วิสาขบูชา ฟ้าเพ็ญผ่องแสงโสมส่องพสุธาอีกคราหนหวนรำลึกพุทธคุณอุ่นกมลทรงหลุดพ้นแสนประเสริฐเลิกเกิด-ตายแม่ ของลูกผูกพันถึงวันจากปีพลัดพรากห้าหนึ่ง(๒๕๕๑)ไซร้สุดใจหายลูกมาเห็นเพียงร่างแม่วางวายแสนเสียดายมิได้สั่งสุดกังวลลา ลับล่วงห่วงหาน้ำตาอาบลูกก้มกราบขอขมาพากุศลบวชบ่มจิตอุทิศบุญอุ่นกมลส่งแม่พ้นสู่สรวงฟ้านิคาลัยโลก มนุษย์สุดเศร้าคละเคล้าทุกข์ลิ้มเพียงสุขล่อจิตพิสมัยอีกไม่นานกาลเคลื่อนเข้าเตือนใจลูกจักไปตามแม่อย่างแน่นอนป.ล. รำลึกครบรอบ ๖ ปีที่คุณแม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
บอกฉันให้รู้สึกหน่อยหมึกยักษ์เส้นสายหลักหนักแน่น แขน หรือ ขาหากฉันเป็นหมึกยักษ์จักขานมาแทนคำว่า "ฉัน" ผันสะดวก เป็น "พวกเรา"The Octopus :Tell me, Octopus, I begs,Is those things arms, or is they legs?I marvel at thee, Octopus,If I were thou, I'd call me Us.(Ogdden Nash)
พระพายพลิ้วหวิวผ่านลานอโศกนั่งวิโยคจาบัลย์ถึงวันหวานกิ่งอโศกโยกไหวใจสะท้านทรมานเจียนว่าชีวาวายลานอโศกชื่อลานคงหวานชื่นกลับสะอื้นอาลัยน่าใจหายขาดพธูคู่เคียงเหลือเพียงชายนั่งเดียวดายทอดร่างกลางลานดินกามนิตวาสิฎฐีครั้งมีรักยังน้อยนักรักพี่ไม่มีสิ้นบริสุทธิ์สดใสไร้ราคินธรณินทร์ย่อมรู้อยู่แก่ใจทุบทิ้งโยนนั่นไงไยอยู่นิ่งรีบฆ่าทิ้งคนรักให้ตักษัยผลักลงเหวเสียก่อนจึงจรไกลอย่าให้นั่งคลั่งไคล้ไฟรักรุมหาไม่แล้วลานรักจักลือชื่อตรงนี้คือเปลวไฟที่ไหม้สุมกลืนชีวิตพร้อมทุกข์ที่ชุกชุมเหลือร่างหนุ่มแดดิ้นไร้วิญญาณกามนิตวาสิฎฐีคู่ชีวาตม์มิคลาคลาดชั่วกัลปวสานณ สุขาวดีสุขีนานพี่กลับพาลผันพกตกอเวจี(๓๐ เมษายน ๒๕๓๐)
วัน...ปี เดือน เคลื่อนผ่านมานานเนิ่นเคย...เพลิดเพลินเมื่อยังเยาว์เฝ้าถวิลหนุ่มและสาว...คราวก่อนย้อนยลยินไม่สร่างสิ้น...จินตนามายาลวงบัดนี้...เหลือรสกร่อยเพียงรอยรักชราหนัก...เกินทวงความห่วงหวงไร้...เธออยู่เคียงข้างหว่างแดดวงรัก...เคยห่วงคะนึงหาลับลาไกลเธอ...ทิ้งฉันฝันค้างบนทางเปลี่ยวจาก...ไม่เหลียวหลังมองฉันหมองไหม้ลา...ไม่กลับลับล่วงห่วงอาลัยโลกนี้...ไร้ความหมายหม้ายรักเอย”When love lost;The days have been long gone.I was so happy thinking of the time when we still young.When we were a young couple to be recalled happily.And it will never be gone from the world of my changeable memory.Now it is remaining only a memory of love.Being older it is hard to hold on to the past.You are no longer beside my heart.My precious love has been lost.You left me alone to dream in my own way.Having departed and never to see my sadness.Farewell, you will never comebackThis world is worthless without your love.”(P. Pantasri, April 2006)
ขอเยี่ยมไข้ใครคนทนร่อแร่ด้วยดวงแดห่วงใยจงไข้หายลุกกินข้าวก้าวเดินเพลินใจกายพักผ่อนคลายหายล้ากลับมาเดินกลอนผู้ป่วยยังสวยงามยามร่อแร่อย่าท้อแท้ลาร้างคิดห่างเหินเธอไข้สั่นยังกลั่นกรองมิหมองเมินฟังเพลิดเพลินไร้วิกฤตผิดอาการขอส่งใจไร้สายจงหายขาดบุปผชาติมอบมือทางสื่อสารเก็ต เวล ซูน จูนใจใสตระการจงชื่นบานผ่านร่อแร่อย่างแท้จริง
หน้าส่วนตัว
1340
