วงกลม

เปรียบวงกลมให้เห็นเป็นความรัก

คำสลักตามเส้นเน้นความหมาย

รัศมีโดยรอบมอบอุ่นอาย

แทนขอบข่ายแหนหวงเต็มห้วงรัก                                       

เธอเนาในวงรักอันพรักพร้อม

เฝ้าโน้มน้อมนุ่มนวลสงวนศักดิ์

พะเน้าพะนอเป็นตูมคอยฟูมฟัก

โสตประจักษ์กล่อมเห่เปลสายใจ

ฉันโคจรเป็นกรอบอยู่รอบข้าง

เพื่อสรรสร้างจักรวาลที่ขานไข

ขนดเหนือทะเลสาบอาบอิ่มใน

ดุจหทัยคงคาพะงางาม                                               

ฉันเป็นคนกลมหนากายาล่ำ

เคลื่อนสูงต่ำริมรอบขอบสนาม

กลิ้งดั่งคลื่นเคลียเคล้าเจ้านงราม

พยายามมือป้อง  ฉันร้องทัก

โอช้าก่อนยอดรักพักนิ่งๆ

นี่ที่จริงใช่หมุนให้วุ่นหนัก

เพียงนิ่งเฉยเชยชมคารมรัก

แต่วงจักรจรดแน่อย่างแท้จริง

The Circle

A circle is my love, and all

my words along that line will tell

the radius my passions fill.

            You lie within it. Gently there

            you nestle in its humming care,

            until its humming fills your ear.

Yes I, who spin around you, make

a universe beyond the lake,

the silent lake which is your heart.     

Its depth I am, circumference round,

            and moving ripples when your hand

            leans out to touch me on the ground.

And yet, and yet, it is, my dear,

Your stillness, not my turning here,

that makes the circle true entire.

( Alan Riddell, 1927, Translated by P. Pantasri)

ลอยกระทงปี ๓๐

มือบรรจงกระทงน้อยลงลอยล่อง

สายตาจ้องดวงเดือนเคลื่อนเวหน

น้ำกระเพื่อมไหลหลั่งสองฝั่งชล

สายลมบนพัดวูบจูบกระทง

ปล่อยลงลอยจากไปจนไกลฝั่ง

สายตายังไม่เคลื่อนลับเลือนหลง

จนแสงเทียนดวงน้อยค่อยหรี่ลง

ตายังคงจดจ้องดูท้องธาร

ไม่มีเงางามงอนเหมือนก่อนนั้น

ไม่มีวันเพริศแพร้วแห่งแววหวาน

ไม่มีเราเคียงสองครองวิมาน

เหลือเพียงลานความหลังริมฝั่งชล

ขอขมานทีที่ไหลหลาก

ปีพลัดพรากบรรจบครบอีกหน

แต่คนรักจมหายตายน้ำวน

กระทงดลส่งสาส์นถึงกานดา

ด้วยคิดถึงน้องนุชสุดที่รัก

อกเพียงหักร้างเร่เสน่หา

ไม่ขอมีรักใหม่ไกลแก้วตา

แม่คงคาโปรดเห็นเป็นพยาน

คืนนี้เพ็ญเด่นดวงในห้วงฟ้า

ดุจดวงหน้าอดีตแฟนที่แสนหวาน

ยิ้มรับรักด้วยฤกษ์อันเบิกบาน

เชื่อมผสานสองโลกคลายโศกเอย                                

๕ พฤศจิกายน ๒๕๓๐

เนื้อคู่

หากความรักนั้นเป็นเช่นกุหลาบ

ฉันใคร่ทาบเป็นใบใกล้บุปผา

เราเติบโตร่วมทุกข์สุขพบพา

สวนมาลาหรือทุ่งร้างต่างพบพาน

หากฉันเป็นถ้อยคำพร่ำสลัก 

มีความรักดุจโทนเสียงสำเนียงหวาน

ริมฝีปากฝากสัมผัสรึงรัดนาน

หอมหวนปานนกเล่นฝนยลตะวัน

สุดที่รักหากเธอเป็นชีวิต

ฉันขอคิดเป็นความตายรักหมายมั่น

ร่วมเรืองรองหิมะหล่นทุกข์ทนกัน

หฤหรรษ์เดือนมีนาบุปผางาม

               หากเธอเป็นเลดี้แห่งเมษา

               พฤษภาฉันเป็นลอร์ดยอดสนาม

               เฝ้าชี้ชวนสวนสนุกทุกโมงยาม 

               จวบวันข้ามคืนค่อนก่อนทิวา

หากเธอเป็นราชินีแห่งความสุข

ฉันเป็นทุกข์แห่งราชันย์ขวัญผวา

ร่วมกำราบความรักกันสักครา

ขนปีกกล้าถอนสิ้นหยุดบินจร

                ตีนนั้นเล่าจำกัดคอยวัดไว้

               ส่วนปากใส่บังเหียนเฆี่ยนสั่งสอน

               เพียงเธอเป็นราชินีศรีอาทร 

              เจ็บปวดร้อนแห่งราชันย์...ฉันยินดี

A match 

If love were what the rose is And I were like the leaf,

Our lives would grow together

In sad or singing weather, Blown fields or flower closes,

Green pleasure or grey grief;

If love were what the rose is,

And I were like the leaf.

If I were what the words are,

And love were like the tune, 

With double sound and single Delight

our lips would mingle, With kisses glad as birds are

That get sweet rain at noon;

 If I were what the words are,

 And love were like the tune.

If you were life, my darling,

And I your love were death,

We’d shine and snow together Ere March made

sweet the weather With daffodil and starling

And hours of fruitful breath;

If you were life, my darling,

 And I your love were death.

 If you were April’s lady, And I were lord in May,

 We’d throw with leaves for hours

 And draw for days with flowers,

 Till day like night were shady,

  And night were bright like day;

If you were April’s lady,

And I were lord in May.

If you were queen of pleasure,

And I were king of pain,

We’d hunt down love together,

Pluck out his flying feather,

And teach his feet a measure,

And find his mouth a rein;

If you were queen of pleasure,

And I were king of pain.

(Algernon Charles Swinburne, 1837 – 1909, Translated by P.Pantasri)

อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น

อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น

เกินกว่ายินเสียงสั่งระฆังไข

สื่อโศกเศร้าเหงาผ่านส่งสาส์นไป

เตือนโลกให้รู้ทีฉันหนีมา

หนีจากโลกโสมมหนอนจมเจาะ

อย่าจำเพาะจดจำคำนี้หนา

ทั้งลายมือสื่อรักปักอุรา

จักชักพาให้ลืมหวานแห่งวันวาน

หากเธอคิดถึงฉันแล้วฝันเพ้อ

ยิ่งพาเธอโศกเศร้าสุดร้าวฉาน

ยามฉันผุพังสิ้นเป็นดินดาน

เหลือกลอนกานท์อ่านค้างเมื่อห่างกัน

อย่าใส่ใจชื่อเสียงใครเรียงร้อย

แต่เพราะรักเลิศลอยค่อยโศกศัลย์

แม้นชีวิตฉันปลิดปลงคงจาบัลย์

จึงรำพันเศร้าโศกให้โลกดู

No longer mourn for me when I am dead

No longer mourn for me when I am dead,

Than you should hear the surly sullen bell

Give warning to the world that I am fled

From this vile world with vilest worms to dwell:

Nay if you read this line, remember not

The hand that writ it, for I love so,

That I in your sweet thoughts would be forgot,

If thinking on me then should make you woe.

O if (I say) you look upon this verse,

When I (perhaps) compounded am with clay,

Do not so much as my poor name rehearse;

But let your love even with my life decay

            Les the wise world should look into your moan,

            And mock you with me after I am gone.

(William Shakespeare, 1564-1616, Translated by P.Pantasri)