บนบันไดดาวกวีขั้นที่หนึ่งเป็นขั้นซึ่งสำคัญกว่าขั้นไหนเป็นจุดเริ่มจุดก่อขั้นต่อไปจึงยิ่งใหญ่กว้างตามความสำคัญเอาความจริงที่มีในชีวิตสร้างความคิดบันดาลสานสร้างฝันหาหนังสือพื้นฐานการประพันธ์อ่านจบพลันทันทีไม่รีรอเลือกหนึ่งในโขยงโคลงกลอนกาพย์ที่พอทราบฉันทลักษณ์สักหัวข้อความรู้สึก รัก ชัง ที่หลั่งออมาถักทอตามผังบังคับคำตรวจดูความถูกต้องคล้องสัมผัสแรกฝึกหัดผิดจมงมจนหงำอ่านออกเสียงถ้าคล่องแบบท่องจำเป็นลำนำอารมณ์สมดังจินต์เรื่องส่วนตัวเป็นร้อยทยอยเขียนเขียนจนเอียนอ่านแล้วอายเขียนให้สิ้นจนรู้สึกวุ่นวายอายฟ้าดินเขียนเรื่องหินเรื่องบ้านบานตะไทจนช่ำชองลองขยับเพียงจับเรื่องดังมีเฟืองหมุนนำคำลื่นไหลจึงเขียนเรื่องที่คนเขาสนใจบนบันไดขั้นที่หนึ่งจึงนานนมการศึกษาเป็นทุนช่วยหนุนส่งความมั่นคงอดทนดลประสมความรู้สึกร้อนฉ่าในอารมณ์เป็นดังพรมนุ่มฟูปูรับเท้าพรมนุ่มฟูชูเท้าที่ก้าวรุดไม่สะดุดบันไดที่ไต่เต้าแม้ยกค่อยลอยเลื่อนเหมือนเท้าเบาก้าวยกเข่าผ่านขั้นได้ทันที
นอนแบเบาะป่วยการนานนักหนาแม้บ่อยครั้งถวิลจินตนาไม่ขยับแขนขามาเรียงร้อยให้ความรักอักษรเพียงนอนอ่านจนหนังสือเต็มบ้านวิมานจ้อยตั้งหนังสือเป็นตึกลึกเป็นซอยเบาะน้อยน้อย"บ้านหนอน"นอนยึดครองเล่ห์มารยาสาไถยในมนุษย์เด่นสะดุดตายลจนคับข้องอารมณ์กลอนก้นบึ้งทะลึ่งพองเต็มสี่ห้องหัวใจไหลออกมาอยากถักถ้อยร้อยเรียงเพียงให้สมสาอารมณ์ข้องขุ่นอันอุ่นกล้าลุกขึ้นยืนทันทีไร้ลีลาไม่รู้หลักยันขาถลาไป"ใครคนหนึ่ง"คว้าดึงก่อนถึงพื้นจับให้ยืนสอนสั่งการตั้งไข่บอกวิธีก้าวเท้าก้าวอย่างไรจนเข้าใจน้ำหนักหลักการเดินจึงเดินออกนอกบ้านวิมานน้อยเห็นดาวลอยสกาวกลางหาวเหินโอ้ดารานภาลัยไกลเหลือเกินเพิ่งหัดเดินเกินจะเหาะเกาะกลุ่มดาวคงต้องขึ้นบันไดไปตามขั้นถ้าขยันวันหนึ่งอาจถึงหาวจะอดทนทุกขั้นบันไดยาวแม้ทุกก้าวแข่งขันบนบันไดแม้จะปีนลำบากด้วยขวากหนามพยายามตั้งมั่นไม่หวั่นไหวขึ้นบันไดดาวกวีต้องมีใจพร้อมทุกนัยรสชาติที่อาจเจอบนลานดินหน้าบันได "ใครคนนั้น"คอยปลุกปั้นนักสู้อยู่เสมอด้วยหัวใจ "ทองคำ" วิทย์ล้ำเลอในมือเธออุทิศ "วิทยาทาน"คอยเชื้อเชิญบรรดาเหล่าทารกเพิ่งผงกยกหัวทั่วหย่อมย่านสอนให้คว่ำให้นั่งทั้งให้คลานปูพื้นฐานปลอบปลุกให้ลุกยืนสอนให้ลองยกเท้าก้าวเตาะแตะพอล้มแผละทารกตระหนกตื่น"ทิพยจำนรรจ์" เรียกขวัญคืนประคองยืนประคองลองอีกครั้งสอนตั้งหลักผลักให้ก้าวน้าวให้วิ่งเสริมให้ยิ่งไต่เต้าเร้าให้หวังเป็นแรงเรี่ยวเคี่ยวเข็ญเป็นพลังและอยู่เป็นแนวหลังอยู่ดังเดิมคอยทารกตกฟากมาฝากเลี้ยงไม่เคยเลี่ยงรำคาญกับการเริ่มรอคอยคนยื่นหน้ามาให้เจิมให้เพิ่มเติมจุนเจือเมื่อขาดแคลนแจก "อมตเสบียง"ให้เลี้ยงชีพยามปากกัดตีนถีบบีบรัดแน่นเพื่อผู้เดินทางไกลในดินแดนและผู้แหงนใฝ่ฝันขึ้นบันได
อย่าเสียดายเดือนปีที่พ้นผ่านมองแต่ด้านเดือนปีที่เหลืออยู่ถ้าอยากให้ความหลังได้พรั่งพรูเปิดประตูหัวใจหลั่งไหลมาแม้วันที่เคยสายกลายเป็นดึกความรู้สึกดีดียังมีค่าไม่ขึ้นกับรั้วกั้นวันเวลาเพียงแต่ต้องรักษาค่าให้คงถ้าในวันเดือนปีที่ยังเหลือยังมีค่าน่าเชื่อเมื่อประสงค์ยามคิดถึงทุกครั้งค่าดำรงยังยืนยงคงอยู่ต้องดูแลเพียงมีใจให้กันวันละหน่อยจะค่อยค่อยโยงใยไปจนแก่ห่วงกันนิดคิดถึงหน่อยอย่าลอยแพทุกสิ่งคงจริงแท้...แม้วันตาย
โลกแห่งความเป็นจริงทิ้งไว้ก่อนเพื่อพักผ่อนในโลกงามแห่งความฝันที่มีแต่ภาพพจน์บทรำพันเสพสวรรค์เสน่หาทางอารมณ์รักให้สุดแสนหวานน้ำตาลพ่ายเจ็บเจียนตายใต้หมื่นความขื่นขมเศร้าให้ถึงซมซานปานตรอมตรมปล่อยอารมณ์ด้วยภาพแห่งกาพย์กลอนสร้างความหวังครั้งใหม่ไปเรื่อยเรื่อยถ้าไม่เหนื่อยอ่อนเพลียไปเสียก่อนเสกสมหวังดั่งฝันอันสุนทรนึกหนาวเย็นเป็นร้อนกลอนอำนวยนี่คือโลกส่วนตัวมีรั้วรอบถ้าใครชอบเพลิดเพลินเชิญมาช่วยร่วมสร้างสรรค์ปั้นคำให้ร่ำรวยหรือวางมวยกันสักตั้งอย่ารั้งรอเมื่อเห็นบทกวีนี้ประกาศจับกระดาษปากกาหาดินสอเอาเจ็บขมตรมรักมาถักทอเพื่อเป็นต่อบนเวที...กวีมวย
มีสี่ขาชื่อจำง่ายคือ "นายหมา "ดูหน้าตาถ้ายกหางช่างหล่อเหลาหางไม่ตั้งยังหล่อพอทำเนายามผมเห่าสาวจ้องมองกันเกรียวผมไม่เคยมีคู่ตุนาหงันเห็นไก่สาวอวบอั๋นแล้วมันเขี้ยวกระดิกหางมองเมียงเพียงครู่เดียวสนิทสนมกลมเกลียวกันเชียวละเธอเป็นไก่สีขาวสาวเอ๊าะเอ๊าะวัยขบเผาะผมใช้สายตากะผมชอบลักจั๊กจี้จี๋จ๋าจ๊ะแอบหลบลอบพบปะเธอประจำวันใดเจ้าของไก่เขาไม่เห็นเราจะเล่นจ๊ะจ๋าหน้าชื่นฉ่ำหากบังเอิญเขาเห็นเป็นระกำเขาใช้คำประณามหยามหัวใจเห็นผมหยอกไก่เป็นไม่ได้ว่าผมใช้ลีลาจะฆ่าไก่ปากไม่มีหูรูดก็พูดไปและหัวใจก็คงอัปมงคลผมไม่เคยทำอะไรไก่เลยครับก็แค่งับเจ้าหล่อนแล้วถอนขนแต่ที่ปีกฉีกวิ่นเพราะดิ้นรนยังฉงนเขาปรักปรำผมทำไม
หน้าส่วนตัว
1212
