โอ้เทพเอยเทพเจ้าแห่งความรัก
ไยมาปักพิษศรเอาตอนนี้
อยากยลยินถวิลหาแต่นารี
จวนสิบสี่กุมภาฯยิ่งอาวรณ์
หากหัวใจเป็นกระดาษคงขาดยับ
พิษศรซับซ่านซึ้งถึงสมร
ในดวงจิตพิศวาสแทบขาดรอน
จะนั่งนอนหงุดหงิดคิดร่ำไป
ขอเทพได้ปักศรสมรมิ่ง
ให้รักยิ่งยืนยงอสงไขย
เป็นคำมั่นสัญญาวาเลนไทน์
วอนเทพไท้ให้สมอารมณ์ปอง
จะสู้เก็บรักจริงไม่ทิ้งขว้าง
มิเริดร้างห่างกมลให้หม่นหมอง
ตราบชีวันบรรลัยเป็นไอออง
อัฐิกองท่วมหล้ามิพร่าเลือน
เกรงแต่เทพปักศรแล้วถอนรัก
ให้อกหักตามเคยทำเฉยเฉือน
แกล้งเย้ายวนชวนชิดแล้วบิดเบือน
ห่อนรู้เงื่อนน้ำใสบนใบบอน
แม้นองค์เทพซื่อสัตย์มิดัดจริต
ให้ครุ่นคิดวุ่นวายใจกายร้อน
จะเชื่อฟังเทพไท้ในอัมพร
จวบโคจรพบพักตร์...ได้รักเธอ
กุมภาพันธ์ ๒๕๓๐
"ขอนแก่นเอยเคยชื่นทุกคืนค่ำ
ยามเย็นย่ำชมบึงซึ้งมิหาย
ยอดพระธาตุสูงลิบระยิบพราย
เคยกล้ำกรายกราบไหว้จะไกลตา
พระอารามงามล้ำจำไคลคลาด
ห่างพระธาตุขามแก่นแสนห่วงหา
โอ้กรรมเอ๋ยกรรมไหนแต่ไรนา
เคยพักพาแล้วจากไม่อยากไกล
แก่นนครบึงงามเมื่อยามเช้า
จะดูเศร้าเหงาหมดไม่สดใส
ยามสายัณห์เย็นย่ำพอรำไร
จะหาใครชมชื่นทุกคืนวัน
ดอกไม้ริมทุ่งสร้างมิสร่างโศก
จะวิโยครำพึงคะนึงขวัญ
ยิ่งพระพายพัดพาจะจาบัลย์
นับร้อยพันทุกข์เท่าเศร้าระทม
พิพิธภัณฑ์แห่งชาติผงาดเด่น
ล้วนแต่เป็นของเก่าเขาสั่งสม
เมื่อยามร้างห่างลาสิ่งน่าชม
ยิ่งนิยมคุณค่าอุราครวญ
สนหน้ามอล้อลมที่พรมพลิ้ว
จะลับลิ่วแรมไกลหทัยหวน
กัลปพฤกษ์ช่อเก่าเฝ้ารัญจวน
สิ้นกระบวนเรียนร่ำจรจำลา"
กุมภาพันธ์ ๒๕๓๐
ลมแล้งพัดสะบัดใบกลิ่นไอทุ่ง
หอมจรุงผดุงจิตให้คิดถึง
สองปรางนวลครวญคร่ำเฝ้าคำนึง
คำหวานซึ้งเฮาเคยพร่ำทุกค่ำแลง
เหม่อมองทุ่งอีสานดอกจานคลี่
แต้มแต่งสีขานขับไม่อับแสง
ทาท้องนาพยับแดดด้วยแสดแดง
ทรวงแสลงแล้งเหมือนไหม้ยามไกลกัน
จานดอกแดงแผลงฤทธิ์ให้คิดฮอด
คราวเกี่ยวกอดครั้งเก่าเคล้าสุขสันต์
ดุจภมรอ้อนมาลีทุกวี่วัน
เหลือเพียงฝันวันวารผ่านดอกจานโรย
อยากให้คืนเก่าก่อนย้อนอีกครั้ง
ต่อความหวังขอดกิ่วแห้งหิวโหย
เติมความหมายหายโกรธเคยโอดโอย
ฝากลมโชยถึงเค้าใครเฝ้ารอ
ดอกคูนบานดอกจานแจ่มขึ้นแซมซ้ำ
เสียงหมอลำลอยลมโศกตรมหนอ
ครวญหาคนเคยเว้าพะเน้าพะนอ
พิณแคนซอสุดเศร้าแอ่วเว้าวอน
ลมแล้งพัดสะบัดคนแทบหล่นกลิ้ง
ฤๅทอดทิ้งให้ช้ำชอกเธอหลอกหลอน
ลืมท้องนาป่าเขาสุดร้าวรอน
ฝากลมอ่อนอ้อนย้ำบอก “ทุ่งดอกจาน”
เมษายน ๒๕๔๙
หน้าส่วนตัว
1853
