ขอบคุณฟ้าเดือนเก้าสีเศร้าหม่นหลั่งสายฝนจนโชกโลกหงอยเหงาจนคล้ายสิ่งแวดล้อมย้อมสีเทาทั้งป่าเขาเงาหมองของจันทราขอบคุณความมืดมัวทั่วแดนสรวงดาวทุกดวงที่สมคบกันหลบหน้าขอบคุณรัตติกาลที่ผ่านมาที่ช่วยพากันมอมอย่างพร้อมเพรียงด้วยความหมองของโลกโศกหดหู่จนคนดูฟิวส์ขาดไม่อาจเลี่ยงรับรู้ความเศร้าโศกของโลกเอียงได้ยินเสียงใครร่ำร้องคร่ำครวญจนหัวใจเฉยชาลืมตาตื่นด้วยเสียงคลื่นคืนหม่นจนปั่นป่วนด้วยเสียงใครสักคนวนก่อกวนให้รู้สึกนึกทวนที่ควรนึกมีคิดถึงผูกพันอันซุกซ่อนมีอาวรณ์ อาลัย ในรู้สึกมีความ "ห่วงบ่วงใจ" ในส่วนลึกยังผนึกแน่นในหัวใจจำขอขอบคุณพระพายกับสายฝนที่ช่วยดลหัวใจในคืนค่ำใครบางคนที่หม่นทรวงร่วมบ่วงกรรมให้เลิกอำบางคนและตนเอง
มีอะไรขุ่นข้องหมองใจเหรอ ?ที่ทำเธอหวั่นหวาด "อาจไม่ใช่"ทั้งระแวงแฝงขลาดขาดมั่นใจเหลือเท่าใดความเชื่อถือฝีมือตนในวงการกวีที่ผ่าเผยเธอมิเคยยอมแพ้มาแต่ต้นมิเคยแล้งหรือหมดน้ำอดน้ำทนไยจึงยังกังวลจนสั่นคลอนเธออาจเป็นคนที่ใช่ก็ได้นะในจังหวะจะโคนที่โอนอ่อนหากจะวัดอรรถรสแห่งบทกลอนเธอมาก่อนใครใครที่ใจรับและคงไม่มีวันจะผันเปลี่ยนใจฉันเขียน "เธอคือกวีมีระดับ"ที่คมคิด คมวาจา คณานับฉันติดกับคำหวานอ่านทุกวันจึงวางเธอไว้ในชื่อ "คนมือหนึ่ง"คนที่ซึ่งสำนวนหวานชวนฝันให้เธอครองตำแหน่งนี้ชั่วนิรันดร์จงสร้างสรรค์งานกวีนี้ต่อไปเป็นมือหนึ่ง ดึงมือสอง รุ่นน้องนุ่งเผื่อเขามุ่งมาตรงและหลงใหลตกหลุมรัก รจนา ภาษาไทยปั้นมือใหม่ เขียนกลอน ป้อนวงการ
เป็น"กล้วยไม้อากาศ"เหมือนขาดต้นต้องอาศัยอยู่บนต้นไม้อื่นเขาเป็นขาเป็นแขนเป็นแท่นยืนบังแดดข่มร่มรื่นโลกชื่นชมแต่กล้วยไม้เป็นสิ่ง"อิงอาศัย"คนเข้าใจยอมรับไม่ทับถมแต่ส่วนมากครหาตามอารมณ์มินิยมกล้วยไม้คล้ายเกาะกินไม่อาจเถียงเพียงหม่นเมื่อคนหลู่ยังมิรู้ทางเบี่ยงเลี่ยงติฉินทั้งที่อยากมีปีกหลีกโบยบินเมื่อได้ยินคำหยามมาตามลมเป็นผู้อิงอาศัยไม่มีเกียรติเมื่อถูกเหยียดคราใดใจไห้ห่มเกิดมาเป็นกล้วยไม้ใช่มิตรมอยู่ใต้ร่มก้มทั้งชาติ...มิอาจโงกล้วยไม้ป่าอาศัยต้นไม้หลักเขามิผลักลงคลุกฝุ่นก็บุญโขไร้ลำต้นจนตรอกแต่ดอกโตใช่คุยโวโอ่ด้วยสวยพอควรเพื่อตอบแทนแดนดินที่กินอยู่กตัญญูด้วยกลีบสีที่สงวนเพื่อไถ่บาปภาพลบที่รบกวนตามกระบวนของสิ่งพึ่งพิงกัน
ยามอยู่ในวังวนทนบาดจ็บแม้จะเก็บอาการประมาณไหนเมื่อวันหนึ่งถึงจุดสุดทำใจต้องเดินไปจากจุดที่สุดทนจะหยุดเจ็บปวดใจนั้นไม่ง่ายต้องตะเกียกตะกายหลายร้อยหนเหมือนกำลังแหวกว่ายสายน้ำวนป่วยไข้จนเกือบไม่รอดทอดอาลัยคนอื่นมิเหลียวแลแย่อยู่แล้วตนต่อแถวทำร้ายซ้ำทำอยู่ได้ตนควรต้องอาทรตนก่อนใครและขอบใจคนคดให้บทเรียนมิรู้จะเกิดอะไรในพรุ่งนี้จะยังมีหรือไม่ ใดจะเปลี่ยนมีคนใหม่เห็นค่ามาแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนต่อไปหรือไม่มีจะยังเหลือคนหนึ่งซึ่งยังอยู่ยังเป็นคู่อยู่เคียงไม่เลี่ยงหนีจนถึงวันสุดท้ายปลายชีวีอยู่คงที่จนวันเผา...ตัวเราเองจงเข้มแข็งเถิดหัวใจเลิกไห้ห่มสู้ยิบตาอย่าให้ตรมมาข่มเหงหนีจากความทุกข์โศกโลกวังเวงแล้วร้องเพลง "รักตัว" เพราะกลัวตาย
เมื่อได้รับข้อความที่ถามไถ่เธอรู้สึกอย่างไรใจอยากถามรำคาญหรือหัวใจไหวโครมครามหรือไร้ความรู้สึกคิดนึกใดคนส่งข้อความไปใจระส่ำเกรงล่วงล้ำรบกวนนั่งครวญใคร่บางครั้งยังรู้สึกนึกเสียใจที่ทำไปพลการประจานตนเป็นคนมิยับยั้งทั้งรุ่มร่ามดูไม่งาม บังอาจ ขาดเหตุผลคำตำหนิติเตียนจึงเวียนวนให้อดทน ขยัก มิทักทายตำหนิตนในส่วนไม่ควรริแต่ถ้าเธอตำหนิ สิเสียหายจะรู้สึกหงุดหงิดผิดมากมายยังมิวายแย้งบนเหตุผลตัวก็ที่ส่งข้อความถามเสมอเพราะมีเธอสดใสอยู่ในหัวจึงถือเป็นกันเองมิเกรงกลัวจึงรื้อรั้วที่กั้นสัมพันธ์เรายังไม่ได้คำตอบชอบหรือชั่วหรือควรรั้วกั้นกางไว้อย่างเก่าเธอจะเลือกอย่างไรจะไม่เดาเกรงจะเหมาว่่าเธอก็เอออวย(อาจจะเหมาว่าเธอไม่เอออวย)
หน้าส่วนตัว
1607
