24 มกราคม 2557 16:34 น.
ลิบลิบลิ่ว ทิวเขา ทอดยาวเหยียด
สูงปานเสียด ฟ้าเด่น เป็นทิวแถว
อุดมด้วย พฤกษา พนาแนว
สรรพสัตว์แซ่ว แว่วเสียง ทั้งเวียงไพร
ดวงตะวัน คล้อยลับ กับเหลี่ยมเขา
ดวงจันทร์เจ้า เจิดกระจ่าง สว่างไสว
หมู่ดารา กระพริบ อยู่ลิบไกล
โลกหลับไหล นิ่งสนิท สู่นิทรา
มีเพียงฉัน เดียวดาย นอนไม่หลับ
มานอนนับ ดวงดาว พราวเวหา
อยู่เียงทิวเขาแถว แนวพนา
มีภูผา และดาวเดือน เป็นเพื่อนนอน
ยิ่งตกดึก น้าค้าง ลงพร่างห่ม
เย็นสายลม พรมผิว ใจหวิวอ่อน
ยินเสียงเพลง ชมป่า พนาดร
ลอยมาอ้อน ผ่อนใจให้เหงาคลาย
อยากให้ถึง เวลา ที่ฟ้าสาง
จะเดินทางเร่งรุด สู่จุดหมาย
ข้ามเขาไปในเวียง เขตเชียงราย
หวังพบนาย อีกหน....คนเมืองพาน.
ต่ำเตี้ยอยู่เรี่ยดินถวิลเพียงเลี้ยงชีพชื่นอาศัยไอหมอกชื้นน้ำกลางดื่นพอยืนต้นแดดจ้าพายุแรงร้อนระแหงแล้งฝอยฝนสลดก็อดทนมิย่อย่นประจญไปมิฝันถึงวันพรุ่งมิได้มุ่งสูงโตใหญ่มิเทียบเปรียบเทียมใครแม้ทุกข์ใจไม่ท้อถอยยงหยัดกัดฟันสู้หัดเรียนรู้อยู่รอคอยฟ้าโปร่งหลังฝนปรอยคงค่อยค่อยทยอยย่างเพียงเป็นเช่นหญ้าแพรกก็ไม่แปลกหรือแตกต่างแม้หังยังไกลห่างแต่ไม่สร่างสิ้นศรัทธาชูดอกเด่นไสวยามลมไล้ได้เริงร่าอยู่ต่ำธรรมดาสุขประสาหญ้าพึงมีงามตามธรรมชาติไม่ต้องวาดสาดแสงสีจรรโลงโลกเสรีด้วยชีวีและวิญญาณ...
หน้าส่วนตัว
1019
