28 สิงหาคม 2545 01:05 น.

อยากถาม

ฉันอยากจะถามเธอมานานแล้ว
ว่าการเป็นพี่น้องของเรา
มันมีขอบเขตสักเพียงไหน?
แต่ฉันรู้...ว่ามันไม่เหมาะ
ที่จะถามเธอไปอย่างนั้น
รักสามเส้า
แน่นอน...มันต้องมีคนหนึ่งเจ็บช้ำ
คนคนนั้นก็คือฉัน
แต่ถ้าอีกสองคนที่มีความสุข
เป็นน้องชายที่ฉันรักและห่วงใย...ฉันก็ยินดี
ฉันอยากไปไหนมาไหนกับเธอเหมือนเก่า
เหมือนตอนที่เราต่างไม่มีใคร
แต่มันคงไม่เหมาะ
เพราะเธอมีใครที่พร้อมจะไปกับเธอเสมออยู่แล้ว
ฉันอยากจะรู้อีกว่า
ถ้าตอนนั้นเธอไม่มีเขา หรือฉันกล้าบอกเธอเร็วกว่านั้น
เธอจะรับความรักของฉันและรักฉัน
เหมือนที่เธอรักเขาตอนนี้หรือเปล่า
แต่ฉันไม่กล้าที่จะถาม
เพราะฉันกลัวจะได้ยินคำตอบว่า...ไม่
และฉันกลัวที่จะต้องเสียเธอไปอีก
เสียไปจากความเป็นพี่เป็นน้องกัน
วันนั้นฉันคงเป็นบ้ามากกว่าครั้งก่อน
ฉันยินดีที่จะเลือกทางสายนี้
ทางที่ขนานไปกับทางของเธอและเขา
คอยเฝ้าดูด้วยความชื่นชมอยู่ห่างห่าง
แม้ว่าหนทางนั้น บางครั้งมันจะมีขวากหนาม
คอยทิ่มแทงหัวใจให้ปวดร้าวอยู่ลึกลึก
แต่ฉันก็เลือกมันแล้วนี่
ฉันเลือกทางเดินของฉันเองมาตลอด
ไม่มีใครมาบังคับหรือขู่เข็ญ
อันที่จริง...ตอนนั้น
ฉันเลือกที่จะหายไปจากชีวิตของเธอและเขาก็ได้
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอหวังให้มันเป็ยเช่นนั้นหรือเปล่า
แต่ถ้าเธอบอกฉันมาตรงตรงสักคำ
ว่าอึดอัดใจที่ยังต้องเจอหน้ากันอย่างนี้
ฉันก็พร้อม...พร้อมที่จะเลือกทางเดินใหม่
มันจะไม่ใช่ทางขนาน
ที่จะคอยเดินและดูและเธอไปพร้อมพร้อมกันอีกแล้ว
แต่มันเป็นทางแยก
ที่จะแยกฉันออกจากชีวิตเธอ...นิจนิรันดร์