หัวใจห้ามหัวใจอุตลุดให้เลิกการสมมุติให้หยุดฝันให้ตั้งจิตลิดรอนกร่อนสัมพันธ์ให้ถอยห่างทางตันที่ฝันเดินจะห้ามหัวใจฝันฉันใดหนอสิ่งที่รอสารพัดจะขัดเขินไม่อาจปล่อยหัวใจไปเผชิญความยับเยินที่รู้ว่าอยู่รอถ้าไม่ห้ามปรามฝันไม่กั้นรั้วก็นึกกลัวหัวใจจะไปต่อเท่าที่ผ่านการเดินก็เกินพอสำหรับก่ออาวรณ์ตอนจากกันเพราะห้องหวงดวงจินต์ใช่หินผารู้คุณค่าความทุกข์รู้สุขสันต์รู้สลดหดหู่รู้ตื้นตันความผูกพันอันทวีนั้นมีจริงหวานกานท์กลอนอ่อนหวานปานน้ำผึ้งช่อคิดถึงดอกไม้เทศพิเศษยิ่งภาพความฝันวันนั่งเอนหลังอิงเป็นเด็กหญิงฟังผู้เฒ่าเล่านิทานตรึงประทับจับจิตหมดสิทธิ์ลบถึงจะจบแล้วจากเป็นฉากผ่านภาพจะยังฝังแน่นอีกแสนนานจึงต้องการกักฝันอันเนียนัวลงมือจับดวงใจใส่กรงขังมีบางครั้งพลั้งใจฝันไปทั่วเพราะยิ่งปลูกผูกพันยิ่งหวั่นกลัวแม้ยังไม่หลวมตัว...กลัวเผลอใจ
เงยหน้าขึ้นมองทางก่อนย่างก้าวเสันทางยาวก้าวต่อมิท้อถอยอาจต้องทำหน้ามึนเหมือนขึ้นดอยฮึดนิดหน่อยทยอยก้าวเท้าของเราใจก็ใจของตนอดทนต่อหากราข้อก็เหมือนร่างเราว่างเปล่าไม่มีหลักหนักแน่นแก่นบางเบาแล้วจะเอาอันใดในชีวาจะสร้างหวังก็สิ้นท่าไม่กล้าหวังสูญพลังตั้งรับกับปัญหาอันคำคนติฉินหรือนินทาธรรมดากร่อนสุขได้ทุกวันหากวิมานกานท์กลอนนอนเปล่าเปลี่ยวขาดหัวใจใครเหลียวมาเกี่ยวฝันเมื่อขึ้นมาเดินบนถนนประพันธ์งานสร้างสรรค์ของตัวคือหัวใจถ้าหากรักกลอนกาพย์อย่างซาบซึ้งกาพย์กลอนจึงสมัครตอบรักใคร่จนมิมีวันพรากหนีจากไปฝังอยู่ในกมลจนกลมเกลียวจะอกหักรักหนีสักกี่ครั้งกลอนก็ยังฝังแกนอย่างแน่นเหนียวรักที่บาดอารมณ์เหมือนคมเคียวพึ่งเพียงเสี้ยวกาพย์กลอน...ถอนพิษคลาย
ดอกเอ๋ยดอกหญ้ากำเนิดมากลางดินถิ่นต่ำต้อยโตกลางท่ามความยากมากริ้วรอยไร้คนคอยชายตามาใส่ใจแม้จะยอมลู่ลมก้มเสมอแม้เคยเผลอเอนตามสายน้ำไหลยามแดดแรงแห้งกรอบทุกรอบไปแต่จะไม่ใจเสาะเพราะอ่อนแอขอเพียงมีที่หวังพอฝังรากก็จะฝากชีวังมิตั้งแง่จะโขดเขินเนินหินถิ่นจอแจมิยอมแพ้ชะตา...หญ้าอดทนอาจเทวัญบัญชาประกาศิตให้ชีวิตติดข้องความหมองหม่นให้ชีวินมิสิ้นการดิ้นรนให้ผจญปัญหาสารพันมิได้มีเจตนาอ้าปากร้องแม้คับข้องเทวา ฟ้า สวรรค์อาจเทวะประสงค์จะลงทัณฑ์ยืนตัวสั่นฝันร้าวหนาวข้างในหัวใจเปียกซกซกน้ำตกฟ้าจึงแหงนหน้าตาฟ้องฟ้าหมองไหม้เห็นเทวาน้ำตาร่วงแสนห่วงใยแม้อยากมอบปลอบใจ...แต่ไกลเกิน
เป็นแกะดำในหมู่ผู้ท่องเที่ยวคล้ายโดดเดี่ยวในหมู่ผู้พลุกพล่านตากแดดลมชมจุดอุทยานวัดโบราณซากโซสุโขทัยกดชัตเตอร์เผลอจิตคิดวูบวาบนึกเห็นภาพวัด วัง ที่ตั้งใหม่แปดร้อยปีที่ผ่านนานเกินไปมีสิ่งใดจีรังมิพังทลาย"ได้คุยกันวันละนิดหายคิดถึง"หากคำนึงถึงกาล ผ่าน สลายเกรงความเนิ่นนานวันคืออันตรายแต่ "คิดถึงคงไม่หาย "ง่ายดายนักอาจอยู่ไม่เท่าสถานโบราณซากอาจไม่มากกว่าเราอยู่และรู้จักอาจเท่าวันมั่นคงและจงรักแต่ไม่ถึงกึ่งหลักปักพันปีอาจอยู่เท่าเวลาส่วนอันควรอยู่เท่าใจผู้คงมั่นทุกวันวี่แต่ถ้าหากหัวใจมิไยดีความคิดถึงหายที่ไม่มีใจวัดโบราณนานยิ่งเหลือสิ่งฝากความคิดถึงหายจากเหลือซากไหมจะเดินถ่ายรูปเล่นได้เช่นไรจะมีใครชมฉากซากโบราณ(ภาพวัดมหาธาตุ อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย )
กระแสน้ำถูกกั้นด้วยสันเขื่อนยามน้ำเลื่อนไหลหลากจากภูเขาแหล่งต้นน้ำลำธารของบ้านเราแนวหุบเก่าเขาเหมือนขอบเขื่อนดินการเก็บกักดักน้ำยามไหลหลากซึ่งส่วนมากอำนวยผลคนท้องถิ่นคนหลังเขื่อนมีน้ำท่าเป็นอาจิณแต่น้ำรินลงหน้าเขื่อนอาจเลื่อนลอยบางเขื่อนเหมือนรูปเงาเราไม่เห็นบทบาทเป็นเขื่อนกักดักหรือปล่อยกระแสเงินขยิบกระปริบกระปรอยคนนั่งคอยหน้าเขื่อนเหมือนอยู่ไกลเงินหลากจากสาขาทั่วสารทิศแต่มักติดแน่นตังหลังเขื่อนใหญ่มิค่อยยอมเปิดปล่อยเงินลอยไปคนทั่วไทยส่วนมากจึงยากจนกระแสธารหวานหวามของความรักถูกเก็บกักดักหน่วงแต่ช่วงต้นให้อยู่หลังเขื่อนปิดของจิตตนไม่ถึงคนคอยท่าหน้าเขื่อนใจคนนั่งคอยความรักจึงมักเหี่ยวรักไม่เชี่ยวหลากเลื่อนเหมือนน้ำไหลถ้ารักล้นเขื่อนกั้นในวันใดคือวันชัยแห่งคนที่ทนรอ( เขื่อนภูมิพล จ.ตาก )
หน้าส่วนตัว
1949
