสิ้นจากปากณัฐวุติ เขาก็หยิบรีโมทคอนโทรลปิดโทรทัศน์ลง อย่างรำคาญที่ผู้ประกาศข่าวทุกช่องต่างก็เล่าเรื่องเดิม ๆ คล้าย ๆกัน พร้อมทั้งใส่อารมณ์ความรู้สึกของตนลงไปให้ออกรสออกชาติเพื่อดึงดูดจำนวนผู้ชมให้มากขึ้น

ผมกำลังตั้งใจฟังพร้อมทั้งคิดตามความคิดเห็นของทุกฝ่าย ด้วยความสนใจไม่ต่างจากบุคคลทั้งสาม ปรัชญาก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะรีบร้อนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชัดแจ้ง เขาผ่อนคลายคล้ายกับว่าไม่ใช่เรื่องราวสำคัญมากนัก ในร้านกาแฟจุดนี้ห่างจากที่เกิดเหตุไม่ไกลนักจริง ๆ ผมสำรวจรอบ ๆ ร้าน ล้วนติดกระจกแทนผนังกั้น บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นหอมของกาแฟ และบทสนทนาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก่อนที่ชายหญิงเพื่อนของปรัชญาจะเดินทางมาถึง

ไม่นานนัก ณัฐวุฒิ เจ้าของร้านกาแฟที่เพิ่งมาถึงก็เปิดวิทยุเพื่อบรรเลงบทเพลงผ่อนคลายอารมณ์ลูกค้าภายในร้าน
เล่าต่อสิเพื่อน เอาเป็นว่าสั้นกระชับได้ใจความ ณัฐวุฒิคงสอบถามเรื่องเล่าที่ปรัชญาค้างคา คล้ายกับว่าเสียงดนตรีสูงต่ำที่ล่องลอยอยู่ในบรรยากาศร้านไม่ได้ช่วยคลายความสงสัยของเขาลงได้เลย
ใช่... แล้วไอ้คนขับรถนั้นมันแสดงท่าทีรับผิดชอบอะไรบ้างหรือเปล่า แล้วพอจะเดาออก ไหมว่า อะไรทำให้เขาต้องรีบจนไม่ทันระวังเลย ในเขตชุมชนแท้ ๆ ไม่น่าเกิดเรื่องร้าย ๆ อย่าง นี้ ชวนพิศ กล่าวเสริมให้ปรัชญาเล่าเรื่องต่อไป ด้วยน้ำเสียงแสดงความเห็นเชิงตำหนิคนขับรถ

เขาลงมาจากรถด้วยสีหน้าไม่ดีนักหรอก ความผิดมันประจัญหน้าเขาอยู่ตรงนั้น ถึง แม้ว่าจะไม่ตั้งใจก็เถอะ หากเป็นเธอก็คงจะไม่ยิ้มในสถานการณ์อย่างนั้นแน่ ๆ
ปรัชญาเหลียวมองชวนพิศเพียงชั่วพริบตาหนึ่ง และเล่าเรื่องราวในอดีตที่ดำเนินอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำของเขาต่อไปให้เพื่อน ๆ เขาได้ฟัง

เขาก็ตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพของชายที่อยู่เบื้องหน้านั้นนอนสงบนิ่งไร้ซึ่งสติและลม หายใจ
ผมจินตนาการตามคำบอกเล่าของปรัชญาช้า ๆ ค่อย ๆ คิดตามถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ผมพยายามตัดสินใจอยู่ว่าใครกันที่เป็นฝ่ายผิด

ไม่นานนักเขารีบกลับไปที่รถยนต์ เปิดไฟกระพริบแจ้งให้รถคันอื่นทราบว่าเกิด เหตุสุดวิสัยขึ้นบนถนนเส้นนี้ และวนกลับมายังประตูผู้โดยสารด้านหน้าข้างคนขับ เขาอุ้มเด็ก ชายที่นอนสงบนิ่งไว้ในอ้อมแขนด้วยอย่างทะนุถนอม ราวกับว่าหากกระทบกระเทือนร่างัน บอบบางนั้นเพียงนิด ลมหายใจเพียงแผ่วของเด็กน้อยคนนั้นจะล่องลอยหายไปไม่ต่างจากร่างที่ สงบนิ่งอยู่เบื้องหน้ารถยนต์ของเขา

ก่อนณัฐวุฒิเรียบเรียงและถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดของเขาออกมาให้เพื่อนทั้งสองได้รู้ ชวนพิศก็ชิงตัดหน้า เร่งเร้าให้ปรัชญาเล่าต่อด้วยการสบตาชายทั้งสอง ทำให้ณัฐวุฒิต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอ ส่วนปรัชญาก็ค่อย ๆ คายห้วงแห่งความทรงจำนั้นออกมาทีละน้อย

เขาเรียกรถแท๊กซี่แล้วสนทนากับโชเฟอร์ ในช่วงเวลานับหนึ่งไม่ถึงสิบ แล้วก็พาร่าง น้อยนั้นส่งขึ้นรถโดยสารนั้นอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา รถแท๊กซี่นั้นก็เร่งรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่หากจะเทียบกับความเร็วที่ชายคนนั้นขับแล้วละก็ต่างกันลิบลับ

ฉันเข้าใจแล้ว สถานการณ์อย่างนั้น ฉํนก็คงทำอย่างชายคนนั้นเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะขับ เคลื่อนรถยนต์คันนั้นด้วยความเร็ว จิตใจของฉันคงจะไม่ได้อยู่ตรงเข็มไมล์ที่บ่งบอกความเร็ว แต่คงฝากไว้กับเด็กชายที่อยู่เบื้องหลัง และตัวเลขที่อยู่ตรงหน้าข้าง ๆ ไฟจราจรที่ค่อย ๆ ลดลง เรื่อย ๆ เหมือนกับว่า ยิ่งเวลานั้นลดลงไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสำคัญกับเด็กน้อยที่นอนอยู่เบื้องหลัง มากขึ้นเท่านั้น ชวนพิศแสดงความเห็นตรงกันข้ามกับความรู้สึกแรกที่ได้รับฟังข่าวสารจากโทรทัศน์

แล้วชายคนที่นอนสงบนิ่งราวกับยอมรับความผิดพลาดของตนอย่างไม่มีทางโต้แย้งนั้นเล่า เธอไม่อยากฟังบ้างหรือว่าเขามีเรื่องอะไร ณัฐวุฒิพยายามสอบถามความคิดเห็นจากเพื่อน แต่ทุกคนกลับส่ายหน้า รู้เพียงแต่ว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหล่านี้ทุกคนก็ต่างเสียใจไม่ต่างกัน

หน้าที่ผมคงจะยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ผมบอกไปแล้วว่าในเวลานี้ผมคือพระเจ้าผู้กำลังฟังบทสนทนาของบุคคลทั้งสาม แต่ทว่าผมคงจะต้องยุติการถ่ายทอดเรื่องราวของผมเพียงเท่านี้เช่นเดียวกับ ปรัชญาที่ยุติการบอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาพอจะจำได้ให้เพื่อน ๆ และผมได้ฟังโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ผมยกแก้วกาแฟดื่มครั้งสุดท้ายก่อนเดินไปชำระเงินที่พนักงาน ผมคงจะต้องไปหาพระเจ้าผู้รับรู้เหตุการณ์ในบริเวณร้านใกล้เคียงที่ผมได้พอจะคาดเดาได้จากถุงพลาสติกที่พิมพ์ชื่อร้านขายยาปลิวผ่านบริเวณหน้าร้านกาแฟแห่งนี้ไปมา รอยแต้มสีแดงแห้งกรังของเลือดพอจะทำให้ผมทราบว่าเขาเพิ่งออกมาจากร้านขายยาในย่านนี้ เพื่อให้ได้รู้ว่าเขารีบร้อนอะไร และทำอย่างนั้นไปเพื่อใคร