ในมุมหนึ่ง

กวีปกรณ์

หลบอยู่หนึ่งมุมใดของสายตา
ท่ามกลางคืนเหว่ว้าในยามค่ำ
หนึ่งเหยือกเย็นพร้อมโน้ตที่ร่ายรำ
เราสองต่างร้องร่ำรัตติกาล
แม้อดีตเย็นเฉียบและเงียบเหงา
ให้สองเราค้นหาอย่างกล้าหาญ
ไม่ว่าเรื่องราวใดได้พบพาน
ยากแทนที่วันวานบนลานจินต์
เพราะเรามีอดีตเป็นส่วนประกอบ
อนาคตคือความชอบไม่สุดสิ้น
หนึ่งแก้วน้ำแข็งเกาะเรารดริน
แสร้งเฉยชินต่อชีวิตอย่างเย็นชา
อีกไม่นานก็เช้าเราต่างรู้
เนื้อเพลงที่ฟังอยู่บอกเราว่า
จงเข้าใจ ทบทวนที่รู้มา
แม้ไม่รู้วันข้างหน้าจะอย่างไร
เมื่อเราก้าวก็อาจมีพลาดพลั้ง
เมื่อล้มแล้วลุกพลันเริ่มกันใหม่
เมื่อผ่านมาแล้วจงปล่อยพ้นไป
อนาคตหาใช่ที่เคยเป็น
อาจเป็นเพียงมุมหนึ่งในสายตา
อดีตช่างเหว่ว้าอย่างที่เห็น
บนเตียงตื่นยามเช้าช่างเยียบเย็น
ครานั้นเราต่างซ่อนเร้นรอยน้ำตา