เดียวดาย

ไนติงเกลละคอนค้างไว้ว่างเปล่า

มาลีร้าวหนาวไอเยือกเป็นเปลือกแข็ง

เสียงโหยหวนจิ้งจอกบอกสิ้นแรง

หอนจากแหล่งแข็งขาวรังหนาวเย็น

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น           

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

เคยชื่นชมดมสุคนธ์จากต้นพิ๊งค์                                                                                        

รวงผึ้งนิ่งแขวนแมกไม้ใคร่ถวิล

สุรีย์ฉายแจ่มเจิดจ้าพายลยิน

ทุกสิ่งสิ้นเคยสดสวยม้วยกระเด็น

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

เทียนฉันส่องสบเงาอย่างเหงาเงียบ

เบื้องฟ้าเรียบหมู่ดาวพรานผสานศิลป์

เงาทะมึนผีเสื้อเผื่อลงกิน

เพราะโลกสิ้นหมดความหมายตายทั้งเป็น

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                              

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

Alone

The abode of the nightingale is bare,

Flowered frost 

congeals in the gelid air,

The fox howls from his frozen lair:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

Once the pink cast a winy smell,

The wild bee hung in the hyacinth bell,

Light in effulgence of beauty fell:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

My candle a silent fire doth shed,

Starry Orion hunts o’erhead;

Come moth, come shadow, the world is dead:

            Alas, my loved one is gone,

            I am alone;

            It is winter.

(Walter de la Mare,1873-1956)

ภวังค์รักสลักบึง

โอ้...ร้อยเอ็ดบึงพลาญตำนานรัก

ยังสลักเกาะกลางมิห่างหาย

เห็นหนุ่มสาวอ้อยอิ่งคู่หญิงชาย

แลชม้ายมองเมินสะเทิ้นใจ

ดอกบัวหลวงในธารตระการเด่น

น้ำกระเซ็นพุพุ่งสูงไสว

หมู่มัจฉาว่ายแหวกแทรกบังใบ

แลวิไลน่าทึ่งบึงพลาญ

แต่ชายหนึ่งซึ่งเศร้านั่งเหงาเงียบ

กับพื้นเรียบเขียวขจีฤดีซ่าน

ปล่อยใจลอยล่องลับไปกับกาล

ค้นตำนานรักหวานบุราณมา

สุริยันผันผ่ายลงบ่ายคล้อย

ยังเลื่อนลอยฝันฝากกับฟากฟ้า

จิตสำนึกตรึกการณ์ผ่านเวลา

เรียนวิชารักศาสตร์วิลาศลอย

ความมืดมิดปกคลุมทุกมุมเกาะ

น้ำค้างหยาดหยดเหยาะลงเผาะผ็อย

เสียงหรีดหริ่งเริงร่าดังป่าดอย

วับแวบแสงหิ่งห้อยคล้อยตามดิน

สายตาจับดวงดาวเริ่มหนาวหนัก

เรียนบทรักในภวังค์หวังถวิล

เดินจากบึงบัวหลวงซึ้งดวงจินต์

แว่วได้ยินเสียงไก่วันใหม่เยือน

(๒๐ มกราคม ๒๕๓๐)

สิ่งนี้ที่ฉันสัญญา

สัญญาแห่งแสงทองของชีวิต

ฉันไม่คิดสำคัญคำมั่นหมาย

ไม่สัญญารวยเงินทองกองมากมาย

ไม่ทำนายทางเดินจะเพลินจร                      

สู่ทางเปลี่ยนแปรผันนับวันแก่

สัญญาแต่ใจกายมิถ่ายถอน

และรอยยิ้มซับน้ำตาคราอาวรณ์

นิรันดรรักจรุงทุกรุ่งทิวา

These I can promise

I cannot promise you a life of sunshine;

I cannot promise riches, wealth or gold;

I cannot promise you an easy pathway

That leads away from change or growing old.

But I can promise all my heart’s devotion

A smile to chase away your tears of sorrow;

A love that’s ever true and ever growing;

A hand to hold in yours through each tomorrow.

(Mark Twain, 1835-1910)