9 มิถุนายน 2557 19:15 น.
ทำได้เพียงปล่อยจิตให้คิดถึง
คนคนหนึ่งซึ่งไกลจนใจหาย
ไม่มีข่าวเป็นเดือนเงียบเหมือนตาย
สิ่งสุดท้าย "ความคิดถึง" ให้พึ่งพา
จึงปล่อยจิตคิดให้ถึงคนซึ่งห่าง
ด้วยการสร้างภาพเก่าเนาเวหา
วาดให้เขายิ้มเผล่บนเมฆา
ในเวลาที่ใจไกลเหลือเกิน
แม้เคยวาดจุดหมายที่ปลายฝัน
แต่นับวันอึดอัดและขัดเขิน
เหมือนมีแต่ทางตันให้ฝันเดิน
กลัวใจจางห่างเหินเมินสัญญา
"ว่าจะอยู่คู่กันอย่าหวั่นไหว
ดูแลใจเจ็บป่วยช่วยรักษา"
หรือว่าเธองุนงงหลงเวลา
มินำพาใครคนที่ทนรอ
เหลือเพียงความคิดถึงที่พึ่งได้
ยามสิ้นไร้สื่อสารการติดต่อ
ยามที่ต่างห่างไกลจนใจท้อ
มิอาจขอพึ่งพิงสิ่งอื่นเลย
เฝ้าถวิลลิ้นลมคารมหวาน
จะสื่อสารผ่านสายได้ไหมเอ่ย
เป็นมธุระชโลมใจเหมือนใครเคย
คงจะเงยหน้ายิ้ม...อย่างอิ่มใจ
หน้าส่วนตัว
3537
