บนเส้นทางสายฝันฉันงกเงิ่นขึ้นมาเดินดุ่มดุ่มตามกลุ่มใหญ่แต่ดูเหมือนฝีเท้าเขาก้าวไวมิทันไรทิ้งหายลับสายตาฉันล้มลุกคลุกคลานปานเด็กน้อยมีริ้วรอยเลอะเทอะเปรอะแขนขามีหลายรอยหลายร่องต้องพึ่งยาเกือบเลิกราลาร้างทางกวีด้วยทุกก้าวที่เดินนั้นเขินขัดบางรู้สึกอึดอัดขัดเต็มที่แต่่มีใครคนหนึ่งซึ่งอารีคอยช่วยด้วยหวังดี..จ้ำจี้จ้ำไชเห็นฉันเป๋เซถลาจนหน้าหมองช่วยประคองคอยเข็นเป็นหลักให้จนฉันเริ่มเข้มแข็งมีแรงใจเดินมาไกลเกินฝัน..ถึงวันนี้ขอบคุณที่กรุณาเดินมาส่งอย่างมั่นคงจนถึงครึ่งวิถีจะจดจำเมตตาปรารถนาดีโดยมิมีวันเลือนเหมือนมีตราและในวันข้างหน้าถ้าคิดถึงคงคำนึงอย่างผู้รู้คุณค่าสำนึกคุณที่ป้องประคองมาถึงแม้ว่าต่อไปนี้...ไม่มีแล้ว
"กับคนที่บ้านหวานแค่ไหน"โธ่ ! ทำไมคิดข้องจนต้องถามเหมือนสร้างเหตุเจตนาจะหาความมิเชื่อตามตอบคำถามทำไมแม้พันคำย้ำเลยมิเคยหวานหรือหนึ่งล้านคำยันเชื่อกันไหมหรือแม้ตอบแน่นหนักลงปักใจขืนตอบไปหน้าม้านทั้งล้านคำถ้าตอบคำธรรมดาว่าหวานมากเพียงหลุดปากก็เห็นเป็นเรื่องขำว่าประชดประชันปั้นหลอกอำแล้วก็ทำหน้าเบื่อไม่เชื่อกันแต่ถ้าหากเฉยเมยไม่เอ่ยตอบก็ว่าชอบแกล้งยั่วให้หัวปั่นแล้วใจน้อยจู้จี้ตะบี้ตะบันไม่เป็นอันเย้าแหย่เหมือนแต่เดิมจะให้ตอบทั้งที่รู้อยู่อีกหรือก็เชื่อมือตนแน่มาแต่เริ่มความเชื่อมั่นทะนงจงเพิ่มเติมหัวใจเจิมกำลังใจใส่ให้เต็มเธอก็หนึ่งไม่ใช่สองต้องสู้ไหวสร้างมั่นใจในหวังเคยตั้งเข็มมิมีจางมิมีเจือเหมือนเกลือเค็มใจที่ฝ่อก็จะเต็มเข้มเหมือนเกลือยืดเต็มที่มิมีหลบสบตาขึงเธอเป็นหนึ่งตลอดไปถ้า...ใจเชื่อตอบตรงตรงคงจะคลายหายคลุมเครือยังจะเหลือความสงสัยอีกไหมเอย
รดน้ำคำดำหัวจงทั่วถ้วนทั้งร่วมก๊วนร่วมกานท์ร่วมบ้านใหญ่ทั้งแขกคนเคยคุ้นอบอุ่นไอน้ำคำใสจากตุ่มของมุมมองมาจากบ่อหัวใจใสสะอาดซึ่งเย็นฉ่ำธรรมชาติปราศพิษผองก่อนจะเทลงขันได้กลั่นกรองเพื่อให้มองเห็นนัยที่ใจน้ำทุกหยาดรดหยดเย็นด้วยเป็นมิตรจงเย็นติดหัวใจไปดื่มด่ำคนหยาดรดหยดกวีวจีกรรมเป็นลำนำคำกลอนอ้อนลงไปเทศกาลสงกรานต์วารดิถีขอจงมีสุขสันต์วันปีใหม่ด้วยพรดีที่เปี่ยมธรรมเนียมไทยวอนพระรัตนตรัยอวยชัย พรให้ชื่อเสียงพรั่งพร้อมหอมดั่งแป้งที่ได้แบ่งกันแต้มแก้มอ่อนอ่อนให้หัวใจเอมอิ่มเหมือนยิ้มตอนรับคำพรสงกรานต์จากหวานใจทุกย่างก้าวชีวี ดี ราบรื่นปลอดปมปุ่มชุ่มชื่นและลื่นไหลหากมีความประสงค์จำนงใดสมหวังในเจตนาด้วยบารมี
กลับมาเยี่ยมมาเยือนเพื่อนเก่าเก่าคิดถึงเขาก่อนนี้มีถมเถเป็นต้นไม้ดื่นดื่นแถบพื้นเพริมทะเลที่เก่าเราเยี่ยมยลสามสิบเอยเคยอยู่ให้ดูเล่นเดี๋ยวนี้กลับหลบเร้นไม่เห็นต้นเจ้าเคยเป็นเพื่อนเก่าครั้งเราซนแวะเวียนวนมาดูรู้จักกันต้นสี่เหลี่ยมใบสามเหลี่ยมสูงเทียมเข่าเคยยั่วเย้าเจ้าเล่นด้วยเห็นขันยกเจ้าเป็นเช่นไม้มหัศจรรย์รูปพรรณนั้นต่างอย่างมีนัยมวลมะพร้าวต้นกลมสูงข่มเจ้าแผ่ร่มเงาเทาเยือนเสมือนไล่สามสิบต้นกระจ้อยคงน้อยใจแคระแกร็นไปเมื่อคนทนดูดายมิดูดำดูดีกี่ปีแล้วปล่อยให้แถวมะพร้าวเขาขยายต้นสามสิบถูกบังซังกะตายตัดสินใจสูญหายจากชายทะเล
อากาศร้อนเหลือหลายจึงขอร่ายเป็นกลอนส่งมาช่วยคลายร้อนกลอนสั้นสั้นเดือนเมษาร้อนสุดจะไปหยุดพักผ่อนไปนั่งนั่งนอนนอนสักสิบวันไปเที่ยวเกาะนางยวนอยากจะชวนน้องพี่เกาะหนึ่งซึ่งเรามีสวยราวฝันถ้าหากมีเวลาไปหาแรงบันดาลเขียนกลอนให้คนอ่านอย่างสุขสันต์ตัวติดงานไม่ว่างฝากสตางต์ไปก็ได้จะยอมเป็นคนใช้ไม่ว่ากันเกรงใจก็แสนเกรงบอกตัวเองเอาไว้ถ้าหากใครจะให้จงรับพลันไปให้คลื่นกล่อมเห่ให้ทะเลกกกอดไปให้ปลามันตอดพอคันคันห่วงคนที่อยู่ไกลห่วงใยคนที่นี่จึงขอฝากบทกวีไว้ปลอบขวัญขออำลาไปก่อนมอบคำพรเสนอขออวยพรให้เธอหฤหรรษ์แม้ฉันไปสุดกู่รักจะอยู่ยืนยงมิเคยลืมเธอลงคงยืนยัน
หน้าส่วนตัว
1165
