30 กันยายน 2548 16:12 น.
กวีปกรณ์
๐ จำลาแล้วแก้วตาน้องยาพี่
เจ้าชาตรีนุชศรีน้องทั้งสอง
จำจรจากน้องจิตมิตรสมปอง
โอ้...นวลน้องเพลานี้พี่จำลา
๐ คืนวันผ่านวานวันไม่อาจหวน
น้องอย่าครวญคร่ำไห้ใฝ่ครวญหา
เวลานี้คนดีของพี่ยา
อย่าประวิงเวลาพี่จากจร
๐ มิใช่พี่คนนี้มิรักเจ้า
มิใช่พี่มิเศร้าโฉมสมร
มิใช่พี่อยากจากเจ้ามิอาวรณ์
โธ่...ชาตรีศรีบังอรโปรดเข้าใจ
๐ ถึงเพลาที่พี่ยาจำต้องหยุด
เพราะเวลาเร่งรุดฉุดตักษัย
หากชาติหน้ามีดั่งท่านว่าไว้
แล้วพี่ชายจะหมายจบพบสัญญา
๐ แต่ตอนนี้พี่ขอเจ้าสักสามสิ่ง
หนึ่งอย่าทิ้งจำคำพี่เร่งศึกษา
สองทดแทนคุณบิดรและมารดา
สามรักษาคำดำรัสสัตย์วาจา
๐ คราพี่ลาลับเจ้าแล้วน้องแก้วเอ๋ย
หากมีลมพัดรำเพยเอ่ยภาษา
คือเสียงพี่เจ้าชาตรีและกานดา
กระซิบแทรกแหวกฟ้าให้ยินกัน
๐ หากเจ้าสองน้องรักคะนึงพี่
คำนึงกอดอันภักดีอบอุ่นนั้น
เจ้าจงหนุนอิงเขนยเกยกอดกัน
ห่มคลุมผ้าของพี่ฝันพลันพี่มา
๐ หากเจ้านึกอยากเล่นเช่นวันก่อน
พี่ขอวอนเจ้าอย่าหวังชิงชังว่า
ที่มิอาจหยอกล้อเล่นกับน้องยา
เพราะกายาคงสิ้นลับดับสรรพางค์
๐ แต่หากเจ้าทั้งสองโอ้น้องรัก
ประสบพบอุปสรรคขึ้นขัดขวาง
พี่จักเฝ้ามองดูเจ้า ณ ปลายทาง
จักเป็นแสงส่องสว่างทางเจ้าเดิน
๐ หากเจ้าล้มพี่คือดินที่รองรับ
ประคองคับดังลมพาเจ้าเดินเหิน
ยามเจ้าหลับนิทราจักกล่อมเพลิน
เจ้าก้าวเดินจะประคองรองดังดิน
๐ พี่ขอลาน้องรักพี่ลาแล้ว
หวังน้องแก้วแข็งแรงแกร่งดังหิน
เป็นคนเด่นคนดีศรีแผ่นดิน
พี่จักยินจักยลเจ้าเฝ้าแลดู
๐ บทสุดท้ายพี่ชายอาลัยรัก
พี่ยังจักเฝ้าเอ่ยทักรักเจ้าสู
พี่รักเจ้าไม่มีหมดแม่โฉมตรู
แม้นไม่อยู่พี่ยังรักนักชาติชาย
29 กันยายน 2548 20:38 น.
กวีปกรณ์
ฝนหยาดรินรินหลั่งไหล
อากาศเย็นสบายใกล้เช้า
ฉันตื่นจากฝันชั่วคราว
อากาศกลับหนาวเหน็บใจ
นอนกอดตัวเองให้อุ่น
ซุกตัวหนุนกอดหมอนไว้
กายอุ่นแต่เหน็บหนาวใจ
น้ำตาฉันไหลกลบตา
ข่มตาตัวเองให้หลับ
อยากกลับไปฝันฝันหา
ยากเหลือเกินจะนิทรา
แต่เวลายังเดินต่อไป
ฝนยังหยาดรินไม่หยุด
ยื้อฉุดอารมณ์ทนไว้
ไม่นานฟ้าจะสางใจ
แสงทองส่องให้ใจอีกครา
28 กันยายน 2548 01:27 น.
กวีปกรณ์
เดินบนถนนพบผู้คนมากมาย
มีผู้คนหลากหลายผ่านมาแล้วพ้นไป
ไม่มีสักคนที่ฉันจะสนใจ
ไม่มีใครนอกจากเธอ
ฉันยังคงยิ้มไปตามทางเส้นเดิม
ซึ่งมีเธอคอยเติมความรักให้กัน
เส้นทางดูสดใสไปทุกทุกวัน
เพราะเราจะมีกันผูกพันด้วยหัวใจ
ดั่งฝันที่ฉันเคยจินตนาการ
ความต้องการที่ฉันใฝ่ฝันเต็มหัวใจ
ฉันยังคงยิ้มเพราะฉันดีใจ
ที่เธอไม่เคยไป ใส่ใจฉันเหมือนเดิม
เธอยังคงยิ้มบนทางเส้นเดิม
ที่เราคงเดินไปไม่ทอดทิ้งกัน
ดั่งฝันที่ฉันเคยจินตนาการ
ความต้องที่ฉันใฝ่ฝันเต็มหัวใจ
ฉันยังคงยิ้มเพราะฉันดีใจ
มีเธออยู่ในใจ และรักเธอเหมือนเดิม
เป็นฝันที่กลายเป็นจริงสมใจ
ที่ฉันได้มีใครที่ดีเช่นเธอ
ยังคงเติมรักให้กันเสมอ
ฉันจะมีเธอและเธอจะมีฉันไม่เปลี่ยนไป
28 กันยายน 2548 01:21 น.
กวีปกรณ์
อยากจะมีคำ คำสักคำหนึ่ง
ที่พอจะซึ้ง เวลาใกล้เธอ
จะย้ำคำนี้เสมอ
พูดให้เธอได้ยิน...
อยากจะมีคำ คำพูดคำหนึ่ง
ที่จะส่งถึงหัวใจของเธอ
จะซ้ำและย้ำเสมอ
จะบอกกับเธอให้ขึ้นใจ
คำที่ความหมายงดงาม
คำที่ความหมายแค่สองเราเข้าใจ
ถ้อยคำซึ้ง...ตรึงในใจฉันและเธอ
เป็นคำที่ความหมายงดงาม
เป็นคำที่ความหมายแค่สองเราเข้าใจ
เป็นถ้อยคำซึ้ง...ตรึงในใจฉันและเธอ
จะบอกกับเธอในคืนนี้
จะบอกกับเธอในความฝัน
จะย้ำซ้ำซ้ำทุกวัน คำเดิม
คำที่ความหมายงดงาม
คำที่ความหมายแค่สองเราเข้าใจ
ถ้อยคำซึ้ง ตรึงในใจฉันและเธอ เท่านั้น
คือคำนั้น คำว่า "รักเธอ"
26 กันยายน 2548 17:35 น.
กวีปกรณ์
๐ ใบไม้ร่วงร่วงหล่นหล่นสู่พื้น
ผลิในอื่นอื่นแทรกแตกใบใหม่
ขึ้นทดแทนแทนที่ที่ล่วงไป
ใบเก่าสิ้นสิ้นขัยในเวลา
๐ ชราล่วงล่วงลับลับดับสิ้น
ต้องเอาดินดินกลบซบใบหน้า
บางคนยืนยืนร้องร้องไห้หา
อยากย้อนวันวันเวลาให้หวนคืน
๐ บ้างกระซิกกระซิกซาบสะอื้นไห้
บ้างกระอักกระอักอ่วนหวนสะอื้น
บ้างกมลหม่นหมองมองขมขื่น
บ้างกล้ำกลืนกลืนน้ำตาลาอาลัย
๐ ต้นไม้ผลิผลิใบใบไม้อ่อน
ใบเก่าร่อนร่อนกร่อนร่วงไม่สดใส
ต้นไม้โยกโบกสะบัดระบัดใบ
ใบเก่าสิ้นสิ้นสลายกลายเป็นดิน
๐ วัยเยาว์เขลาเขายังเยาเยาว์วัย
ต้องเฝ้ารักษ์รักไว้มิให้สิ้น
โอบกอดอุ้มอุ้มให้ไกลไกลเลือดริ้น
แล้วคอยเร่งเร่งทินทินกร
๐ บ้างหวีดร้องร้องไห้ไห้โหยหิว
บ้างเดินล้มล้มหน้านิ่วทำตาค้อน
บ้างจากจรจรจากลาลาอาวรณ์
บ้างยิ้มพริ้มพริ้มตาน้อยพลอยยินดี
๐ ใบไม้เก่าเก่าจากจากลาต้น
ดังชราชราชนใบหม่นสี
ต่างจากใบใบอ่อนอ่อนชีวี
ดังเด็กนี้เด็กน้อยค่อยเติบวัยย์
๐ ใบไม้ร่วงร่วงหล่นหล่นสู่พื้น
ผลิใบอื่นอื่นแทรกแตกใบใหม่
ต้นไม้โยกโบกสะบัดระบัดใบ
ใบเก่าสิ้นสิ้นสลายกลายเป็นดิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
1848
