17 ตุลาคม 2545 15:51 น.
--/--/--
วันนี้ฉันมาโรงเรียนเหมือนทุกวัน แต่มันรู้สึกแปลกๆไม่เหมือนปกติ เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง ฉันว่าคงตรงที่ไม่มีคนเดินมาเป็นเพื่อนเหมือนทุกวันนะสิ อาร์ที่เคยเดินมาเป็นเพื่อน วันนี้อาร์ไม่มาโรงเรียนเหรอ เอ๊ะ ! ก็อาร์ไม่เคยโดดหนิ หรือว่าไม่สบาย ฉันเป็นห่วงอาร์ขึ้นมายังไงไม่รู้
อ้าว นิก ว่าไง โทษทีนะ ที่ลืมบอกน่ะ เราไปทำฟันมา เลยมาเรียนช่วงบ่ายอะ เสียงของอาร์ตะโกนมาแต่ไกล
นั่นไง พ่อตัวแสบ ไม่มีบอกกันเลยนะ รู้มั้ยเนี่ยว่าเป็นห่วงอะ เราก็รออยู่ที่ป้ายรถเมล์ตั้งนาน เห็นผ่านเวลานัดมานานแล้ว เลยมาก่อน วันหลังบอกกันบ้างนะย่ะ ฉันพูดออกไปอย่างคุ้นเคย โดยที่ไม่รู้ว่าอาร์เค้าคิดไปไหนต่อไหน อันนี้ฉันยังไม่รู้เหมือนกัน อาร์คือเพื่อนสนิทของฉัน เราสนิทกันมาก มากซะจน หลายๆคนคิดว่าเราเป็นแฟนกัน แต่ไม่ใช่นะ ฉันคิดกับเค้าแค่เพื่อนจริงๆ แต่ใครจะเชื่อหละ
วันหนึ่งขณะที่เราเดินจากป้ายรถเมล์มาโรงเรียนตามปกติ เหมือนทุกๆวัน ฉันกำลังมองลูกแมวตัวเล็กๆที่เล่นกันอยู่ใต้โต๊ะตัวเก่าๆ ใกล้ทางเดิน
นิก ๆ อาร์ถามไรนิกหน่อยสิ ได้มะๆ นิสัยขี้อ้อนของอาร์ไม่เคยเปลี่ยน
ได้สิ มีไรเหรอ อาร์ ฉันหันกลับมา เพื่อฟังอาร์
นิกรู้สึกไงกับอาร์เหรอ ตอบอาร์ตามความจริงนะ อาร์อยากรู้ อาร์ถามด้วยหน้าตาจริงจัง
โถ่ อาร์ ถามอะไรแปลกๆ ก็อาร์เป็นเพื่อนนิก จะให้นิกรู้สึกอะไรหละ อืมม....นึกก่อนนะ อาร์น่ารักดี เราชอบอาร์ อาร์เป็นเพื่อนเราไง ฉันตอบไปโดยที่ไม่นึกว่าฉันอาจจะพูดอะไรผิดไป อาร์หน้าเศร้าไปทันที
เพื่อนเหรอนิก อาร์เป็นได้แค่เพื่อนใช่มั้ยนิก ถ้าอาร์บอกว่า อาร์รักนิกหละ รักแบบที่มากกว่าเพื่อน นิกจะว่าไง นิกเป็นแฟนอาร์ได้มั้ย และแล้วคำที่ฉันไม่อยากให้อาร์พูด อาร์ก็พูดมันแล้ว
เราขอโทษนะอาร์ แต่อาร์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนิกเลยนะ อาร์เป็นเพื่อนนิกไปเรื่อยๆนะ ฉันพูดโดยเริ่มไม่แน่ใจว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกกับอาร์แค่เพื่อนจริงหรือเปล่า แต่ฉันไม่เคยรู้สึกกับอาร์แบบนั้นนะ ไม่เคยเลย
อาร์ยิ้ม ไม่พูดอะไรอีกจนถึงโรงเรียน พอถึงเวลากลับบ้าน อาร์ไปส่งฉันที่บ้าน และก็ลากลับ ฉันรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้สิ
เช้าวันต่อมา อาร์ไม่มาที่ป้ายรถเมล์อีกแล้ว หรือว่าอาร์งอนนะ ฉันหาเหตุผลต่างๆนาๆตลอดทางเดิน พอถึงโรงเรียน อาจารย์ให้ฉันไปรับโทรศัพท์บนห้อง จากแม่อาร์ แม่อาร์งั้นเหรอ มีเรื่องอะไรเนี่ย ฉันเริ่มวิตก
นะ....นิก เหรอลูก อะ.....อาร์ถูกรถชน อาร์ไปสบายแล้วนะ นิกมาหาป้าด้วย อาร์เค้าฝากอะไรให้นิกไว้น่ะ บอกป้าว่าให้ๆนิกวันนี้ ตะ....แต่อาร์ก็ไปก่อน อย่าลืมนะนิก อาร์บอกว่าสำคัญมากจ๊ะ เสียงป้าพันร้องไห้
คะ........ค่ะป้า ฉันอึ้งไปนาน ไม่มีอาร์แล้ว ไม่มีอาร์จริงๆ ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีอาร์นะ ฉันไปหาป้าพันตอนเย็น
นะ.......นี่จ๊ะ ป้าพันส่งสมุดเล็กๆให้ฉัน มันเป็นสมุดบันทึกของอาร์
เราขอโทษนะนิก เราเข้าใจผิดไปเองหละ ว่านิกก็รู้สึกเหมือนที่อาร์รู้สึกกับนิก อาร์ดีใจที่ได้ยินว่านิกเป็นห่วงอาร์ในวันที่อาร์ไปทำฟันนะ อาร์เป็นเพื่อนนิกก็ได้ อาร์ไม่โกรธนิกหรอก แล้วก็ไม่เคยโกรธด้วย แต่อาร์ขอรู้สึกอย่างงี้กับนิกตลอดไปนะ รักนิกเสมอ อาร์ ฉันทนไม่ได้ที่จะไม่ร้องไห้ ฉันพึ่งรู้ว่า ฉันรักอาร์มากแค่ไหน แต่อาร์ก็ไปแล้ว โดยไม่มีวันกลับมา ไม่มีวัน
จากตรงนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ อาร์ที่แสนขี้อ้อนของนิก
16 ตุลาคม 2545 13:54 น.
--/--/--
จนวันนี้วันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน พรุ่งนี้และต่อๆไป ไม่มีพี่ต้อมอีกแล้ว วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีการศึกษา และพี่ต้อมก็ต้องจบไป ไปอยู่มหาลัยที่ฉันไม่สามารถเจอเค้าได้เหมือนอย่างทุกวัน ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน เมื่อตื่นเช้ามา วันนี้แล้วสินะ ฉันคงต้องบอกเค้า มันคือโอกาสสุดท้าย และโอกาสเดียวที่ยังเหลืออยู่
พี่ต้อมคะ ฉันทักออกไป
หวัดดีจ๊ะ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้วนะ ที่เราจะได้เจอกันน่ะ หวังว่าจะทำตัวเป็นเด็กดีนะจ๊ะ พี่ต้อมพูดอย่างนุ่มนวล ทำให้ฉันต้องรีบตัดสินใจ
เออ ........คือว่า...................... ฉันยังคงไม่กล้าเหมือนเคย แต่วันคือโอกาสสุดท้าย ฉันท่องไว้ในใจ
อะไรจ๊ะ ไม่พูดแล้วจะรู้เหรอ พี่ต้อมมองหน้าฉันที่แดงอย่างที่ไม่เคยเป็น
ไอ้ต้อมๆ ไปเหอะ เสียงพี่ก็อตตะโกนมา
เออๆๆ พี่ต้องไปแล้วนะ ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่เสมอนะ บายจ๊ะ พี่ต้อมพูดแล้วรีบวิ่งไปในกลุ่มเพื่อนๆ
น้องสาว น้องสาว น้องสาวเหรอ พี่ต้อมให้ฉันเป็นน้องสาว ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เอ๊ะ ! ฉันเริ่มสงสัยว่าฉันคิดยังไงกับพี่ต้อมกันแน่ อืมม....ฉันเข้าใจแล้วหละ ฉันคงต้องบอกพี่ต้อมว่า
ฉันรักพี่ต้อมนะ แต่แบบพี่ชายค่ะ เสียงในใจของฉันร้องออกมา ลาก่อนพี่ชายที่แสนดีของฉัน
16 ตุลาคม 2545 13:48 น.
--/--/--
วันนี้ผ่านไปอีกวัน โดยเรื่องที่ค้างคาในใจฉันยังถูกปิดบังเรื่อยมา วันแล้ววันเล่า ฉันก็ยังไม่กล้าพูดหรือเอ่ยมันออกมา ต่อหน้าเค้า เค้าคนนั้น คนเดียวที่ฉันต้องการจะพูดคำๆนี้ ฉันปล่อยให้วันนี้ผ่านไปอีกครั้ง อีกครั้ง และ อีกครั้ง
เมื่อไรฉันจะกล้าพอนะ ฉันคิดถามตัวเองในใจ จะรออะไรอีกก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือว่าฉันยังไม่แน่ใจในสิ่งที่ฉันอยากพูดออกไปกันแน่
มันก็อาจจะจริงนะ เราไม่ได้รู้จักกันเท่าไรเลยนิ เสียงอีกเสียงก้องขึ้นมาในใจ
ฉันได้แต่รอ รออยู่อย่างนี้ แล้วเมื่อไรหละคนที่ฉัน เฮอ... ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไงดีเลย เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ลองดูใหม่แล้วกัน บางทีฉันอาจจะกล้าพอขึ้นมาบ้าง เรื่องจริงก็คือ ฉันแอบหลงรัก ไม่ใช่สิ ฉันยังไม่แน่ใจในความรู้สักนั้นดีพอ ฉันอาจจะแค่ปลื้มหรือชอบเค้าเฉยๆก็ได้ ฉันก็ยังคงไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันรู้เพียงแต่ว่า ฉันมีความรูสึกดีๆให้เค้าแล้วหละ ถึงแม้ว่าเราจะเจอกันไม่นาน ไม่ได้พูดคุย สนิทสนมกันเหมือนคนอื่นๆที่เค้าพูดคุยด้วย พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็นึกไม่น้อยใจไม่ได้ ทุกครั้งที่เราเจอกัน ฉันได้แต่ยิ้ม ยิ้มเท่านั้น ถึงแม้ว่าคำนั้น จะทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นทุกทีก็ตาม ฉันก็ยังคงได้แต่ยิ้ม เท่านั้นเอง เท่านั้นจริงๆ
พี่ต้อมเป็นคนร่าเริง สนุกสนานและดูจะเป็นกันเองกับทุกคนเสียจริง นั้นแหละคือสิ่งที่ทำให้พี่ต้อมดูน่ารัก สำหรับฉันและมันก็อาจเป็นสำหรับหลายๆคนด้วย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหวั่นใจจนทุกวันนี้ไง พี่ต้อมพูดคุยกับทุกคนอย่างดูสนิทสนม เค้าดูน่ารักมากๆในสายตาของฉัน ฉันเดาได้เลย ว่าใครที่อยู่ใกล้เค้าก็รักเค้าเข้าทุกคนแหละ อย่างน้อยก็ฉันคนนึงไงหละ
วันใหม่อีกครั้ง ฉันรีบออกจากบ้านเพื่อไปเจอหน้าพี่ต้อมที่โรงเรียน นั่นไง ! พี่ต้อมนั่งอยู่กับเพื่อนของเค้า ฉันรู้สึกเหมือนตัวลอยพิกลเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเค้า
อ้าว ว่าไง วันนี้มาโรงเรียนเร็วจังนะ เสียงที่ฉันเฝ้าคิดถึงทุกวันทักฉันขึ้นมา
ค่ะ แต่ก็ช้ากว่าพี่ต้อมนะคะ ฉันล้อเล่นกับพี่ต้อมเหมือนทุกวัน
พูดไปฉันมีความสุขนะ ที่ได้เล่นกับเค้า แต่เค้าจะรู้มั้ยว่า คำพูดทุกคำที่พูด ฉันจำมันได้ และฉันก็รู้สึกรักเค้ามากขึ้นทุกวันซะด้วย นี้แหละปัญหาที่ทำให้ฉันไม่กล้าบอก ถ้าฉันบอกเค้าไป มันจะเหมือนเดิมมั้ยหละ ฉันนั่งคิดปัญหาที่คิดไม่ตกนี้ จนตัดสินใจว่า ไม่ ฉันยังไม่พร้อม
ติดตามตอนต่อไป
หน้าส่วนตัว
882
