เห็นลูกเจี้ยบเขี่ยคุ้ยหาของกิน

จิกไส้เดือนจากดินกลืนได้

เกิดเป็นไก่คงแสนสุขสบาย

เกิดเป็นควายแสนลำบากแสนเศร้าตรม

ต้องไถนาลุยโคลนและโดนเฆี่ยน

เดินวนเวียนลากแอกน่าขื่นขม

เฝ้าร้องไห้เพราะแสนทุกข์ระทม

เจ็บระบมแสบแผลแทบบ้าตาย

ฟังสุกรนอนคู้เสียงอู้อี้

ฉันสงสารพี่กระบือเหลือหลาย

ฉันกินอิ่มนอนหลับสุขสบาย

เป็นสุกรนั้นง่ายดายไม่มีงาน

เมื่อถึงวันถัดพรุ่งรุ่งเช้าใหม่

ไม่มีแล้วเสียงไก่ที่ขันขาน

ไม่ปรากฏสุกรในเล้าลาน

เพราะมีงานเลี้ยงใหญ่ของนายคน

เจ้ากระบือยืนมองไก่ในจานจัด

มีหมูผัดผักและปลา น่าฉงน

แรกคิดว่าเป็นหมูไก่ไม่อับจน

สุดท้ายใครจักพ้นมือนาย

อันนายคนร้องเริงร่ำสุรา

บริโภคผักปลาเหลือมากหลาย

แล้วร้องโอ่โวว่าข้ายังมีควาย

เชือดง่ายๆ เอามาชิมลิ้มลองกัน

คนหนึ่งขอเขาไว้ใช้ประดับ

ขอไส้ตับแบ่งปันกันสุขสันต์

หนึ่งโวยขึ้นว่าชิ้นนั้นต้องของฉัน

ขึ้นเสียงลั่นแก่งแย่งแว้งตีกัน

ควายมองคนจนใจให้หวนคิด

กระจ่างจิตเลิกคิดและเพ้อฝัน

เกิดเป็นควายใช่ว่าจะต่ำขั้น

กระบือพลันเดินจากไปในไพรพง

อันนายคนยื้อแย่งโดนแทงดับ

จนไตตับร่วงหล่นแล้วล้มลง

นกกาหิวไส้กิ่วมาล้อมวง

ชีวิตควายก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง