วัน...ปี เดือน เคลื่อนผ่านมานานเนิ่นเคย...เพลิดเพลินเมื่อยังเยาว์เฝ้าถวิลหนุ่มและสาว...คราวก่อนย้อนยลยินไม่สร่างสิ้น...จินตนามายาลวงบัดนี้...เหลือรสกร่อยเพียงรอยรักชราหนัก...เกินทวงความห่วงหวงไร้...เธออยู่เคียงข้างหว่างแดดวงรัก...เคยห่วงคะนึงหาลับลาไกลเธอ...ทิ้งฉันฝันค้างบนทางเปลี่ยวจาก...ไม่เหลียวหลังมองฉันหมองไหม้ลา...ไม่กลับลับล่วงห่วงอาลัยโลกนี้...ไร้ความหมายหม้ายรักเอย”When love lost;The days have been long gone.I was so happy thinking of the time when we still young.When we were a young couple to be recalled happily.And it will never be gone from the world of my changeable memory.Now it is remaining only a memory of love.Being older it is hard to hold on to the past.You are no longer beside my heart.My precious love has been lost.You left me alone to dream in my own way.Having departed and never to see my sadness.Farewell, you will never comebackThis world is worthless without your love.”(P. Pantasri, April 2006)
ขอเยี่ยมไข้ใครคนทนร่อแร่ด้วยดวงแดห่วงใยจงไข้หายลุกกินข้าวก้าวเดินเพลินใจกายพักผ่อนคลายหายล้ากลับมาเดินกลอนผู้ป่วยยังสวยงามยามร่อแร่อย่าท้อแท้ลาร้างคิดห่างเหินเธอไข้สั่นยังกลั่นกรองมิหมองเมินฟังเพลิดเพลินไร้วิกฤตผิดอาการขอส่งใจไร้สายจงหายขาดบุปผชาติมอบมือทางสื่อสารเก็ต เวล ซูน จูนใจใสตระการจงชื่นบานผ่านร่อแร่อย่างแท้จริง
อุ่นไอรักภักดีไม่หนีหน้าชื่นชีวาร่วมอยู่เป็นคู่ขวัญอิงแอบอกกกกอดพลอดรักกันซึ้งสัมพันธ์สายสวาทฤๅขาดรอนความรักหอมดอมดมภิรมย์รื่นมิเป็นอื่นขื่นคายมิถ่ายถอนพยานรักห่วงหาให้อาวรณ์เอื้ออาทรซ้อนบ่วงโซ่ถ่วงใจหากแต่กาลผลาญพร่าถึงคราจากจำพลัดพรากจากรักถูกผลักไสสัจธรรมค้ำโลกโศกอาลัยรักเพียงใดต้องตัดขาดชีวาตวาย
เปรียบเธอกับคิมหันต์แย้มวันแจ่มฟ้าเธอโสภายิ่งกว่าวันฟ้าใสไม่อบอ้าวหนาวเนื้อเอื้ออุ่นไอนุ่มละไมไร้ลมโกรกพัดโบกโบยแต่พระพายพฤษภายังซ่าซัดบ้างร้อนจัดกายแสบสุดแหบโหยแสงสรวงทองส่องหล้ายังลาโรยร้องโอดโอยมิเที่ยงแท้มีแปรปรวนธรรมชาติผกผันทุกวันวี่เธอโสภีคงมั่นมิผันผวนคงความงามคับคั่งไว้ทั้งมวลมรณังยังอายม้วนมิกวนเธอตราบมีลมหายใจในมนุษย์ตาบุรุษยินยลย่อมบ่นเพ้ออมตะโสภินถวิลเจอชีพเสนอแด่เธอนี้ชั่วชีวังShall I compare thee to a summer's day?Thou art more lovely and more temperat:Rough winds do shake the darling buds of May,And summer's lease hath all too short a date:Sometimes too hot the eye of heaven shines,And often is his gold complexion dimm'd;And every fair from fair sometime declines,By chance or nature's changing course untrimm'd;But thy eternal summer shall not fade,Not shall Death brag thou wander'st in his shade,When in eteranl lines to time thou grow'st:So long as men can breathe, or eyes can see,So long lives this, and this gives life to thee.(William Shakespeare, 1564-1616)
สุดสนเท่ห์แดนดินถิ่นโลกหล้าพสุธาคงมั่นยังหวั่นไหวฤๅพิษพักตร์โฉมสะอางแห่งนางใดริคเตอร์ใจไหวสะทกตกสเกลIntegrity of the Earth, I doubted.Earthquake! they shouted,But your worldly beauty with no doubt,It's about excess Richter scale of my heart!(P. Pantasri, 5 May 2014)ป.ล. ขอแสดงความเสียใจต่อภัยพิบัติแผ่นดินไหวทางตอนเหนือของไทย มา ณ ที่นี้ด้วย
หน้าส่วนตัว
1787
