ครั้งฉันเยาว์สาวสวยรวยเสน่ห์หลายชายเห่ห้อมหอมดมดอมหมายฉันทำเขาสะเทิ้นขวยเขินอายบอกปัดป่าย‘ไปหาอื่นฉันฝืนทน’หลายนัยนาจาบัลย์โศกศัลย์ยิ่งฉันเกินนิ่งถอนหทัยให้ฉงนแต่ศักดิ์ศรีสตรีสูงยิ่งยูงยลไปให้พ้น‘ไปหาใหม่ฉันไม่มอง’กามเทพบุตรวีนัสตรัสอย่างหยิ่งเจ้าเป็นหญิงหยิ่งศักดิ์ไร้รักสองข้าจักถอนศักดิ์สูงแห่งยูงทองจักเลิกร้อง‘ไสส่งคนหลงรัก’พอสิ้นคำตำอกสะทกถันทุกคืนวันหวั่นไหวใจประจักษ์รู้สึกผิดคิดไปกระไรนักพูดผลาญผลัก‘ไปหาใหม่ฉันไม่มอง’When I Was Fair and YoungWhen I was fair and young, then favor graced me.Of many was I sought their mistress for to be,But I did scorn them all and answered them therefore:Go, go, go, seek some other where, importune me no more.How many weeping eyes I made to pine in woe,How many sighing hearts I have not skill to show,But I the prouder grew and still this spake therefore:Go, go, go, seek some other where, importune me no more.Then spake fair Venus’ son, that proud victorious boy,Saying: You dainty dame, for that you be so coy,I will so pluck your plumes as you shall say no more:Go, go, go, seek some other where, importune me no more.As soon as he had said, such change grew in my breastThat neither night nor day I could take any rest.Wherefore I did repent that I had said before:Go, go, go, seek some other where, importune me no more.(Queen Elizabeth I, 1533 – 1603)
มธุรสบทกวีวจีร้อยราวทิพย์ถ้อยคล้อยครวญให้หวนหาลอยลมไกลใฝ่ถึงซึ้งอุราราวมนตราตรึงรัดสัมผัสใจจึ่งร้อยเรียงเคียงรักถักทอสร้อยร่วมล่องลอยชลพจน์พร่ำสดใสร่วมท่องดาวพราวพร่างมิร้างไกลอิงอุ่นไอไขบทลิ้มรสกลอนสุริยันจันทราเยือนฟ้าใหม่ห้วงหทัยปีนป่ายมิถ่ายถอนแม้เหมันต์วสันต์สิ้นยังบินจรแม้หนาว-ร้อนมิอ่อนไหวอุ่นใจเธอราวมิเคยจดจำคืนค่ำเริ่มราวประเดิมเพิ่งพบสบเสมอแต่หน่วงเหนี่ยวเกี่ยวใจใฝ่ละเมอราวฉัน-เธอเคยสรรสร้างแต่ปางบรรพ์รักร้อยกรองตรองรักสมัครมิตรร้อยรักจิตลิขิตเลิศให้เฉิดฉันร่วมเคียงข้างสร้างคำเจิดจำนรรจ์ร่วมรังสรรค์วรรณศิลป์ให้ยินยลส่งสำนวนชวนฝันของขวัญตอบดุจดั่งมอบแพรผ้าป้องฟ้าฝนถักด้วยจิตคิดห่วงดวงกมลร้อยรักล้นท้นดวงแด่ทรวงเธอ
คุณคือ แบบอย่างฉันขวัญชีวิตล้วนลิขิตพิมพ์จริงทุกสิ่งสรรพ์คือปัญญาในอดีตขีดชีวันสารพันสิ่งใหม่ในเวลาคือราตรี ประดับดาวพราวระยับที่เคลื่อนขับเรืองรองท่องเวหาเติมหทัยไม่สิ้นจินตนาปรารถนาถูกฉุดจุดชนวนคือความหมาย ของฉันในวันว่างแต่ฟ้าสางน้ำค้างหยดหยาดรดสวนปรารถนาเกินหยุดสุดรัญจวนคุณคิดครวญสิ่งใดใคร่ยลยินคือความอ่อน และแข็งแฝงฉันอยู่ได้รับรู้ทั้งสุขทุกข์ถวิลทั้งหัวเราะโศกาน้ำตารินคือชีวิน วันวานมุ่งและพรุ่งนี้YouYou are the pattern of my lifeAnd every sign is printed trueYou are the wisdom of the agesAnd all things new.You are my night, my canopy of starsGleaming above me as a tender fireFilling my heart and mind with dreamsAnd my being with desire.And you, you are my daybreakBringing the sunrise and the early dew,All I wish to do, could hope to knowIs within you.You are my strength and my weaknessMy boundless joy and deepest sorrow,You are my tears and my laughterMy yesterday and my tomorrow.(Patricia Samuels)
จะให้ลืมอย่างไรเมื่อใจคิดอยากยลพิศเพียงพักตร์เธอหนักหนาแม้เคยบอกทำใจไร้มารยาแต่อุราซ่อนรักหนักทรวงในมิอาจหักห้ามใจต่อไปแล้วขอน้องแก้วรับรักอย่าผลักไสคิดเสียว่าทำบุญเอื้ออุ่นไอเป็นแรงใจแห่งพี่ชุบชีวาดั่งนกน้อยพบคอนน่านอนพักจึงยากนักจักไกลอาลัยหาเฉกเช่นใจพี่หวงห่วงสุดายากจะลาลืมร้างหรือห่างกันจะขอซบกับคอนอันอ่อนนุ่มซึ่งโชกชุ่มด้วยเสน่ห์มิเหหันเลิกผกผินบินว่อนจรจรัลเลิกใฝ่ฝันคอนอื่นมาชื่นชมเกรงแต่คอนแกว่งไกวให้ไหวหวั่นสายสัมพันธ์เคยชื่นคงขื่นขมเจ้านกน้อยคงเศร้าเหงาระทมร้าวระบมผกผินจำบินไปมิลืมเลือนจากเธอยังเพ้อพร่ำทุกเช้าค่ำรำพันคิดหวั่นไหวคะนึงนุชสุดหวงยอดดวงใจจะกล่าวไยว่าไม่รัก...ใครจักเชื่อ(๑๘ พฤศจิกายน ๒๕๓๑)
เมื่อชราผมสีเทานั่งเหงางกสัปหงกผิงไฟใคร่คิดหวนจึงค่อยอ่านผ่านคำถ้อยสำนวนแหละทบทวนฝันละมัยผ่านนัยน์ตาหลากหลายรักกี่หนเคยยลเยี่ยมทั้งแท้เทียมสนเท่ห์เสน่หาแต่ชายหนึ่งซึ้งดวงจินต์รักวิญญารักน้ำตาโศกศัลย์เธอผันแปรเขานั่งนอบยอบเข่าข้างเตาร้อนบ่นขอดค่อนอกหักสูญรักแน่มุ่งสู่เขาขุนเขื่อนมิเชือนแชหน้าผู้แพ้ซ่อนหลบซบหมู่ดาวWhen you are old and greyWhen you are old and grey and full of sleep,And nodding by the fire, take down this book,And slowly read, and dream of the soft lookYour eyes had once, and of their shadows deep;How many loved your moments of glad grace,And loved your beauty with love false or true,But one man loved the pilgrim soul in you,And loved the sorrows of your changing face;And bending down beside the glowing bars,Murmur, a little sadly, how Love fledAnd paced upon the mountains overheadAnd hid his face amid a crowd of stars.(W.B. Yeats)
หน้าส่วนตัว
1347
