"คลื่นกระทบพบฝั่งลาสั่งซ้ำทุกคืนค่ำย้ำเยือนมิเลือนหายพบแล้วจากพรากแล้วเห็นมิเว้นวายมิเคลื่อนคลายสายสวาทซัดสาดใจ "นั่นคือคำย้ำว่ามิลาลับแต่จะกลับคืนเรือนมาเยือนใหม่ช่วงคลื่นหายทรายมิรู้อยู่อย่างไรยามหทัยไกลร่าง....ช่างทรมานยามสายตาไม่เห็นเฝ้าเป็นห่วงเกรงลมลวงคลื่นลับไม่กลับบ้านเกรงหลงห้วงมหาชลาธารคิดฟุ้งซ่านซานซมจมน้ำตาจากไปทำเจ้าชู้อยู่ที่อื่นพอหวนคืนยืนคำทำเริงร่าแสร้งหว่านล้อมกล่อมทรายหลายลีลาด้วยภาษากาพย์กลอนที่ซ่อนนัยคลื่นกล่อมทรายคล้ายเราถูกเขากล่อมซึ่งเราย่อมหงุดหงิดคิดหวั่นไหวจะยอมเป็นเช่นทรายได้ฉันใดหากจะไปแล้วจะมาดั่งวาที"คลื่นกับทรายคล้ายข้อคิดปริศนาวันพบมีวันจากมาลับลาหนีชีพของเราเท่าฟองคลื่นชื่นชีวีสุข-ทุกข์มีดั่งสมุทรสุดนิยาม ""....." ประพันธ์โดย ปลากัด
มืดจนไม่เห็นทางจะสร้างสรรค์เอ๊ะ ! ทำไมไฟฝันของฉันหายมืดมิมีหลงเหลือเชื้อประกายหรือกำลังคล้ายคล้ายหยุดหายใจแม้เปลี่ยนอิริยาบถกำหนดจิตพลางหาช่องมองทิศคิดแก้ไขสรรหาทุกวิธีจะมีไฟหาทุกทางช่างกระไร...ไฟยังเย็นมิไหวติงยิ่งคล้าย ไฟตายแล้วยังนอนแซ่วไม่ตื่นแม้ขืนเข็นแม้ลองบังคับใจให้ไฟเป็นยังมิเห็นแสงแปลบสักแวบคืนคงอีกหลายเฮือก "กระเสือกกระสน"ตะเกียกตะกายดิ้นรนทนขัดขืนเพื่อรอลมหายใจไหลยั่งยืนตอนที่ฟื้นจากสลบพบ...แสงทอง"จะเลิกนอนพะงาบอาบความเศร้าจะเลิกกอดความเหงาเมาความหมองจะเลิกคอยน้ำใจใครประคองจะเงยหน้าขึ้นมอง...ลองก้าวไป "จะพยายาม จะพยายามจะก้าวข้ามฝันริบหรี่นี้จนได้แม้มิพบแสงทองผ่องอำไพแต่หัวใจอิสระ...ชนะมาร
มื ด จ น ไ ม่ เ ห็ น ท า ง จ ะ ส ร้ า ง ส ร ร ค์เ อ๊ ะ ! ท ำ ไ ม ไ ฟ ฝั น ข อ ง ฉั น ห า ยมื ด มิ มี ห ล ง เ ห ลื อ เ ชื้ อ ป ร ะ ก า ยก วี ว า ย ชี ว า ต ม์ เ มื่ อ ข า ด ไ ฟ
ท่าองอาจมาดสง่างามผ่าเผยใช่แน่เลยต้องใช่ "ชายในฝัน"จึงเปิดใจไว้รอต่อสัมพันธ์คบหากันฝันเห็นเป็นมิ่งมิตรด้วยตัวเราเยาว์วัยด้วยใจซื่อด้วยเชื่อถือเต็มห้วงแห่งดวงจิตด้วยโอกาสอำนวยด้วยใกล้ชิดเขาจุมพิตหน้าผากฝากตรึงตราและตรงนั้นฝันเขลาเราจึงเริ่มในฝันเคลิ้มว่าเขารักเรานักหนาอาจเป็นโลกสมมุติหยุดเวลาพอลืมตาความฝันนั้นเลือนลดจากไปพร้อมกับสาวไม่กล่าวเกริ่นจากนานเนิ่นเกินจำไร้กำหนดจากไปอยู่แดนไกลคนใจคดเหลือแต่รสจุมพิตติดเป็นรอยแม้รู้ว่าชาตินี้ไม่มีหวังเราก็ยังนั่งฝันเช่นนั้นบ่อยแม้รู้อยู่หนักหนาว่าเลื่อนลอยยังเฝ้าคอยหมายฝันนั้นเป็นจริงแม้เพียงรอยจุมพิตติดหน้าผากคือรอยซากฝังจิตสนิทนิ่งไม่มีวันเกลื่อนกลบลบรอยทิ้งคงเป็นสิ่งประทับใจ...ไปจนตาย
ฟ้าอึมครึมทึมคล้ำสีดำมืดดาวตกวืดจากฟ้าลงมาดับดวงจันทร์เพ็ญเร้นหลบเมฆกลบทับดูปุบปับฉับหายคล้ายตัดเล็บอาจเราเคยก่อเรื่องให้เคืองขัดจึงถึงนัดที่เราเหงาและเจ็บไม่โผล่หน้ามาทักเลยสักเว็บแต่เราเก็บใจรอไม่ขอพักหาเหตุผลเป็นสิบขึ้นหยิบยกพยายามปลงให้ตกว่าอกหักแต่หัวใจใสซื่อก็ดื้อนักยังคงปักหลักคอยคนลอยลับที่ยังเร้นเย็นเยียบเงียบสงบจนทุกข์ทบถั่งโถมเข้าโจมจับทำได้เพียงนั่งร้องอย่างข้องคับตามระดับอารมณ์ที่ขมนักความรู้สึกลึกยิ่ง...ดิ่งนรกดวงดาวตกจากตามาจมปลักฟ้าดำพืดมืดตื๋อ...นี่หรือรักมิรู้จักรักผ่านปานลมพัดห้ามตัวเองกี่ครั้งก็ยังคิดห่วงสุดจิตสุดใจ...ใครอาจตัดสายสัมพันธ์อันปลูกขึ้นผูกมัดจะจำกัดตัดใย....อย่างไรนะ?
หน้าส่วนตัว
1730
