ฉันรักเธออย่างไรใคร่เอ่ยอ้างลึก สูง กว้าง ตราบจิตคิดหยั่งถึงสุดห้วงแห่งค่าล้ำควรคำนึงอาวสานสุดซึ้งสิ่งพึงมีฉันรักเธอเสมอค่าทิวาเรียบสงบเงียบแต่ละวันเสกสรรสีแสงเทียนส่องยองเย็นเช่นสุรีย์ทุกชีวีล้วนปรารภหมายพบพานฉันรักเธออย่างเสรีที่ฝันใฝ่เสรีไซร้เรียกร้องถึงฟ้องศาลฉันรักเธอบริสุทธิ์ดุจศีลทานอธิษฐานผ่านพ้นลบมลทินฉันรักเธอสุดซึ้งยามโศกเศร้าครั้งยังเยาว์คราวก่อนย้อนถวิลฉันรักเธอราวฉันหวงห่วงดวงจินต์ดุจชีวินจะสิ้นแสงแห่งความดีฉันรักเธอด้วยน้ำตาบ่ารอยยิ้มด้วยภาพพิมพ์ลมปราณผ่านวิถีแม้นเทพไท้ทรงปลดหมดชีวีรักเธอนี้ยิ่งมั่นหมายหลังวายชนม์How do I love thee?How do I love thee? Let me count the ways,I love thee to the depth and breadth and heightMy soul can reach, when feeling out of sightFor the ends of Being and ideal Grace.I love thee to the level of every day’sMost quiet need, by sun and candlelight.I love thee freely, as men strive for Right;I love thee purely, as they turn from Praise.I love thee with the Passion put to useIn my old griefs, and with my childhood’s faith.I love thee with a love I seemed to loseWith my lost saints, - I love thee with the breath,Smiles, tears, of all my life! - and, if God choose,I shall but love thee better after death.(Elizabeth Barrett Browning, 1806 – 1861)
มาสิมา...ผีเสื้อฉันเนื้ออ่อนมาโฉบร่อนฉันไปให้ไกลลับแล้วฉีกเนื้อเถือหนังกินยังตับให้ย่อยยับเสียก่อนจึงจรไกลฉันลุ่มหลงลายปีกดุจซีกเพชรงามดั่งเกล็ดมังกรอ่อนไสวกระพือพัดผ่านฟ้ามาไวๆมารับใจคนท้อรอวันตายลิ้มอยู่ไยไม้ดอกที่ออกช่อล้วนลวงล่อผีเสื้อนั้นเหลือหลายแท้รสขมอมซับแล้วกลับกลายพอออกลายรสหวานพาลไม่มีมาสิแม่ผีเสื้อฉันเหลืออดฉันจะปลดชีวังในครั้งนี้ด้วยฉันรักตัวเจ้าเท่าชีวีจะขอพลีสังเวยให้เชยชมแม่ผีเสื้อเนื้อนิ่มยามยิ้มแย้มจะอ้อมแอ้มอยู่ไยฤๅไม่สมเจ้านารีพี่บุรุษสุดนิยมเฉือนด้วยคมกริชรักให้หนักมือฉันสยบต่อหน้าผีฟ้าแล้วจะคลาดแคล้วอย่างไรฉันไม่ถือด้วยโฉมงามแห่งเจ้าสมเล่าลือกริชรักหรือปักซ้ำจึงหนำทรวง(ตุลาคม ๒๕๒๘)
เธอยิ้มยวนชวนฝันรำพันใฝ่เอื้อนเอ่ยไซร้ชวนเชื่อมิเบื่อหูทุกถ้อยคำยิ้มปนลวงคนดูหนุ่มใดรู้ย่อมไม่ติดคิดหวังปองแต่หากฉันเพิ่งมีหวังเพียงครั้งนี้มิเคยมีหวังใดให้เป็นสองอย่าให้ฝันสุดท้ายหายเป็นกองโปรดมาลองหลอกลวงใหม่ให้ฉันที!PoemYou smiled, you spoke, and I believed,By every word and smile deceived.Another man would hope no more;Nor hope I what I hoped before:But let not this last wish be vain;Deceive, deceive me once more!
คนโสมมอย่างฉันช่างมันเถอะมันเปื้อนเปรอะเศษสวะขยะแขยงไหนจะสมกานดาผู้ค่าแพงอย่ามาแสร้งให้ช้ำระกำตรมปล่อยให้มันอกหักกระอักเลือดจึงเฉือนเชือดชีวาให้สาสมทรมานเศษชายที่หมายชมเอื้อมเด็ดดมดอกฟ้าให้สาใจอย่าให้มันลืมตาดูหล้าโลกให้ทุกข์โศกทับถมจมมันไว้โทษของมันไม่เจียมอยากเทียมใครดุจเทพไท้กับหนอนซอนสวะสุดแต่ความปราณีฤดีโปรดจะยกโทษครั้งนี้...ก็ดีนะหากเจ็บแค้นไม่เลือนจะเฉือนฉะคารวะเบื้องบาทชีวาตม์พลีด้วยมันหลงรักดาวสกาวฟ้าเจียนจะบ้าด้วยรักมีศักดิ์ศรีเป็นกำแพงกั้นกลางทางไมตรีแม้กระนี้ยังฝันกระสันดาวมันไม่มีหัวใจให้ใครแล้วหากดวงแก้วยังเมินในเหินหาวจะเก็บเป็นมัมมี่มีเรื่องราวให้เดือนดาวเล่ากัน...นิรันดร(กันยายน ๒๕๒๙)
ยามขาดเธอร่วมเรียงอยู่เคียงข้างสุดอ้างว้างเดียวดายอายอดสูดุจฟากฟ้าไร้เมฆาไม่น่าดูดุจราหูกลืนจันทร์ตะวันเลือนเคยมีเธอเพ้อฝันฉันสูงค่าคราวร้างลาฉันเก้อเสมอเหมือนมีบางสิ่งเธอเอาไปไม่แชเชือนครั้งเยี่ยมเยือนแบ่งปันให้ฉันมาเป็นบางสิ่งที่ใหม่ให้ชีวิตรับรู้พิษเจ็บทรวงให้ห่วงหาพอรู้ว่าเธอใฝ่ควงใครมาเจ็บยิ่งกว่าเคยเจ็บเหน็บในทรวงWith youBeing without youLeaves me empty and hollowLike a sky with no clouds or sun or moonWith you I was someoneMy own special personWhen you left you took something I thoughtwas mineWhat you gave meWas something new to live withAn eternal waiting that hurts inside meBut knowing that you are with someone elseIs hurting me even more.(Catherine Wilkinson)
หน้าส่วนตัว
1820
