กีฬาไทยในสนามสยามรัฐซึ่งคู่กัดเปิดฉากลากปัญหาใช้อารมณ์ข่มเหตุผลจนมรณาเปิดกีฬาชักเย่อ...อำเภอใจบนแผ่นดินระแหงอันแล้งสุขบนความทุกข์คุกคามลุกลามไหลบนช่วงห้วงระยะฉาตกภัย*เหมือนจงใจเหยียบย่ำและซ้ำเติมฝ่ายหนึ่งลากฝ่ายหนึ่งไหลไปแม้ก้าวแผ่นดินผ่าวหญ้าเผือดเดือดร้อนเพิ่มฝ่ายหนึ่งยั่วอีกฝ่ายเย่อเซ่อกว่าเดิมเหมือนต่างเสริมเติมภัยใส่แผ่นดินถ้าปักหลักชักเย่อเสมอเท่าหญ้าคงเน่าเป็นศพมิจบสิ้นรอให้ฝูงอีแร้งมาแย่งกินผืนแผ่นดินคงเหม็นเช่นอาจมควรคำนึงถึงหญ้าใต้ฝ่าเท้าจะร้อนเร่าเฉาตายสลายล่มที่เย่อมาเย่อไปใครนิยมใช่สังคมชมชื่น...กล้ำกลืนทนโปรดวางเชือกเลือกเปลาะที่เหมาะสมคลายปุ่มปมสมเจตด้วยเหตุผลสุดประเสริฐเลิศเช่นสมเป็นคนภัยจะพ้นแผ่นดิน...หญ้ายินดี*ภัยที่เกิดจากข้าวยากหมากแพง
ตกน้ำปุ๋มบุ๋มบ๋ำยังจำได้จึงตั้งใจมั่นคงต้องลงหัดสระจะลงแหวกว่ายใช่ท่าวัดอายส่วนสัดรัดรูปงามอยู่ครามครันอาบน้ำก่อนลงสระตามระเบียบแล้วเดินเลียบขอบสระระยะสั้นถอดเสื้อคลุมจากร่างวางลงพลันก่อนผลุนผลันกระโดดผลุงพุ่งลงน้ำกลั้นหายใจมุดน้ำตามอย่างเขาทำตัวเบาเหยียดขาเอาหน้าคว่ำตีขาขึ้นลงแบบที่แอบจำแต่เจ้ากรรมน้ำมาอยู่ในหูคนถีบขอบสระพุ่งร่างไปข้างหน้าเป็นลูกหมาตกน้ำสามสี่หนสำลักน้ำสามสี่ครั้งยังอดทนพยายามดิ้นรนจนลอยตัวถึงขั้นตอนต่อไปทำใจกล้าเหวี่ยงแขนขวาแขนซ้ายป่ายข้ามหัวพร่ำท่องอยู่ในใจว่าไม่กลัวรู้สึกตัวเบาเบาเราลอยไกลยังบังคับทิศทางค่อนข้างยากนี่ถ้าหากน้ำที่เล่นเป็นน้ำไหลแล้วเราปล่อยตัวเบาเราลอยไปคงถูกใครคว้าเว็บเก็บเงียบงำ"ของตามน้ำ" น่าฉงนหลายคนชอบเขามักลอบหยิบแวบแอบขม้ำหายวูบวับลับลมอมพะนำยากจะคลำธาราหาร่องรอยรู้กันเพียงนัยนัยใครมุบมิบแอบขยิบสัญญาณลับกับคนปล่อยชิ้นเล็กบ้างใหญ่บ้างมันช่างลอยร้อยทั้งร้อยมือคว้าไปเขาไม่อายอาศัยน้ำอำพรางได้บางส่วนสำนึกกวนอารมณ์ก็ข่มหายเราซ่อนร่างกลางน้ำตามสบายเอ๊ะ ! ความอายน้ำพรางได้อย่างดี
เหมือนเรือนร่างว่างเปล่าเขาไม่เห็นเหมือนกลายเป็นอากาศขาดคุณค่าเหมือนไม่มีความหมายในสายตายามจะไปไม่ลามาไม่ทักยังไม่มีทางออกนอกจากเจ็บแล้วกลืนเก็บอย่างอดทนจนกระอักสะอื้นไห้ในฝันวันหนักนักจนเกินกักเกินเก็บเจ็บทุรนเจ็บครั้งที่เท่าไรจำไม่ได้หรือร้องไห้เสียน้ำตามากี่หนไม่ว่างเว้นเล่นบทผู้อดทนแต่หัวใจปี้ป่นทุรนทุรายถึงจะเจ็บกี่ครั้งยังเจ็บอีกไม่เคยหลีกหลบแม้ชั่วแผลหายรู้แต่ว่าจะทนจนตัวตายโดยไม่หมายสายตาที่ปรานีเหมือนยืนเป็นเป้านิ่งให้ยิงเล่นไม่หลบเร้นเว้นวรรคสักวันวี่เจ็บก็ร้องโอดโอย...โวยบางทีจนหลายปีผ่านไปใจยับเยินเจ็บเสียให้สาใจในชาตินี้จะเป็นผีก่อนแก่แต่เนิ่นเนิ่นจะได้จบความหลังที่บังเอิญหลงมาเดินร่วมทางอย่างโง่งม
ฟ้าอึมครึมทึมคล้ำดำมืดมิดท้องฟ้าปิดแน่นหนากว่าคราวไหนแม่เงยมองหลายครั้งระวังระไวกังวลใจหนักหน่วงในดวงตาลงมือเก็บมุ้งหมอนที่นอนเสื่อเก็บข้าวสารที่เหลือกับเสื้อผ้าบรรจุถุงกันน้ำตามตำราแหงนมองฟ้าอีกหลายครั้งเพราะกังวลชวนน้องกินมื้อเช้าราวสามครั้งน้องก็เอาแต่นั่งฟังสามหนแม่จึงต้องเก็บคำอย่างจำนนแต่กังวลยังเข้มเต็มหัวใจแม้จะเคยชินชากับหน้าฝนเคยผจญลมกล้าพายุใหญ่มิอาจหมิ่นธรรมชาติประมาทภัยต้องเตรียมใจเตรียมตัวกลัวให้พอแต่น้องยังไม่กลัวจึงมัวประเดี๋ยวลมพัดมาหวือเดียว...คว่ำหมดหม้อจึงรู้ว่าเรื่องด่วนไม่ควรรอเมื่อกลัวพอทุกคนจึงลนลานนั่งกอดต้นมะพร้าวสูงราวหัวมืดครึ้มทึมสลัวทั่วหย่อมย่านลมหมุนหอบใบไม้เป็นสายธารค่อยค่อยคลานเคลื่อนลำดำทะมึนเคลื่อนลำหมุนวุ่นวายอยู่หลายรอบจึงอุ้มหอบหลังคาพาลอยขึ้นตู้เสื้อผ้าเหมือนตึกอันบึกบึนวิ่งจนมึนเซซุนหมุนตามลมพอเห็นลมพังฝาหลังคาโหว่น้องร้องโฮหลายชุดด้วยสุดข่มเรายังนั่งนิ่งนิ่งใจดิ่งจมมะพร้าวล้มเกลื่อนกลาดพาดซ้อนทับชิ้นส่วนบ้านกระเซ็นกระเด็นว่อนต้องหลบซ่อนแข้งขาไม่กล้าขยับไม้เรียวฝนหล่นใส่หลังดังควับควับเกลียวคลื่นยักษ์โถมทับบ้านยับเยินน้้ำเริ่มนองท่วมขาขึ้นมาเข่าพอลมเบาเราโขยกขึ้นโคกเขินหลบภัยน้ำต้องหนีขึ้นที่เนินบุญเหลือเกินหนีทันพ้นอันตรายพายุเกย์เร่กวาดหาดทุ่งโล่งเพียงสองสามชั่วโมงแล้วขยายคืบคลุ้งเกลียวเลี้ยวลำไปทำลายกวาดตามรายทางผ่านบ้านถัดไปแม่ต้องคอยปลอบน้อง...อย่าร้องลูกบ้านพังเราจะปลูกขึ้นมาใหม่เราโชคดีมากมายยังหายใจมิมีใดล้ำค่ากว่าชีวิต
ยามชีวิตติดค้างกลางเพลงโศกน้ำตาโชกช่วยระบายคลายหม่นหมองการคร่ำครวญหวนไห้คล้ายครรลองเพื่อปลดปล่อยพิษผองแผลภายในแต่บาดแผลฉกรรจ์อันบอบช้ำจะครวญคร่ำร่ำนานถึงปานไหนหรือมากมายคำปลอบมอบจากใครช่วยเยียวยาแผลใจไม่ได้เลยมีแต่ตนเท่านั้นต้องฟันฝ่าด้วยปัญญาแห่งตนค้นเฉลยรู้เท่าทันชีวิตรู้คิดเอยอารมณ์เคยหดหู่รู้อดทนจึงจะก้าวพาตนให้พ้นผ่านทรมานก้าวถอยเป็นร้อยหนซึ่งต้องท่อง ซ้ำซ้ำ อย่าจำนนชีวิตคนมีหลายช่วงท่วงทำนองถึงอย่างไรต้องพ้นไปจนได้ทั้งต้องใช้ความกล้ามานำร่องความเข้มแข็งเป็นทุนคอยหนุนรองพ้นพิษผองเพลงโศก...โบกมือลายอมรับสภาพใหม่ใจเปล่าเปลี่ยวอยู่คนเดียวและสู้อย่างผู้กล้าตนเป็นหลักของตนบนมรรคาก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างท้าทาย
หน้าส่วนตัว
1308
