คืนนี้จันทร์ห่อเหี่ยวดวงเสี้ยวแหว่งผ่ายผอมแห้งแรงลอยเริ่มร่อยหรอเหมือนจะร่วงห้วงหาวเฝ้าชะลอเพื่อจะขอปลอบคนที่หม่นใจ"ชีวิตจริงต้องรับสุขกับโศกสุขกับโลกความจริงนั้นยิ่งใหญ่อาจเกี่ยวพันสรรสร้างอย่างอื่นใดเหมือนเป็นมาและเป็นไปอย่างใครเคยแต่ความฝันสวยงามเพียงยามหลับเป็นความลับบรรเจิดมิเปิดเผยผู้คนในสังคมใครชมเชยแค่จะเอ่ยบอกเล่าใครเข้าใจสุขในโลกความฝันยิ่งสั้นกว่าพอลืมตาแข็งขืนตื่นเมื่อไหร่ฝันมิมีคุณค่าให้อาลัยมิมีใครอาวรณ์ตอนฝันเลย"มิใช่จันทร์ตีจากหรืออยากร่วงแต่มิหน่วงเพียงพลอยลอยเฉยเฉยรอหน่อยหนึ่งถึงตรงช่วงลงเอยหล่นผล็อยเลยหายลับกับถูกลืม
นานเสียจนหัวใจจำไม่ได้ที่รักไล้โลมใจด้วยไออุ่นเหมือนมิเคยอวยเอื้อไอเจือจุนจึงไม่เหลือเพื่อจะตุนไว้อุ่นใจเจตนาทิ้งร้างจึงว่างเปล่านับนานเนามิเคยเอ่ยถามไถ่จนเฉยชาชืดเย็นถึงเป็นไอหนาวจนเหน็บเก็บในใจร้างรักนานจนลืมไปเลยว่าเคยยินและชาชินเหมือนใจไม่รู้จักแม้แต่ย้อนรู้สึกนึกยากนักลืมอารมณ์คึกคักรักอย่างไรจึงนั่งฟังเอ๋อเอ๋อเมื่อเธอบอกนึกมิออกว่าส่วนลึกรู้สึกไฉนหรือจะยังเจ็บร้าวหนาวข้างในยินครั้งใดมือเย็นเป็นประจำความรู้สึกอุ่นร้อนมันนอนหลับพร้อมพร้อมกับความปลื้มและดื่มด่ำจนคล้ายคล้ายตายสนิทมิดเงียบงำไม่ซึ้งคำบอกรักสักครั้งเลย
ทุกสิ่งในโลกแท้คือแปรผันเพราะทุกคืนทุกวันนั้นโลกหมุนมิอาจประคองสองปมให้สมดุลไม่มีบุญพอคุมทุกปุ่มปมอาจจะมีวันหนึ่งซึ่งพลัดพรากแต่การจากนั้นชื่นมิขื่นขมเธอยังเป็นเงาะงี่เง่าเจ้าคารมอยู่ในลมในฟ้าในตาเราจักจั่นยังครื้นเครงร้องเพลงหวานย้อนตำนานเธอ-ฉันวันเก่าเก่าพอเห็นเรืออาจผวามองหาเงาและคงเศร้านิดนิดชีวิตจริงที่ยังจำเที่ยงแท้ก็แค่ชื่อเหมือนหนังสือใบเบิลเทินบนหิ้งอาจมีบางขณะจิตคิดพักพิงแอบอุ่นอิงพิงคำเอื้อเพื่อกล่อมใจความรู้สึกมิขึ้นลงจะคงที่วันเดือนปีมิอาจกร่อนจนอ่อนไหวหากคิดถึงขึ้นมาครั้งคราใดคงอมยิ้ม อิ่มใน ใจตนเอง( ขอบคุณเวลาที่ได้มาพบกัน)
นอนพังพาบอาบลมพลิ้วใต้ทิวสนมองเบื้องบนฟ้าโค้งดูโหวงเหวงมีเมฆอยู่ปื้นเดียวเปลี่ยววังเวงคลื่นร้องเพลงทะเล เห่เบาเบาคิดถึงคนมีอดีตคอยกรีดเฉือนจนวันเดือนหมองหม่นเป็นคนเศร้าแม้ปีเดือนเลื่อนพ้นจนนานเนาจนแฟนเก่า "หน้าแก่" ยังแพ้ใจที่จริงแล้วทุกด้านของการจบย่อมจะพบจุดเกิดกำเนิดใหม่ทำร้ายตนซ้ำซ้ำอยู่ทำไมยอมรับ เมิน แล้วเดินไกล อย่าไปกลัวโลกยังกว้่างทางยังมีที่สว่างเดินให้ห่างร้อนรุมมุมสลัวอย่ายอมให้ความเจ็บเหน็บติดตัวที่มัวมัว เมาเมา เราทำมันในซีกเสี้ยวของวันเราฝันได้แต่หากไร้คุณค่าไม่น่าฝันถ้าเพียงหลอกหัวใจไปวันวันกลับหลังหันแล้วสร้างตนให้คนมองเฉกเช่นเป็นหม้อบิ่นเครื่องดินเผาในวันเก่าเขาทิ้งแค่สิ่งของแต่วันนี้คุณค่าสูงกว่าทองอยากครอบครอง ได้แค่อยาก ยากเอื้อมมือ
วาดโลกนี้สีชมพูอยู่เสมอจนไผลเผลอเชื่อมั่นถึงฝันหาให้โลกนี้พิเศษตามเจตนาแม้รู้ว่าโลกนี้เป็นสีเทาวาดความรักสุขสันต์ในฝันสวยอบอุ่นด้วยคืนวันอันไม่เหงาจึงยอมรับสัมพันธ์อันเป็นเราจนมีลูกมีเต้ามีเหย้าเรือนฝันยืดยาวเท่าที่จิตอยากคิดฝันว่าถึงวันแก่เฒ่าเรามีเพื่อนอยู่ร่วมเตียงเคียงกันทุกวันเดือนต่างเป็นเหมือนไม้เท้าเฝ้าผดุงคอยประคับประคองกันสองเฒ่าคอยเป็นเงาตามกันคืนยันรุ่งยามเข้าไฟเข้าไต้ไล่ริ้นยุงช่วยหาหุงข้าวปลารักษากันแม้มิอาจไปสวรรค์พร้อมกันได้วันร้องไห้หงอยเหงาเราคงสั้นเวลาไม่มีใครในชีวันอย่าให้มันยาวถึงหนึ่งอึดใจเพราะอยู่อย่างโศกศัลย์กับวันเหงาอึดใจเราก็ทนจนหม่นไหม้นานกว่านั้นมิรู้อยู่อย่างไรลมหายใจของชีวี...ไม่มีแล้ว
หน้าส่วนตัว
1740
