ตั๊กแตนใบมะพร้าวตัวยาวเขียวห้อยปลายเรียวมะพร้าวน้าวก้านก่งประเดี๋ยวหยุดประเดี๋ยวดิ้นบินเป็นวงประเดี๋ยวลงจังหวะเต้นตะลุงเป็นของเล่นขึ้นชื่อฝีมือแม่เดี๋ยวนอนแผ่บนลานของบ้านทุ่งปล่อยให้ลมพรมโบกพัดโกรกพุงเล่นหนิงหนุงหนุงหนิงกลิ้งบนลานตั๊กแตนตาปรือปล่อยมือผล็อยเริ่มตาลอยม่อยหลับกับหน้าบ้านแม่วางมือลงพลันหันจากงานอุ้มเอาคนบนลานเข้าบ้านนอนตั๊กแตนอ้อแอ้แม่พับให้พอโตได้ระดับแม่กลับสอนทฤษฎีปฏิบัติจัดขั้นตอนครบวงจรตั๊กแตนแม่แม่นยำ"จะต้องใช้ใบมะพร้าวยาวเพียงไหนจำนวนสักกี่ใบในอย่างต่ำแนวเกยกอดสอดสานในการทำตั๊กแตนหน้าคว่ำ...ทำให้เงย "วิธีสอนแนบเนียนให้เรียนรู้ปฏิบัติตามครูอย่าดูเฉยทั้งสองส่วนสำคัญพอกันเลยตั๊กแตนเจ้าเอย...เงยหน้ายิ้ม
ถั่งถ้อยร้อยกรองเรื่องของแม่หวังเพียงเพื่อเนื้อแท้แม่คนหนึ่งจะเป็นเครื่องน้อมนำชวนคำนึงหวนซาบซึ้งเนื้อแท้ แห่งแม่ตนผสานเกลียวเกี่ยวข้องเรื่องของลูกที่แม่ปลูกดูแลมาแต่ต้นแม้เป็นรักผูกพันกันสองคนแต่อาจดลบันดาลอีกล้านใจให้ขันเกลียวเกี่ยวพันกันแน่นเหนียวที่ว่างวายคลายเกลียวอาจเกี่ยวใหม่หากไม่เกิดประโยชน์-โทษกับใครเป็นมาลัยมะลิหรูเพื่อบูชาแด่แม่ผู้เลิศล้ำก่อกำเนิดแด่แม่ผู้ประเสริฐเลิศในหล้าแด่หัวใจใสสุกทุกมารดาเป็นมะลิรจนา...บูชาคุณ( เป็นเหตุผลที่เขียน เรื่อง ตะเกียงทอง ตะวันเตือนปั้นดารา ตั๊กแตน และ............................ที่จะตามมา )
อยู่กับดินถิ่นตมสังคมปิดแต่ความคิดบางคราวเทียมหาวเหินหากสังคมงมงายมากมายเกินแม่กล้าเดินโดดเดี่ยวบางเสี้ยวทางลูกผู้หญิงยิ่งต้องเรียนเปลี่ยนบทบาทเพื่อสามารถก้าวไกลเป็นไทบ้างมิใช่มีชีวิตติดตะรางด้วยข้ออ้างเก่าเก่าเต่าล้านปีแม่จึงเฝ้าพยายามให้ความรู้เป็นคุณครูกวดขันทุกวันวี่โดยใช้ช่วงเวลาต้นราตรีจากวันเดือนเลื่อนเป็นปีที่ต่อเติม"คนเรียนน้อยถอยหลังยั้งไม่อยู่คนไม่รู้ล้าหลังตั้งแต่เริ่มคนงุ่มง่ามตามหลังแต่ดั้งเดิมคนไม่เสริมสร้างตน คนหลังยาว "คติพจน์เย้าแหย่ที่แม่แต่งแม้เหมือนแกล้งเจตนาจะว่ากล่าวล้วนแต่เป็นความคิดสูงติดดาวเหน็บให้หนาวสันหลังทุกครั้งคราแม่เป็นคล้ายหางเครื่องคนเบื้องหลังออกกำลังเสริมสร้างคนข้างหน้าให้สวยสดงดงามอร่ามตาอยู่เบื้องหลังดาราในป่างาม
"คิด...ถึงใครคิดถึงคนอาจหม่นไหม้ถึง...แสนไกลใฝ่คะนึงคิดถึงเขาใคร...หนอใครหลบเร้นไม่เห็นเงา "เธอไม่เดาเฝ้าถามเอาความจริงจะตอบได้อย่างไรแม้ใจรู้แต่อดสูเกินเอ่ยเลยต้องนิ่งเกรงยินคำตำหนิหรือติติงเป็นผู้หญิงมิควรด่วนเปิดใจจะเอ่ยตอบตรงตรงคงตอบยากแม้จะเอ่ยจากปาก...หากเฉไฉแล้วแต่จะตีความเอาตามนัยคิดถึงใคร "ที่ใจเขา-เราตรงกัน"คงจะเป็นคำตอบชอบด้วยเหตุมิได้ตอบส่งเดชชวนขำขันมิเคยมีใครอื่นขอยืนยันที่คิดถึงทุกวันนั้น...คนเดียว
ริ้วสีขาวยาวทยอยฝอยฟองคลื่นวิ่งเข้าสู่ที่ตื้นแล้วกลืนสายตรงแนวหาดสีชาบอกลาทรายวูบใจหายทุกคราทรายอาลัยเพราะความคิดว่าต่างจะห่างเหินซึ่งมิอาจประเมินความไกลได้เพียงแวบที่รู้สึกนึกว่าไกลก็เกินเยื่อเกินใยจะไปดึงแสนเสียดายความคิดตอนชิดใกล้รู้สึกได้ว่าหวานปานน้ำผึ้งเหมือนมีหมื่นชื่นฉ่ำในคำนึงจนต้องแวบแอบดึงความพึงใจจะต้องทำอย่างไรไฉนหนอจุดเชื่อมต่อพอดีอยู่ที่ไหนที่รู้สึกมั่นคงตรงจุดใดที่มิใกล้เกินไป...มิไกลกันเป็นสายใยในท่ามความเวิ้งว้างในความว่างลมเห่ทะเลคั่นแต่ก็ทรงคุณค่าสารพันทั้งมีความสำคัญอันจำเป็นจะต้องลาจากกันนิรันดร์ไหมสะท้อนใจวูบวาบภาพที่เห็นความรู้สึกลึกร้าวและหนาวเย็นหรือเราเช่นคลื่นกับทรายชายทะเล
หน้าส่วนตัว
3332
