ฝนยังคงกระหน่ำตกภายนอกหน้าต่างบานเล็กๆของห้องทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าห้องนี้ แม้อากาศภายนอกจะหนาวเหน็บเพราะเม็ดฝนแค่ไหนแต่ภายในกลับร้อนรุ่มไปด้วยไฟรักของคู่รักทั้งสองบนเตียงหรูขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เสื้อผ้าของทั้งชายและหญิงถูกถอดวางไว้ปลายเตียงอย่างระเกะระกะ เพลงรักของทั้งคู่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้าแต่เร่าร้อนโดยไม่รู้สึกถึงสายตาที่กำลังจับจ้องพวกเขาจากหน้าประตูที่แง้มอยู่เล็กน้อย
ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทตัดสั้นเข้าทรงเรียบร้อยราวกับพนักงานบริษัทที่เคร่งครัดในหน้าที่ ใบหน้าเบื้องหลังแว่นตากรอบสีดำดูมีเสน่ห์ ทว่าดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นกลับเศร้าหมอง เขาจดจ้องไปยังร่างทั้งสองที่กำลังบรรเลงเพลงรักบนเตียงตัวนั้นเงียบๆ กุหลาบสีแดงในมือถูกกำแน่นราวกับว่ามันแทบจะถูกแยกอกเป็นชิ้นๆ กล่องช็อคโกแลตสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งตกลงพื้นไปเมื่อครู่ยังคงวางราบกับพื้นอยู่อย่างนั้น
แม้น้ำตาจะยังไม่ไหลลงมาสักหยด แต่ความเจ็บปวดนี้คงจะเกินกว่าที่เขาจะหยุดยืนอยู่ตรงนี้ได้นาน เขาหยิบกล่องช็อคโกแลตขึ้นมาก่อนจะหันหลังและก้าวเดินกลับออกไปอย่างเชื่องช้า
บนถนนที่ฝนยังคงตกหนัก ผู้คนต่างถือร่มเดินสวนกันไปมา บ้างก็ยกกระเป๋าของตนขึ้นบังเม็ดฝน เว้นเสียแต่ชายในเสื้อเชิ้ทสีขาวที่ยังคงเดินอย่างเชื่องช้า ไม่สนใจว่าเสื้อผ้าหรือหน้าตาทรงผมของตนจะเปียกปอนแค่ไหน เขาเพียงแต่เดินถือดอกไม้และกล่องช็อคโกแลตนั้นไปเรื่อยๆ ดวงตาคู่นั้นนิ่งงันราวกับน้ำนิ่งที่ไร้วัตถุใดไปกระทบ คล้ายกับร่างที่ไร้วิญญาณที่เดินโดยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของตนคืออะไร
ผู้คนเดินสวนเขาคนแล้วคนเล่า แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะหยุดมองหรือถามไถ่ว่าเหตุใดจึงเดินใจลอยท่ามกลางฝนที่ยังคงตกหนักเช่นนี้ หยดฝนและหยาดน้ำตาผสมปนเปกันบนใบหน้าที่ไม่เหลือความเรียบร้อยอีกต่อไปแล้ว แม้เสียงฝนกระทบพื้นจะดังสักแค่ไหน แต่มันช่างเงียบเหลือเกิน ...สำหรับเขาแล้วทุกอย่างมันช่างเงียบเหลือเกิน
ความเงียบนั้นยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มันดำมืดจนไม่รู้ว่าเท้าของเขามาหยุดยืนอยู่ภายในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ภายในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจาย หนังสือหลายเล่มร่วงลงจากชั้นหนังสือติดพนังลงมากองกับพื้น เศษแก้วแตกกระจายไปทั่ว ขวดเหล้าเปล่าสองขวดนอนกลิ้งอยู่ข้างโซฟา ช็อคโกแลตเม็ดกลมสี่ห้าเม็ดกระจายอยู่ข้างกล่องสีน้ำตาลที่เปิดอ้าไว้ กุหลาบสีแดงหลายสิบดอกกระจายไปทั่วพื้นห้อง
อา... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นคนที่ตนเองรักพลอดรักกับชายอื่น ...แต่เขาก็คงทำอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
เขาหยุดยืนมองร่างของชายคนหนึ่งที่นั่งพิงโต๊ะทำงานในห้องด้วยสายตานิ่งงันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ตอนนี้ในมือของเขาไม่มีกล่องช็อคโกแลตหรือกุหลาบใดอีกแล้ว มีเพียงปืนกระบอกเดียวกันกับที่ร่างนั้นถืออยู่ เลือดสีแดงข้นไหลจากศีรษะด้านขวาเป็นทางผ่านใบหน้าลงมาจนถึงต้นคอจนเสื้อเป็นสีแดงฉาน
...ใช่แล้ว... เขาทำอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
หน้าส่วนตัว
3162
