เหมยเอยเจ้าดอกเหมย    สีเจ้าแดงสะพรั่งทั่วหล้า

ผ่านวสันต์เหมันต์มา                    ทั้งเย็นเยือกและเหน็บหนาว

     เหมยเอยยังกร้าวแกร่ง     กลีบเจ้าแดงไม่แปรขาว

ไม่หวั่นหิมะกราว                      แม้เดือนดาวอับแสงสี

     หยัดยืนคู่แผ่นดิน           ไม่เคยสิ้นเหมยแดงนี้

รักมั่นสามัคคี                          ทั่วปฐพีพี่น้องกัน

     หิมะที่ร่วงกราว             ช่างปวดร้าวราวคำหยัน

เหมยยงคงนิรันดร์                    ไม่แปรผันเป็นอื่นใด

     หยดเลือดสีแดงข้น        คงเปี่ยมล้นด้วยน้ำใจ

ดอกเหมยเผยความนัย               ในสายเลือดของชนเรา 

ตะวันเช้านำทางสู่บ้าน

คืนถิ่นบูรพามาตุภูมิ

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดหวน

รำลึกอดีตเปี่ยมน้ำตา

ใบพฤกษาหล่นร่วง

เหมือนชีวิตปลิดปลิว

นานปีล่วงพลัดถิ่นเกิด

ฟ้าเปิดให้จึงกลับหวน

อริยวาทพาเห็นแสงชัย

ลมเหมันต์คืบใกล้ไม่หวั่นเกรง

พัดจากอุดรสู่ทักษิณ

ก้าวเท้าย่ำเดินจากประจิมสู่บูรพา

แสงจรัสหล้าโลก