เสียงไม้เสียดเบียดอากาศฟาดที่ก้นท่ามกลางผู้ท่ามกลางคนมิตรสหายอันฉันนี้เจ็บแค้นใจและกายช่างน่าเบื่อน่าหน่ายใช้กำลังฉันเกลียดครูผู้ดุด่าแลว่ากล่าวรักครูเจ้าที่ใจดีไม่ขึงขังฉันเกลียดครูผู้จ้ำจี้สุดกำลังรักเพียงครูที่จีรังด้วยใจดียามโดนเฆี่ยนก็มิเพียรยอมรับโทษยังความโกรธโมหาให้อึงมี่ทั้งนินทาว่าลับหลังด้วยพาทีขึ้นไอ้อีมีฉายาเฮฮากันยามเติบโตเติบใหญ่มีการกิจมีพินิจพิจารย์สมานฉันท์เป็นคณิตอ่านเขียนคิดวิจารณ์เพราะไม้เรียวคณาจารย์จ้ำจี้มามีอาชีพมีรถแลมีบ้านเลี้ยงพ่อแม่อุปการสุขทั่วหน้าเพราะครูบาอาจารย์ให้วิชชาเป็นเครื่องหาเลี้ยงชีวาให้สุขใจหากมิมีไม้เรียวในครานั้นก็มิมีตัวฉันในกาลไหนคงมิมีวิชชาหาเลี้ยงกายคงมิวายแดดิ้นสิ้นชีวา
ในโลกาลูกกลมอันสมส่วน บนพื้นล้วนมวลสมุทรสีฟ้าใส มีแผ่นดินผืนป่ามิเท่าใด ให้สัตว์คนอาศัยชูชีวันต์ เป็นแหล่งแห่งภัตตามังสาหาร ดั่งดวงมานเลี้ยงชีวาให้ชื่นฉันท์ เป็นแหล่งแห่งทรัพยาค่าอนันท์ ทั้งแร่ธาตุสารพันให้กลั่นกรอง แต่ผู้คนมิเห็นค่าอันน่าทึ่ง มิคำนึงเห็นเงินทองเห็นสิ่งของ เชิดดูอยู่บูชาเป็นครรลอง มิแลมองของมีค่าใต้บาทา แลเป็นของไว้เหยียบแลไว้ย่ำ ไว้กระทำการกิจอันมิจฉา ไว้สาดทิ้งปฏิกูลทุคันธา มิดูแลมิรักษากลัับทำลาย หารู้ไม่ดินนี่แลเป็นแม่บท ธรณีควรประณตใจถวาย ชุบเลี้ยงชีพแห่งเราจวบชีพวาย จงขวนขวายรักษาคุณค่าดิน มีที่ดินดั่งมีทองเป็นกองใหญ่ ให้ประโยชน์มีกินใช้ไม่รู้สิ้น จักกี่ภพกี่ชาติหากมีดิน ชีวีนี้มิแดดิ้นอดข้าวปลา ชาวนาเอ๋ยชาวนาเราอย่าเอาเปรียบ มิหยามเหยียบเอาประโยชน์ด้วยโมหา รู้จักให้รู้จักคืนยื่นเยียวยา บำรุงดินให้ฟื้นค่าคู่ฟ้าเอย
หน้าส่วนตัว
2118
